Hemelsgroen.nl

Ben jij nog lid van de bibliotheek? Waarschijnlijk niet. Vanwege de komst van een e-reader, of je koopt af en toe een nieuw boek.
Zelf kom ik eigenlijk ook bijna nooit meer in de bibliotheek. Als ik iets te lezen wil, dan kijk ik in de minibieb voor de deur, ik leen boeken van mijn zus of ik blader door een tijdschrift.

Toch ben en blijf ik graag lid van de bibliotheek. Simpelweg omdat ik wil dat de bibliotheek blijft bestaan. Ik hou van boeken van papier en ik vind de bieb altijd een fijne, rustige plek. Daarnaast vind ik het belangrijk dat iedereen toegang heeft tot het lezen van boeken en het opzoeken van informatie. Eigenlijk is mijn contributie dus een verkapte donatie.

Maar heel af en toe maak ik van mijn lidmaatschap gebruik: Ik leen altijd een reisgidsje om mee te nemen op vakantie. En zo kwam het dat ik laatst in de hal van de Centrale met mijn neus in de boter viel. Er was precies een boekenmarkt van afgeschreven boeken. Alles voor 1 euro per boek. Ik kocht wat boeken voor in de minibieb maar stuitte ook op dit juweeltje: Een boek met allemaal metrokaarten.
Deal van het jaar hoor, dit. Kijk nou hoe FANTASTISCH al die verschillende lijnen lopen!

Deze van Moskou uit 1980 is mijn favoriet.

Lekker wonky, deze kaart van Mexico-Stad.

Werkt ook wel, deze versie op zwart van Montréal.

Stuttgart…. pfff… de moed zinkt me in de schoenen. Superonoverzichtelijk. Vonden ze zelf ook, daarom wordt dit ontwerp uit 2004 nauwelijks gebruikt. Dat wij dit niet makkelijk leesbaar vinden, komt waarschijnlijk door de hoek van 30 graden in plaats van de gebruikelijke 45 en 90 graden.

In Seoul ben je ook wel even bezig met puzzelen. Maar dat ligt natuurlijk vooral aan het schrift.

En nog eentje uit New York van 1948.

Omdat Monachil een klein bergdorp is zonder al teveel restaurantjes, hebben we de eerste dagen daar lekker geborreld en gebarbecued op het terras. Niks mis mee.

In Cómpeta kwam de eerste onbekende tapa op tafel.

Berenjena frita con miel de cana: gebakken aubergine met rietsuikerstroop.

In Córdoba werd dit gerechtje wegens succes herhaald, en proefden we bovendien Salmorejo, een koude crème van tomaten, brood en knoflook. Heerlijk fris!

In Sevilla aten we de laatste avond bij La Chalá. Net als de meeste restaurantjes ging het pas om 21.00 uur open. Kan ik slecht aan wennen, mijn trek is dan al overgewaaid. Maar de paar tapas die we proefden, waren erg de moeite waard.

Abóndigas de choco de trasmallo en su tinta (inktvisballetjes in inkt)

En de meest vreemde combinatie: gebakken gerookte kaas met pinda’s en een soort pesto met komijn in amarenekersenjam. Wonderlijk, maar lekker.

Ik heb echt héérlijk gegeten, maar ook in Nederland trek ik twee weken achter elkaar uit eten slecht. Veel te zout, te vet en te weinig groenten. En de Spaanse keuken heeft vooral veel worstjes, kaas, gefrituurde vanalles en eventuele groenten liggen in een plas olijfolie. Straks ga ik een grote pan groentesoep maken.

Verlammende paniek.
Hoogtevrees is niet handig op een smal paadje met een afgrond naast me.
“Ga anders even zitten,” probeert Martijn.
Lief, maar ik kan niet voor- of achteruit. Bewegen is überhaupt geen optie. Ik moet afwachten tot de angst weer wat wegebt. Diep ademhalen. Gewoon doorlopen. Ik kan dit.

