Welke kleur is mosgroen?
Google levert geen eenduidig antwoord.
De RAL waaier en Flexa muurverf zeggen ook wat anders.
Tijdens het wandelen zie ik altijd de meest fantastische kleuren en kleurcombinaties.
Dit bijvoorbeeld. Roodbruin met een licht grijzig mintgroen. Zelf verzin je het niet.
Nu deed ik studie naar de kleur van mos.
Geen peil op te trekken, dat mos. Maar mooi is het wel.
“Had ik de deur nou op slot gedaan?” Dit heb ik wel 100x gedacht als ik op de wc zat op mijn vorige werk. En laat die wc ruimte nou zo diep zijn (en mijn armen zo kort) dat ik niet even kon checken.
Tadaaaa!! Zie dit briljante systeem op mijn huidige werk! Aan de binnenkant zit óók een rood bolletje. Dat zit wel zo rustig.
Ook handig: een extra flipje aan het lusje van mijn horlogebandje, dat in een gaatje valt. Zo blijft alles precies op zijn plek.
En dan de missers.
De fietsenstalling van mijn werk, waar op zo’n beetje elk fietsenrek een bordje “verboden voor fietsen” hangt.
Willen ze ons gek maken?
Het blijkt bedoeld om aan te geven dat je je fiets niet vóór het rek mag plaatsen. Volstrekt onduidelijk.
En de winnaar in de categorie Huh?!: Mijn nieuwe strijkijzer geeft duidelijk aan tot waar je het met water moet vullen. Alleen is het reservoir niet transparant…
Op zoek naar avontuur?
Loop dan nu de Aalkeet buitenpolderroute tussen Vlaardingen en Maassluis.
De route is op meerdere plekken afgesloten, maar dat wisten wij van tevoren niet. En de gps is nergens bang voor.
Het werd een bloederige bende.
Waarschijnlijk wordt door de afsluitingen de route niet onderhouden. Neem je machete maar mee!
Zie jij het pad nog?
Zie jij Martijn nog?
Zodra het zomer is, gaat Martijn in korte broek. Nooit handig qua kriebelend hoog gras, maar hij zet koppig door. Naast hoog gras, waren er vandaag ook klitten, zeeën vol distels en brandnetels tot aan de oksel. Beelden van zijn gehavende onderbenen kunnen als schokkend ervaren worden, dus die kan ik niet plaatsen.
In plaats daarvan een foto van Grote kattenstaart.
We zagen ook een heeeeeleboel dieren, waaronder een wezeltje. Lief!
Ik jaagde een fazant de stuipen op het lijf toen ik per ongeluk te dichtbij kwam en Martijn liet een haas schrikken.
Verder heel veel verschillende vlinders, laagvliegende zwaluwen en spreeuwen die vanuit het hoge gras en masse opvlogen zodra wij eraan kwamen.
Nadat we een eerste afsluiting mooi hadden opgelost, botsten we op dit obstakel. Omringd door water dus het was klimmen of terug. Na twee klimpogingen (een eerste verkenning en een poging zonder schoenen) en nog wat losse slimme ideeën (als ik mijn schoen nou tussen zo’n gat wurm, dan kunnen we die als trede gebruiken), besloten we toch maar om te keren. Gelukkig vonden we al snel een alternatief door een koeienstal. Een uitbreiding van de route van slechts 1,5 km.
De Nachtwacht, die ken ik wel.
Dacht ik.
Voor hun project Nachtwacht 360 maakten Julius Rooymans en Hans Ubbink het beroemde schilderij van Rembrandt tot in de kleinste details na als foto. Ze gingen op zoek naar look-alikes van de afgebeelde figuren, kopieerden de kostuums en reconstrueerden de lichtval van het atelier van Rembrandt.
