Jaaaaaaa een achtergelaten boodschappenbriefje! Je kan me niet blijer krijgen in de supermarkt. Heerlijk! Eerst bestudeer ik alleen de bovenste helft, want het lijstje ligt opgevouwen in de kar.
Wonderlijk hoe mensen de boodschappen opschrijven. Ik zou nooit ‘1 netje’ toevoegen. Citroen. Sinaasappel. That’s it. Maar ik moet toegeven dat ik eigenlijk zelden echt een lijstje schrijf. Ik koop alle usual suspects en de speciale ingrediënten zet ik als notitie in mijn telefoon.
Mijn nieuwsgierigheid beveelt me om het papiertje uit te vouwen.
De afgelopen week stond fulltime in het teken van de introductie van de Master Crossover Creativity, die ik de komende twee jaar naast mijn werk ga doen.
Maandag sprongen we met zo’n 25 studenten meteen in het diepe. Persoonlijke gesprekken, creatieve opdrachten, nieuwe invalshoeken; mijn innerlijke spons slurpte alles gretig op. Maar na óók nog een gezamenlijk etentje én een avondsessie zat ik er na dag 1 eerlijk gezegd al helemaal doorheen. Optelsom van de aard van het introverte beestje en al die maanden sociale luwte door corona, denk ik.
Op dag 2 check ik de namen van medestudenten die in mijn geheugen nog ontbraken, zodat ik in elk geval iedereen van naam ken. Dat geeft al wat meer rust en grip. Het leuke van de groep is dat iedereen zijn best doet om niet steeds met dezelfde mensen te werken, maar actief op zoek gaat naar nieuwe combinaties. En ja, ALLE opdrachten zijn in groepsverband en de ene past meer in mijn straatje dan de andere. Sommige onderzoeksmethodes geven leuke nieuwe inzichten. Andere, bijvoorbeeld Systeemopstellingen: not my cup of tea.
Ik krijg deze week soms het idee dat er een HEELAL aan mogelijkheden opengaat. Klinkt heel goed en tegelijk heel verdwaalbaar. Aan mij de taak om vaste grond onder mijn voeten te houden.
Hoe dan ook zit deze week erop! Toch fijn om zo intensief kennisgemaakt te hebben. Het eerste ‘huiswerk’ is al ingeleverd. Morgen ga ik een beetje structuur aanbrengen en een globaal plan schrijven.
Heelalnavigatie.
Wow… wat een erebaan lijkt me dat, buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand. Gouda wil het huidige aanbod trouwambtenaren uitbreiden en ik was direct enthousiast.
Stel je voor dat je deel uit mag maken van zo’n bijzondere dag! Dat mensen hun liefde naar elkaar uitspreken, het aandurven een verbinding voor het leven aan te gaan en dat jij daar dan een belangrijke rol in hebt! Superbijzonder lijkt me.
Ik vroeg erop door bij mijn tijdelijke leidinggevende, wel uit interesse maar niet voor mezelf.
“We zoeken ook een betere diversiteit in leeftijden en achtergronden, ons bestand bestaat bijna allemaal uit blanke 55+ers dus met jouw leeftijd heb je al een streepje vóór. Ik zie het jou wel doen hoor! Met een twinkeling in je ogen en een enthousiast verhaal.”
Mooi compliment, maar nee, niks voor mij. Ik vind spreken in het openbaar vreselijk! Ik doe het wel af en toe om mezelf te pushen, maar ik denk niet dat er nog een dag komt waarop ik ervan geniet. Dus deze baan is, hoe mooi ook, niet eentje die ik zelf ambieer. Ik ben niet eens een ‘mensenmens’ en voorzie ook scenario’s waarin ik het bruidspaar niet kan uitstaan…
Deze schijndroom valt in de categorie ‘dingen die je zou willen willen’. Zoals wonen aan de rand van een stuk heide met 2 poezen en kippen die in de tuin scharrelen. Een heerlijk droombeeld, maar niet eentje om in de praktijk te brengen.
(Voor wie de baan wél op het lijf geschreven is: de vacature staat op werkeninhetwesten.nl)
Op donderdag bak ik alvast een verjaardagstaart om mee te nemen. Pecan pie! Het recept schrijft een springvorm van 22 cm voor, maar die heb ik niet. Ik heb twee springvormen, eentje te klein en de ander te groot. Maar een boterkoekvorm van 22 cm heb ik wél! Zo hoog lijkt de taart niet te komen, dus ik gok het erop.
