Hemelsgroen.nl

Office with a view hoor, die werkkamer van mij. Wat een traktatie!

Verder word ik ook wel blij van dit supervlijtige liesje. Heeft even gemist dat het al november is.

Een postume ode aan mijn oude mixer voor jarenlange trouwe dienst.

Niet te lang bij stilstaan, want de nieuwe mixer is GEWELDIG! Kijk! Met losse handen!

Ook met losse handen:

In plaats van handen, moet je hier je elleboog inzetten… waar je ook in hoest en niest. Ik denk om er voor te zorgen dat echt niemand deze knop nog met zijn vingers aanraakt.

“JONGEDAME!”

“Ook dat nog'” denk ik terwijl mijn poging om direct overeind te komen, mislukt. Het hengsel van mijn tas blijft achter het zadel hangen en ik moet dat eerst oplossen voordat ik zelf op kan staan.
De politieagent die mijn geworstel gadeslaat, is duidelijk jonger dan ik. Flapdrol. Met zijn ‘jongedame’.

“Ik had een aanvaring met de spiegel,” verklaar ik. De agent inspecteert de zijspiegel van het politiebusje dat breeduit op het fietspad staat geparkeerd. Ik kon er nog nét langs. Althans, dat dacht ik, maar de spiegel stak blijkbaar meer uit dan voorzien.
“Ah,” zegt de man, “nou, die spiegel kan wel tegen een stootje.”
“Ik ook,” grijns ik en stap weer op mijn fiets.
“Niet gewond?”
“Nee hoor. Gaat goed. Fijne avond!” en ik fiets zo snel ik kan naar huis.

Hoe gênant.

Pas thuis ontdek ik de flinke schaafwond op mijn knie. Mijn legging ligt aan flarden. Ik ontsmet de boel goed met 70% alcohol. Het steekt niet eens. Dat is dan weer het voordeel van alcohol in het bloed. Met verbonden knie en gedeukt aanzien val ik in slaap.

Veel te druk.

De TO DO lijst groeit en groeit en er valt niet tegenop te werken. Aan vormgeven kom ik niet eens toe door de voortdurende stroom mails. Tóch nog een correctie, sorry, echt de laatste. Ja, je hebt het druk he…. maar… kan dit alsjeblieft nog even tussendoor?
Deze klussen zijn voor de vorm als vraag verpakt, maar ‘nee’ is geen optie want er is geen alternatief.
Het is zó veel dat mijn reacties steeds korter en botter worden.

Toen er vanmorgen iemand belde met exact dezelfde vraag als waar ik eerder voor een collega al van alles voor had uitgezocht en nooit meer reactie op had gehad, ontplofte ik bijna. Volkomen onterecht natuurlijk, want ik snauwde tegen de verkeerde.

Uit pure karma sneed de kaasschaaf een plakje duim voor me af.

Om de moed erin te houden, ben ik nu begonnen met het sluiten van weddenschappen. Komen er écht geen correcties meer, dan stuur ik je een chocoladeletter. Toch nog een aanpassing, dan is die letter voor mij.

Ik verwacht mijn schoenen goed te vullen dit jaar.

In mijn dromen verwerk ik mijn leven. De raarste combinaties van mensen, plekken en gebeurtenissen verweef ik in elkaar tot bizarre verhalen. Soms sta ik versteld van mijn eigen verzinsels.

Vannacht droomde ik over een nieuw effect van de coronacrisis. Over de hele wereld hebben mensen het zwaar. Nu had een wetenschapper ontdekt dat als we een geestelijke last dragen, we ook fysiek zwaarder zijn! Individueel niet merkbaar op de weegschaal, maar de gehele wereldbevolking gaf een behoorlijke extra druk op de aardbol. Heel slecht voor de bodem en de vraag was of de aarde dit nog veel langer aan kon.

