Hemelsgroen.nl

Wat een nerveuze bende, die duiven. Overal gedribbel, geflapper en gekoer.

Van links naar rechts.
En weer naar links. Ho!
En terug. Wel prachtig synchroon, deze set.

Het nerveuze is niet onterecht zo te zien.

Ergens hoor ik een vrouw zeggen: “Die is al dood, toch?”
Eh ja.
Die is dood.

Ik hou het bij een visje.

In je eentje op pad betekent prooi voor goede doelen verkopers. Nou ben ik niet tegen goede doelen, maar ik steun ze graag weloverwogen. Zo kies ik wat er echt bij mij past.

Helaas blijkt de agressieve overval nog steeds effectief te zijn, anders waren ze er wel mee gestopt. Het lastigst vind ik dat de verkopers je nergens de gelegenheid meer geven om ze direct vriendelijk nee te verkopen. Er zijn maar 2 keuzes:
1. heel bot reageren – ben ik geen voorstander van, want niemand verdient afgesnauwd te worden als ze gewoon hun werk aan het doen zijn of
2. na een kwartier vriendelijk duidelijk maken dat je geen interesse hebt – ben ik óók geen voorstander van, want ik had ons allebei dit kwartier heel graag willen besparen. We schieten er beiden niks mee op.

Maar de enthousiaste verkopers beginnen gewoon een heel vragenvuur op je af te schieten. Zo liep ik op het Haarlemmerplein in een verkoopfuik.

“Bent u milieubewust?”
“Ja hoor,” zeg ik, waarbij ik het meisje verder negeer, doorloop en nadrukkelijk in mijn tas een papiertje opgraaf.
“Wat doet u allemaal voor duurzaams? Scheidt u bijvoorbeeld uw afval? Heeft u spaarlampen?”
“Sorry, ik ben even met iets anders bezig,” zeg ik uiteindelijk. Waardoor ik direct niet meer op een bankje neer kan strijken zoals ik eigenlijk van plan was.

Vervolgens komt er een supervrolijk meisje met een regenboogvlagcape aangehuppeld.
“Nee dank je,” snauw ik direct op haar vraag. Me achteraf pas realiserend wat die vraag eigenlijk was: “Wat vindt u van homosexualitiet?”
Pfff… ze zal wel gedacht hebben. Vervolgens voel ik me dus de rest van de dag ellendig over mijn gegrom. Ik had gewoon aardig kunnen blijven.

Heeft iemand een slimme afschudtactiek?

Zowel Martijn als ik moeten deze week gewoon werken, maar omdat we in Amsterdam zitten voelt het toch als vakantie. Echt een aanrader om eens vanaf een andere plek te werken! Het doorbreekt de sleur heerlijk en we maken er een feestweek van. We nemen elke middags direct na het werk een duik in de Ertshaven om de werkdag af te sluiten.

Dan hebben we een miniborreltje met wijn in whiskyglaasjes en een piepklein borrelschaaltje. We eten op het balkon of gaan uit eten.

Dus heb je het gevoel dat je te weinig vakantie hebt? Las een nepvakantie in! Ik denk dat het enorm helpt als je bewust je normale patroon doorbreekt. Als je niet van huis kunt ruilen, ruil desnoods van werkkamer. Ja, dat is even sjouwen, maar je koffer inpakken is ook gedoe en dat heb je er dik voor over! Eet wat anders voor ontbijt. Ga buiten de deur lunchen of haal een lekkere koffie tussendoor. Zet een buitenlandse radiozender op. Besluit een week geen tv te kijken. Probeer zo veel mogelijk vakantiegewoontes thuis in te bouwen om het werk heen. Ik knap er altijd ontzettend van op.

Morgen komt er als het goed is een lading kinderen terug van kamp. Zij vertrokken vrijdag voor een week met een boot hier vanaf de kade. Het eerste joch dat werd afgezet en uitgezwaaid door zijn ouders was verkleed als een Dalmatiër.
“Koe,” zei Martijn.
Maar aangezien er daarna Assepoesters, zeerovers en andere sprookjesfiguren aan boord werden gebracht, reken ik dit tot een van die zeldzame keren dat ik gelijk had.

De boot van Peter en Liesbeth is terug! Ze waren eergisteren ‘s morgens voor dag en dauw vertrokken. Daarna meerde er een heel saai schip aan dat ook weer vlug verdween, en nu zijn ze gelukkig terug. Gezellig! De bolder vindt er het zijne van.

Kindervakanties. Als vanzelfsprekend worden schoolvakanties als tijdsaanduiding aangehouden, maar als kinderloos individu heb je geen idee van precieze data. En zo komt het dat wij als argeloze reizigers precies de eerste vrijdagmiddag van ‘de’ zomervakantie op pad wilden. De hele weg van Gouda naar Rotterdam stond vast. Gelukkig reed ik de andere kant op en viel door slimme omwegen ook de route naar Amsterdam mee. Onderweg nog even boodschappen doen. Als een speer door die Jumbo gejakkerd om vlug weer in de auto te ploffen.