En ik wil het ook zo graag. De uitzichten zijn super. We wandelden drie dagen vanuit Monachil, en alledrie de wandelingen zijn compleet anders. De ene leidt ons via grotten naar een afwisselend dal, de tweede laat ons een kilometer klimmen door het bos (we zien nog 2 hertjes!) en de derde loopt langs verschillende wijngaarden en dorpjes.

Wel geleerd: wat de Spanjaarden aanduiden als “medium moeilijkheidsgraad” en “ook leuk met kinderen” betekent eigenlijk: “Je sterft duizend doden onderweg” en “Ben je niet goed bij je hoofd?!” Volop afgronden, gammele bruggetjes en hellende randjes.

Een gps is ook essentieel. Er staat een bordje bij het beginpunt, maar verder moet je het echt zelf uitzoeken. Zelfs mét gps zijn de paden niet makkelijk te vinden. Op een bepaald moment lopen we heus evenwijdig aan de beoogde route, maar, zo piep ik tegen Martijn: “We zitten nu op de verkeerde berg, toch?” Tussen de twee bergen een onoverbrugbare kloof. Geen idee of we ooit nog naar de goede kant terug kunnen.
Na vier pittige uren wandelen vind ik dit iets te spannend, maar Martijn heeft vertrouwen. En een avontuur is het wel. Schitterend landschap ook.

Als echte forenzen komen we in de ochtendspits van Monachil naar Granada in een kleine file terecht. Kaartjes voor het Alhambra waren allemaal al vergeven, behalve die van 8.30 uur. Dus staan we vroeg op en redden het prima op tijd. Als de kassa’s (en godzijdank ook de wcs!) om 8.00 uur open gaan, duurt het precies 2 minuten voordat alle 600 nog beschikbare kaartjes voor die dag uit de vrije verkoop zijn uitverkocht.

Het Alhambra hangt aan elkaar van de prachtige decoraties. Enorm gedetailleerd houtsnijwerk, steenhakwerk en kleurige mozaïeken.

Ook de spiegelende waterbassins zijn schitterend.

En tussen de priegelwerken in de plafonds blijken ook luchtgaten te zitten! Grappig, want die zie je echt niet van binnenuit.

Wat betekenen toch al die waterkommen? Zou het gewoon slim gedragsdesign zijn? Opdat je niet verder deze nisjes in loopt? Zou heel effectief zijn, want niemand waagt er een stap te zetten.

Na ons bezoek aan Alhambra strijken we neer op een terras voor koffie, maar we merken direct dat we hier churros met warme chocolademelk moeten bestellen – conform de andere tafels. Lekker! Chocolade’melk’ dekt de lading niet helemaal, het is meer chocoladeroom. De churros worden erin gedipt.

We lopen door de wijk Albaicin naar Mirador de San Nicolas voor een mooi uitzicht op het paleizencomplex.

Granada heeft zijn naam te danken aan de granaatappel. Die hier inderdaad overal in de omgeving groeit.

De gevels op dit plein zijn heel mooi beschilderd.

Verderop staat nog een bakje met opgerolde gedichten die je kunt pakken voor een vrijwillige bijdrage. Mijn Spaans is jammer genoeg niet goed genoeg, maar Google Translate zorgt voor verheldering. Een beetje pathetisch misschien, maar ik hou wel van dit soort gedichten.

Op het vliegveld van Málaga krijgen we een knalrode Fiat Panda mee. Off we go!

Het landschap bestaat uit bergen die zo beplant zijn dat het lijkt of ze netkousen dragen.

Eén van mijn favoriete vakantieactiviteiten is boodschappen doen. Wat heeft de supermarkt allemaal te bieden? Ik zou het gezicht wel eens willen zien van een Spanjaard die in Nederland lenteuitjes ziet liggen. Een bosje miezerige mini’s. Hier in Spanje krijg je drie joekels van uien, het groen is echt bijzaak.
Verder proefden we paddenstoelenchips: aanrader!! En witte Rioja: mwah.