En zo kwam het dat ik door het kijken naar de foto dingen ontdekte die mij in het origineel nog nooit waren opgevallen. De schaduw van de hand van Frans Banninck Cocq bijvoorbeeld, die op de kleding van Willem van Ruytenburch valt. Is dat ook zo op het schilderij? Jazeker! Had ik nog nooit gezien.
Of het tweede kind dat schuilgaat achter het meisje dat de show steelt in de voorstelling. Altijd gedacht dat dat vleugels waren, en dat het meisje een engel was.
Hans Ubbink vertelde honderduit over het hele proces, de moeilijkheden waar ze op gestuit waren, de details die moesten kloppen. Erg leuk! Sommige helmen blijken nooit te hebben bestaan. Die heeft Rembrandt er zelf gewoon bij verzonnen en zijn nu voor het eerst in 3D gemaakt.
Nog even ter vergelijk het origineel van Rembrandt.
Maar nu waar het de makers eigenlijk om te doen was: de achterkant van het schilderij. Het schilderij is eigenlijk alleen nagemaakt om een kijkje te kunnen nemen aan de keerzijde van de opstelling. Hoe zag het er van achter de schutters uit? Hoe stond Rembrandt erbij? Hoe ging het er in de maatschappij aan toe?
Hoewel ook hier veel aandacht aan de details gegeven is, konden de makers zich aan deze kant meer vrijheid permitteren. Zo tonen ze hier veel symboliek uit de zeventiende eeuw, maar integreren ook hedendaagse visies op de geschiedenis. Zowel Saskia, Geertje als Hendrickje staan erop, net als Rembrandt zelf. Blijkt het schilderij loodrecht op de opstelling te staan! Logisch natuurlijk, maar ik had er nog nooit over nagedacht.
Hendrickje Stoffels onderhandelt met de regenten. Op de achtergrond Geertje in het spinhuis.
Naast de voor- en achterkant van het schuttersstuk, zijn ook alle personages nog los geportretteerd.
Een goed idee perfect uitgevoerd levert de beste tentoonstellingen op.
Waar we zijn, laat zich niet moeilijk raden.
Onze huizenruil met Middelburg is wegens succes opnieuw herhaald. Inmiddels zijn we helemaal thuis op deze fijne plek.
Top 1 geluksmoment van het weekend:
Lekker in de tuin met Martijn en beide katjes in de buurt. Beter wordt het niet.
Negen frambozen voor de jaarlijkse telling.
Het is niet het allerbeste weer van de wereld, maar het is vrijwel droog dus we gaan zaterdag toch op pad. Een rondje van Westkapelle naar Zoutelande en terug. In Westkapelle is weer zo’n ringsteek toernooi met paarden aan de gang. Iets waar wij als Hollanders niets van snappen.
Westkapelle heeft wel een toffe vuurtoren, gebouwd op een kerktoren. De rest van de kerk is verwoest in een brand.
Wie denkt dat korenaren effen geel zijn, heeft het mis.
Ook de bloemenvelden doen ons duizelen.
De Zeeuwse bolus is een must-eat. Aanrader voor tijdens een wandeling, en voor elk ander moment. Neem wel toetenpoetsers mee als je niet standaard desinfecterende handgel in je tas hebt (zoals ik).
Dit ziet er niet uit alsof we ‘s avonds kunnen barbecuën. Maar dat is precies wat we gaan doen, en de zon doet zijn uiterste best.
Het leuke van huizenruilen is dat je opeens een andere koelkast tot je beschikking hebt. Met eten dat eigenlijk op moet omdat het anders bederft. En een tuin met andere kruiden. Dus gaan er mango en pruimen door de salade en we eten een flink stuk watermeloen. Maar zo’n halve bol krijgen we natuurlijk nooit op… daar maken we jam van. Watermeloenjam met ananas, steranijs en een rood pepertje. Lekker!
You got to climb those daunting Mountains of Failure blocking your path.
Mountains for Illustration Friday“Comfort food is rustgevend en hartverwarmend, het is eten waar je blij van wordt.”
