Verlammende paniek.
Hoogtevrees is niet handig op een smal paadje met een afgrond naast me.
“Ga anders even zitten,” probeert Martijn.
Lief, maar ik kan niet voor- of achteruit. Bewegen is überhaupt geen optie. Ik moet afwachten tot de angst weer wat wegebt. Diep ademhalen. Gewoon doorlopen. Ik kan dit.
En ik wil het ook zo graag. De uitzichten zijn super. We wandelden drie dagen vanuit Monachil, en alledrie de wandelingen zijn compleet anders. De ene leidt ons via grotten naar een afwisselend dal, de tweede laat ons een kilometer klimmen door het bos (we zien nog 2 hertjes!) en de derde loopt langs verschillende wijngaarden en dorpjes.
Wel geleerd: wat de Spanjaarden aanduiden als “medium moeilijkheidsgraad” en “ook leuk met kinderen” betekent eigenlijk: “Je sterft duizend doden onderweg” en “Ben je niet goed bij je hoofd?!” Volop afgronden, gammele bruggetjes en hellende randjes.
Een gps is ook essentieel. Er staat een bordje bij het beginpunt, maar verder moet je het echt zelf uitzoeken. Zelfs mét gps zijn de paden niet makkelijk te vinden. Op een bepaald moment lopen we heus evenwijdig aan de beoogde route, maar, zo piep ik tegen Martijn: “We zitten nu op de verkeerde berg, toch?” Tussen de twee bergen een onoverbrugbare kloof. Geen idee of we ooit nog naar de goede kant terug kunnen.
Na vier pittige uren wandelen vind ik dit iets te spannend, maar Martijn heeft vertrouwen. En een avontuur is het wel. Schitterend landschap ook.