Ons eerste appartement in Monachil heeft een megagroot dakterras, zo fijn! We borrelen en barbecueën en genieten van een prachtige zonsondergang. De honden van het dorp hebben een blaf- en jankuurtje. Wij lopen nog een rondje en gaan vroeg naar bed.

Sinds april werk ik bij de gemeente Gouda en dus ben ik ambtenaar. Een stap die ik zet om verder te komen, maar mijn imago klettert vanuit de hippe reclamewereld een stoffige kelder in.

Lekker laten liggen.

De waarheid is dat de gemeente mij trakteert op hersenvoer in de meest uiteenlopende onderwerpen. Werken mijn collega’s bijna allemaal voor één afdeling, ik vlieg van afval naar financiën en van jeugdzorg naar de Databrigade. Voor de één maak ik een proces inzichtelijk met een infographic, voor een ander ontwerp ik een flyer die analfabeten ook snappen. Oorkondes, bundels, verkeersborden, bidbooks, bordspellen, presentaties… ik mag mijn tanden overal in zetten. Heerlijk!

Heb je er al beeld bij? Hieronder enkele voorbeelden.

Collage en gedicht bij een stuk over diversiteit en inclusie

Infographic voor het Expertisehuis Communicatie

In Ouddorp kwam ik erachter dat ik naast de benodigde boodschapjes ook mijn geitenkaas meegebracht had. Voor thuis. Die moest weer terug.

Na ons heerlijke weekendje nam ik het pakje braaf mee naar de koelkast van Martijn. Ik nam het de volgende dag mee naar mijn werk en dan moest ik het ‘s middags alleen niet vergeten mee naar huis te nemen.

In de trein naar huis zag ik een reclame voor geitenkaas.
Shit.

De volgende dag zou ik na mijn werk naar Utrecht gaan en dan bij Martijn blijven slapen. Woensdag dan maar. Woensdag echt niet vergeten want donderdag was ik vrij en vrijdag ging ik na mijn werk eten in Alphen en dan was ik het weekend weer bij Martijn. Ik zette een herinnering in mijn telefoon.

O ja, de geitenkaas! Ik was blij met het bliepje van mijn telefoon. Zo gelijk even pakken.

Op het station kwam ik een collega tegen die zich hardop afvroeg wat te koken voor een vegetarische vriendin. Iets met geitenkaas misschien?

….

Morgen poging drie.

Op uitnodiging van Stijn mocht ik een lezing bijwonen van Marleen van Rijswick, hoogleraar Europees en nationaal waterrecht aan de Universiteit Utrecht. Zij vertelde het verhaal van deze kolossale walvis, die begin dit jaar in de Catharijnesingel opdook. Het kunstwerk van StudioKCA (NY) is gemaakt van plastic afval uit de oceaan bij Hawaï en vraagt aandacht voor de plastic soep. Ik vind het zo’n goed icoon omdat het idee geen uitleg nodig heeft. Het trekt de aandacht vanwege het formaat, je herkent er een walvis in en dan zie je al dat plastic. Eén en één is twee.

Van Rijswick zag de walvis in Brugge en wilde hem graag naar Utrecht halen. Maar hoe pak je zoiets aan? In de lezing volgen we het traject van wens tot uitvoering. Hoeveel partijen daarvoor nodig zijn en dat het effect van al deze samenwerkingen het primaire doel van bewustwording nog overstijgt. Hoeveel vergunningen er nodig zijn. Dat de hoge veiligheidsnormen in Nederland allemaal extra materialen voorschrijven- waarvoor ook weer vergunningen vereist zijn. Dat de oplossing van één probleem gelijk drie nieuwe creëert. En hoe het uiteindelijk toch voor elkaar komt.

Het kunstwerk neemt komend weekend afscheid van Utrecht en zal in Singapore weer boven water komen.