Ik vergeet het regelmatig, maar voor mij werkt eten máken beter. Comfort cooking dus eigenlijk.
Niet dat koken mij altijd ontspant. Als ik voor een gezelschap moet koken, heb ik stress en paniek.
Comfort cooking is wat mij betreft in het weekend op het gemak een brood bakken of een simpel kaasje maken. Weinig moeite, groots effect. Als je eenmaal een zelfgemaakte pesto hebt geproefd, hoef je er nooit meer een uit een potje.
Daarnet maakte ik uit heel weinig ingrediënten Naanbrood en hummus. Zelfrijzend bakmeel, yoghurt, kikkererwten, citroen, olie en kruiden. Dat is alles!
De smaakmakers komen uit mijn kruidenhoekje. Verse kruiden van balkon of uit de koelkast. In het Naanbrood: karwij- en komijnzaad, za’atar en zout. In de hummus knoflook, paprikapoeder, koriander (poeder en vers) en chilivlokken.
Ik voel me beroerd. Nauwelijks geslapen. Moe. Somber. Komt niet uit, want Martijn is jarig en we gaan een weekend naar de Ardennen, maar sommige dingen laten zich niet sturen. Met een koelbox vol boterhammen en krentenbollen met kaas gaan we op pad. Binnen no-time zitten we écht in het buitenland. Heuvels, StuBru op de radio en borden die op positie “u had hier linksaf gemoeten” staan.
Onze Airbnb is prima. Lekker ruim, goed bed, keuken met vaatwasser en openslaande deuren. Maar er hangt geen fijne vibe. Het is donker en kil en ben in mijn hoofd muurtjes en meubelstukken aan het verplaatsen (en weggooien). Dit lampje stemt me ook treurig.
En nu ik toch aan het klagen ben: wat is dat tegenwoordig, dat je maar één handdoek krijgt voor drie nachten? Gelukkig heb ik inmiddels uit ervaring geleerd: met de auto op pad = extra handdoek meenemen. Ik bespeur inflatie van de Superhost. Maar daarover een aparte post.
Een klein beetje regen deert ons niet als we donderdag nog een kort rondje van een kilometer of vijf maken vanaf ons huisje. Heel fijn om even buiten te zijn, het is mooi hier.
Heb als een roos geslapen maar word wakker met een stronk doorns in mijn keel. Nog steeds somber. Geen trek. Maar de zon schijnt en er wacht ons een mooie wandeling. Bij de borrel houd ik het op Jupiler 0.0, dan kunnen we uit eten in Stavelot, het dichtstbijzijnde dorpje.
Dit is de mascotte van Stavelot. Iets met Blanc Moussis, monniken en carnaval. Wat wordt me niet echt duidelijk, maar het poppetje is alom vertegenwoordigd.
Ook zaterdag gaan we lekker lang wandelen. De routes zijn hier perfect gemarkeerd! We lopen vooral door bos. Het lekkerst is het als er niemand anders te bekennen is. Helaas zit Obelix ons gelijk bij de start op de hielen. Hij loopt precies even hard als wij. Stoppen maar even, en hem voor laten gaan. Paar minuten wachten… ja, we kunnen weer. Zien we hem na 300 meter op een bankje zitten! Grrr…
Qua wildlife zien we tot nu toe alleen een hazelworm en een dood vleermuisje. We horen een miljoen vogels. En ik vis tig van dit soort kevers uit mijn haar en nek.
Na de wandeling een koude cola op het terras.
En dan: ‘s avonds zien we een vosje door onze tuin lopen! EEN VOSJE! En een hermelijn in de voortuin! (die direct wordt verjaagd door een terrorkat.) We worden ook nog getrakteerd op een vleermuizenshow.
De volgende dag tijdens een laatste wandeling lopen we één keer verkeerd en dat levert meteen een ree op met een kleintje. Vlakbij en zoooo lief!!
Ja, nu kunnen we weer naar huis.