Helaas komt de bodem na het bakken al tot de rand, en dan moet er straks nog vloeibaar spul overheen. Dat komt niet goed, ik moet de bodem toch overhevelen naar de kleine springvorm.
Heel Holland Bakt taferelen! Op dit punt voel ik nog geen paniek. Beetje aanduwen, niks aan de hand.
Maar dan ga ik aan de slag met wat het recept aanduidt als karamelachtige saus. Nou weet ik niet of het aan mij ligt, maar dan zie ik iets met de dikte van vla voor me. Mijn mix van stroop, suiker en slagroom blijft echter zo vloeibaar als koffie.
Ik begin opnieuw, nu met een stuk minder slagroom en op lager vuur. Maakt niks uit, blijft even vloeibaar. Toch maar over de taart heengieten dan, op hoop van zegen dat de springvorm alles binnenboord houdt. In de oven begint het direct te lekken, dus ik schuif er een bakplaat met bakpapier onder en kan alleen maar hopen dat niet álles eruit druipt.
Ziet er best mooi uit. We gaan het morgen proeven.
Op mijn verjaardag worden we wakker in Ouddorp.
Kijk nou wat een idylle. De zon schijnt uitbundig dus we kunnen in de tuin ontbijten. Echt vakantie.
Vlinders in de vlinderstruik…
…en een libel ook op de juiste plek. Heerlijk, wat structuur in de wereld.
Martijn had laatst een oestermes gekregen. Zo kwamen wij op het idee om de ouders te trakteren op een oester als ze mij komen feliciteren. Nu weet ik verder niks van oesters behalve dat ik ze lekker vind, dus belde ik vorige week al met visspecialist Hameeteman in Ouddorp om te checken of ze wel in het seizoen waren en of ik alvast moet reserveren. Kwam helemaal goed, er waren altijd wel oesters in huis.
Geregeld! dacht ik.
Totdat blijkt dat we het mes vergeten zijn…
In de winkel pols ik nog eens of we dan beter een schroevendraaier of een ander mes kunnen gebruiken, beide door Google geopperd als oplossing.
“Allemaal niet doen, dat komt niet goed. Ik stop er wel een mesje bij.”
Wat SUPER! Hebben ze ons echt mee uit de brand geholpen.
Dan komen de ouders en hebben we een perfecte middag met zon, gelukte taart, opengesneden oesters en vooral veel gezelligheid.
Precies als al het eten op is, gaat het regenen. Naar huis! Naar binnen!
Wat een fijne dag.
Er moet eigenlijk een accent aigu op de laatste n van Poznan, maar dat snapt WordPress niet.
In Poznan zaten we op 6 km buiten het centrum, in de wijk Wola. Intens saaie buurt, maar wat een heerlijk huis! Of vooral, wat een heerlijke tuin! Er woonden een bonte specht en een merel. De appelboom dumpte af en toe een appel (let op je hoofd), de bramenstruik vulde ons ontbijt aan. En zodra de BBQ aanging, kwam de poes van de buren aanwaaien. Continue reading “Poznan”
… iedere ochtend wakker worden met nieuwe muggenbeten op de meest onwaarschijnlijke plekken
… constateren dat twee weken echt veeeel te kort is, maar toch al niet meer weten wat je eergisteren gedaan hebt
… nieuwe smaken chips uittesten Continue reading “Vakantie is…”
De dag begint goed met een heerlijk ontbijtje op het terras van Café Fleury. Daarna lopen we een wandelroute door het stadsdeel Mitte. Bij de Hacheschen Höfe zijn er filmopnamen. Als we een mondkapje opdoen en geen foto’s maken, mogen we gewoon door de set heenlopen. We wanen ons in de jaren twintig. Prachtige mode. Jammer dat bruin al zo lang uit de mode is, het staat erg chic. Op internet kunnen we later helaas niks terugvinden over de filmopnames.
Als vormgever kun je hier echt je hart ophalen. Overal graffiti, stickers, collages en meer street art. Zo vrolijk!
De deelstaat Nedersaksen slaat de plank alleen geheel mis.
Klar.