Ik droomde er ook nog bij dat dit verschijnsel in de Middeleeuwen algemeen bekend was, en dat daar alle gezegden als ‘een zwaar gemoed hebben’ en ‘a heavy heart’ vandaan kwamen, maar dat men dit in de Renaissance afgedaan had als dom bijgeloof. Sindsdien waren we het vergeten. Met deze wereldwijde crisis was het nu echt gemeten en wetenschappelijk bewezen.

De media berichtten er uitgebreid over en dat vond ik uiterst onhandig. Zo zadel je mensen met nog meer ellende op: een neerwaartse spiraal.
Ik werd ook echt een beetje bozig wakker.

Negen van de tien keer dat ik een appel doormidden snijd, snijd ik het steeltje ook in tweeën. Helemaal per ongeluk. Waarschijnlijk zou het niet eens lukken als ik het doelbewust probeerde. En misschien gebeurt het vanwege deze post vanaf nu ook nooit meer.

Frustratie over de camera: Een foto is nooit een bevroren opname van je ogen. Je ogen kunnen veel meer nuance aan. Onderstaande twee beelden maakte ik met mijn telefoon.

Ik moet de lichte en de donkere versie zelf in elkaar photoshoppen om de werkelijkheid enigszins te benaderen.

De heide wordt opgerold! Ziet er heel vreemd uit en ik google op “heide oprollen Westerveld” om uit te zoeken waarom dit gebeurt. Blijkt er iemand Heidi Westerveld te heten! Haha, zo kom ik niet verder. Weet iemand het toevallig?

Schilders van licht in Singer toont prachtige schilderijen van vele favorieten als Mauve, Sluijters en Maks. Bonuspunten voor de inrichting van de tentoonstelling. Een toepasselijke lichtprojectie op de muur, en dan per kamer een thema waarbij het verhaal letterlijk is uitgelicht. Ik hou ervan als een tentoonstelling de verzameling kunstwerken zo presenteert dat alles met elkaar klopt.

Een schilderij dat mijn aandacht trekt, is deze van Lou Loeber. Ik hoop dat er een kaart van is, maar dat is dan nooit het geval.

Op de terugweg in de auto probeer ik mij te herinneren hoe de kunstenaar ook alweer heette, zodat ik het schilderij op internet na kan zoeken. Loeder? Iets met dubbel L, dat weet ik nog vanwege het gekantelde F-je als handtekening. Het blijkt Lou Loeber te zijn, en Lou is een vrouw. Eigenlijk heette ze Louise.

Leuk, iets nieuws geleerd! Deze portretten poppen op. De foto doet heel ouderwets aan, en het schilderij vrij modern. Grappig. De gelijkenis is treffend.

Normaal neem ik altijd van die vierkante plakjes bladerdeeg uit de vriezer. Maar als het pakje eenmaal open is, dan drogen de randjes van de resterende plakjes na verloop van tijd helemaal uit en kun je ze weggooien. (Of, zoals ik, er heel vieze appelflappen mee maken, die je uiteindelijk na vier dappere happen ook weggooit.)

Ik besloot een keer zo’n rol bladerdeeg uit de koeling te kopen. Tante Fanny keek me bemoedigend aan.

Zeg nou zelf, ze ziet eruit alsof ze weet waar ze het over heeft. Tante Fanny wóónt in de keuken, weet raad met de deegroller en heeft door het constante kneden spierballen waar Popeye jaloers op is.

Dacht ik.
Maar wat het ook voor deeg was (pizzadeeg? brooddeeg?), het kwam niet in de buurt van bladerdeeg! Geen laagjes, niet luchtig, geen romige smaak.

Neptante.

Dat kwam zo:
Als je een mondkapje draagt terwijl de kapper je pony knipt, belanden die losse kriebelhaartjes deels in het mondkapje. Zodra je dan iets gaat zeggen, zitten ze in je mond. En op je tanden.

En dus weigerde ik daarna voor het eerst een opdracht van mijn werk. Misschien lag dat aan het programma waarin ik de opdracht moest doen (Word! brrr..), misschien lag het aan de absurde drukte of aan de technische issues van mijn apparatuur, maar toch.
Verdacht toevallig.