“Wat ben je kwijt?” vroeg ik, omdat Martijns hoofd boekdelen sprak. “De autosleutel. Ik snap er niks van… ik ben alleen heel even wat gaan weggooien.”

Terwijl Martijn nog een grabbel in de prullenbak deed (die rode hierboven), keerde ik de vloer van de auto ondersteboven. Niet eens in paniek, want ik had zelf een tweede autosleutel bij me. Maar het ding moest ergens zijn.
Na de vloerinspectie waagde ik me ook maar eens naar de prullenbak. Ik kon de zak er gewoon uittrekken, dat leek me effectiever dan blind in die bak graaien (al had ik er toen ook al tot aan de oksel in gezeten). Gelukkig was de zak vrij leeg. Een paar snotzakdoeken, enkele schroefjes en wat papiertjes. Geen autosleutel.

Uiteindelijk vond Martijn de sleutel in het dashboardkastje, hoera! Dit had mij zeker ook overkomen, hahaha, soms doe je dingen op de automatische piloot. Handen ontsmetten en gaan!

Zaterdag wilden we wat bomen gaan planten. Niet zelf, maar we schreven ons in voor ‘De langste boswandeling van Nederland’ voor een wandeling van 15 kilometer. Dat zou 2×3=6 nieuwe bomen opleveren.

Helaas werkte de app bij mij voor geen meter. Ik had blijkbaar ergens moeten aanzetten dat de gps functie ook aan moest blijven als de app niet actief was maar dat was mij vooraf niet duidelijk. Nu stopte de app er steeds mee als mijn scherm uit ging (en die kun je nou eenmaal niet 4 uur achter elkaar open houden) en bleef de teller nog onder de kilometer steken. Ik mailde de organisatie met de getrackte gps route van de Garmin erbij. Gelukkig komen mijn boompjes er nu alsnog.

De route bij Broek in Waterland was leuk! Tussen de koeien, met een lekker temperatuurtje en een zonnig humeur. En een Italiaans ijsje op het eind.

Zondag sporten, calorieën direct weer aanvullen met de fameuze cheesecake van Kanis &Meiland en met het pontje naar Noord. De Hangar was dicht, maar we vonden toch een lekker terras aan het water.



Verder vermaak ik me enorm op het balkon met het wel en wee van de buren. Het schip van Peter en Liesbeth ligt hier aan de kade en de auto wordt aan dek gehesen. Nog vermakelijker is het boedelbakfeuilleton. Er wordt geoefend (en gefaald) met achteruit inparkeren en de bak wordt in twee dagetappes ingeladen en minutieus afgedekt met zeil en cover.



Ondertussen lees ik ook nog een heerlijk boek van Renate Dorrestein. Wat een verrassing! Ik dacht zeker te weten dat ik haar hele oeuvre al kende, maar dit boek is mij echt nieuw.

Ik waande mij dus al die tijd niet meer single. Heel dom.

Hee wat handig, zo’n strijkhulpje bij de plank!

Zie je hem niet?

Daar!

Vannacht droom ik dat ik in een caravan wakker word en me realiseer dat ik vergeten ben de kat eten te geven. Hij ligt al voor apegapen opgekruld in de plafonnière. Het ziet er niet best uit en ik voel me vreselijk.

Ik schrik wakker en wéét dat ik droomde, maar één ding klopt als een bus: ik heb gisteren zeker weten geen kat gevoerd!! WAT ERG!!! Ik moet direct uit bed!

Wacht.

Ik heb geen kat.

(Dit ongetwijfeld naar aanleiding van de vraag van de buren of ik hun katten zou willen voeren als zij later deze zomer een weekendje weg zijn. Natuurlijk wil ik dat, graag! Blijkbaar heb ik een diepe, totaal ongegronde angst dat ik dat dan vergeet.)

Zou je ze ook kunnen laten afdrukken?
#printeenkind

Dit heb ik altijd een beetje een rare term gevonden, want midzomer markeert de langste dag en de zomer moet dan nog beginnen. Maar goed, die langste dag is dus alweer achter de rug. Deprimerend idee…. we zijn al over het hoogtepunt heen! Al blijven de dagen voorlopig nog heerlijk lang en heb ik merkbaar meer energie.
‘s Nachts laat ik de gordijnen een flink stuk open, zodat ik wakker word met uitzicht mijn fleurige balkon.

Gisteren zat ik met een half oog voetbal te kijken (tot 23.00 uur!! En gewoon om 6.15 uur weer op, he, al dagen achter elkaar! In de winter ben ik al blij als ik het tot 21.00 uur red). Tijdens de pauze genoot ik van de nieuwe Loeki’s die voorbij kwamen. Zo leuk, ik had onze knuffelleeuw echt gemist 🙂 🙂 🙂

Met het anderhalve oog dat ik nog over had, maakte ik twee nieuwe ringen. De zwarte HERmaakte ik eigenlijk, want ik had ooit precies hetzelfde ontwerp gemaakt, maar die ring brak af.

Er is geen carrière als handmodel voor me weggelegd zie ik nu. Of zal ik mijn handen zomermodellen noemen? Slechts over hun hoogtepunt heen.