We komen vanzelf langs allerlei bezienswaardigheden, zoals de Brandenburger Tor, de Reichstag, Checkpoint Charlie, stukjes muur en het Holocaust monument.
Mijn telefoon heeft deze foto automatisch geroteerd. Ik ben het ermee eens.
Zo’n mooi busje. Fijn retro.
Dit is een heel populaire vogelsoort in Berlijn. Wikipedia zegt: bonte kraai. Leuk! Kende ik nog niet.
We lunchen heerlijk in een tuin die gerund wordt door Japanners.
Tijdens onze wandeling werd er aangekondigd dat er ‘s avonds een lichtshow zou zijn bij de Reichstag. Alleen waren we ‘s avonds in Friedrichshain gaan eten, een heel andere wijk. We zouden wel zien of we ‘zonsondergang’ gingen redden. Ik had er een hard hoofd in, want eigenlijk was het al compleet donker toen we op plaats van bestemming kwamen, maar toen moest het nog beginnen! Wat een geluk dat we niet -zoals meestal- uren te vroeg waren. Het begon twee minuten na aankomst. Op zich was de lichtshow zelf niet geweldig, maar toch leuk om erbij te zijn.
Ontbijten doen we steeds buiten de deur. Heel decadent!
Dag 2 gaan we een andere wijk verkennen en onze wandeling begint bij voormalig vliegveld Tempelhof. Wat een geweldige plek! Je kunt gewoon over de landingsbaan lopen, er zijn moestuinen en de sfeer heel fijn.
Geniaal toch, deze blokkenbankjes?
Wat merken we van corona? Mondkapjes op in winkels en openbaar vervoer.
En verder in ELKE straat wel een gratis testmogelijkheid. Op zich curieus, want hoewel je je bijna in elk restaurant moet registreren, controleren ze er helemaal niet op. Nu hadden wij wel het geluk dat we steeds buiten kon zitten. Binnen is het blijkbaar een ander verhaal.
Voor twee euro maak je fotootjes in een hokje op straat.
Beste souvenir!
Als we zondagochtend weg willen rijden, ontdek ik krassen over mijn beide autodeuren aan bijrijderskant. Daar heeft iemand flink tegenaan gezeten en geen briefje voor achtergelaten. No way dat degene het niet gemerkt heeft… jammer. Zou ik hiervoor verzekerd zijn? Ik kan dit nu niet uitzoeken en moet het dus twee weken uit mijn hoofd zetten. Lastig.
De autorit gaat vlot. Ergens moet ik keihard op de rem trappen, maar dit is toch niet de staart van een file. Een plensbui. We liggen eigenlijk prima op schema. Ik rijd 2 uur, dan Martijn 2 uur, lunch, ik weer 2 uur en Martijn tot slot nog een klein uurtje. Alleen dat laatste uurtje worden er ook 2 want Berlijn is vanwege een demonstratie hermetisch afgesloten. Omleiding na omleiding volgt, we rijden kriskras dwars door de stad, langs het Hauptbahnhof, over Unter den Linden naar Alexanderplatz. Het hoost!
In het hotel word ik gevraagd nog even af te rekenen want mijn betaling was mislukt. Ja, da-ag, hoezo weet ik dat dat niet? Ik heb gewoon een reservering met betaalbewijs dus mag ik dat eerst even controleren en dan bij uitchecken eventueel nog betalen als blijkt dat ik inderdaad nog niet eerder betaald had? Nee, helaas, het bedrag moet van tevoren worden voldaan. Eenmaal op de kamer check ik mijn afschrijvingen en inderdaad, het bedrag was er nooit afgehaald. Wat raar dat ik daar dan geen melding van heb gekregen?? De kamer is zo krap dat onze tassen het ‘pad’ van bed naar deur blokkeren. Ik moet echt even douchen en reorganiseren. Een föhn gaan lenen voor 10 euro borg. Uitvinden dat ik niet verzekerd ben voor de krassen.
Als we willen gaan eten, giet het behoorlijk. We duiken daarom maar een vegan burgertent in, niet per se sfeervol maar wel grappig, met uitzicht op de Fernsehturm en als het stopt met regenen een regenboog. Na de burger met patat en limonade drinken we nog wijntje/biertje op een ander terras. Vroeg in bed, we drukken op reset dan gaan we morgen écht aan de vakantie beginnen.
