Hemelsgroen.nl

“Comfort food is rustgevend en hartverwarmend, het is eten waar je blij van wordt.”

Ik vergeet het regelmatig, maar voor mij werkt eten máken beter. Comfort cooking dus eigenlijk.

Niet dat koken mij altijd ontspant. Als ik voor een gezelschap moet koken, heb ik stress en paniek.

Comfort cooking is wat mij betreft in het weekend op het gemak een brood bakken of een simpel kaasje maken. Weinig moeite, groots effect. Als je eenmaal een zelfgemaakte pesto hebt geproefd, hoef je er nooit meer een uit een potje.

Daarnet maakte ik uit heel weinig ingrediënten Naanbrood en hummus. Zelfrijzend bakmeel, yoghurt, kikkererwten, citroen, olie en kruiden. Dat is alles!

De smaakmakers komen uit mijn kruidenhoekje. Verse kruiden van balkon of uit de koelkast. In het Naanbrood: karwij- en komijnzaad, za’atar en zout. In de hummus knoflook, paprikapoeder, koriander (poeder en vers) en chilivlokken.

Ik voel me beroerd. Nauwelijks geslapen. Moe. Somber. Komt niet uit, want Martijn is jarig en we gaan een weekend naar de Ardennen, maar sommige dingen laten zich niet sturen. Met een koelbox vol boterhammen en krentenbollen met kaas gaan we op pad. Binnen no-time zitten we écht in het buitenland. Heuvels, StuBru op de radio en borden die op positie “u had hier linksaf gemoeten” staan.

Onze Airbnb is prima. Lekker ruim, goed bed, keuken met vaatwasser en openslaande deuren. Maar er hangt geen fijne vibe. Het is donker en kil en ben in mijn hoofd muurtjes en meubelstukken aan het verplaatsen (en weggooien). Dit lampje stemt me ook treurig.

En nu ik toch aan het klagen ben: wat is dat tegenwoordig, dat je maar één handdoek krijgt voor drie nachten? Gelukkig heb ik inmiddels uit ervaring geleerd: met de auto op pad = extra handdoek meenemen. Ik bespeur inflatie van de Superhost. Maar daarover een aparte post.

Een klein beetje regen deert ons niet als we donderdag nog een kort rondje van een kilometer of vijf maken vanaf ons huisje. Heel fijn om even buiten te zijn, het is mooi hier.

Heb als een roos geslapen maar word wakker met een stronk doorns in mijn keel. Nog steeds somber. Geen trek. Maar de zon schijnt en er wacht ons een mooie wandeling. Bij de borrel houd ik het op Jupiler 0.0, dan kunnen we uit eten in Stavelot, het dichtstbijzijnde dorpje.

Dit is de mascotte van Stavelot. Iets met Blanc Moussis, monniken en carnaval. Wat wordt me niet echt duidelijk, maar het poppetje is alom vertegenwoordigd.

Ook zaterdag gaan we lekker lang wandelen. De routes zijn hier perfect gemarkeerd! We lopen vooral door bos. Het lekkerst is het als er niemand anders te bekennen is. Helaas zit Obelix ons gelijk bij de start op de hielen. Hij loopt precies even hard als wij. Stoppen maar even, en hem voor laten gaan. Paar minuten wachten… ja, we kunnen weer. Zien we hem na 300 meter op een bankje zitten! Grrr…

Qua wildlife zien we tot nu toe alleen een hazelworm en een dood vleermuisje. We horen een miljoen vogels. En ik vis tig van dit soort kevers uit mijn haar en nek.

Na de wandeling een koude cola op het terras.

En dan: ‘s avonds zien we een vosje door onze tuin lopen! EEN VOSJE! En een hermelijn in de voortuin! (die direct wordt verjaagd door een terrorkat.) We worden ook nog getrakteerd op een vleermuizenshow.

De volgende dag tijdens een laatste wandeling lopen we één keer verkeerd en dat levert meteen een ree op met een kleintje. Vlakbij en zoooo lief!!

Ja, nu kunnen we weer naar huis.

Mijn balkon krijgt bijna geen zon. Lastig om er dan wat kleur in te brengen. Maar, zoals elk jaar, ga ik vol goede moed naar het tuincentrum.

Ah… eigenlijk wil ik deze! Maar de poes slaapt vast ook liever in de zon.

Thuis meteen maar even aanpakken, die klus. Is altijd meer werk dan ik denk. Mijn rug sputtert behoorlijk tegen en groene vingers heb ik niet. Wat onkruid is en wat er hoort te staan? Geen idee. Paardenbloemen zijn óók leuk. Lekker geel.

Onorthodoxe oplossing voor een te kleine pot: doormidden zagen, die plant. We zien wel wat er van komt.

Ieuw!! Wie ben jij en vooral: wat doe jij daar? Met al je broertjes en zusjes? Nazoeken levert me engerlingen op, larven van kevers. Die wil ik niet! Ik graaf ze hopelijk allemaal uit en anders moet ik op zoek naar een bestrijdingsmiddel.

Voorlopig heb ik weer een vrolijk balkon.

Station Rotterdam Alexander wordt verbouwd. Om richting Utrecht te reizen, moet je via een tijdelijke trap het perron op.
En iemand heeft daar van fluorescerende vloertape stippen zitten knippen. Zodat de treden goed opvallen.

Mooi werk.

De monteur klopt op het expansievat en concludeert dat het stuk is. Dat dient vervangen te worden, en hoewel ik het meest luxe servicepakket heb, valt dit er helaas buiten. Het vat is namelijk geen onderdeel van de ketel, maar hangt ernáást…
“€ 115,- alstublieft.”

“Ja, zo’n expansievat gaat maar een jaar of 6-8 mee.”
“Waarom heeft de onderhoudsmonteur hem na 11 jaar dan nog nooit preventief vervangen? Hij zou me tenminste gewaarschuwd kunnen hebben.”
“Wij vervangen natuurlijk nooit dingen die niet stuk zijn.”
“Is dat niet de essentie van onderhoud? Als ik mijn auto wegbreng voor een beurt, dan verwacht ik ook dat ze de remblokken vervangen vóórdat ik er een ongeluk mee krijg.”

…

“Ik heb nog steeds lekkage.”
“Misschien lekt het ergens anders in uw woning? Lekkage kan van alles zijn.”
“Meneer, er ligt een plasje ONDER de cv-ketel.”

…

“Ik zie in de offerte voor een nieuwe ketel dat het expansievat precies het enige onderdeel is dat ik er gratis bij krijg, en ik heb er net 115 euro voor betaald. Kan dit dan worden verrekend?”
“Nee, daar kunnen wij helaas niks mee doen.”

“Moet ik buiten deze offerte nog rekening houden met andere extra kosten?”
“Niet dat ik nu kan voorzien. Misschien heeft u een flexleiding pakket nodig, maar dat kunnen we pas ter plekke zien. En misschien dat uw thermostaat niet meer werkt, dat weten wij ook nooit van tevoren.”

…

Ik bel met installatiebedrijf B.

“Nou ik zou geen Ferroli nemen hoor. Dat zijn kutketels, sorry dat ik het zeg. Er passen ook andere ketels onder die Optifor.“

Ik juich een ander merk zeker toe, maar alleen als er kan worden voldaan aan het keurmerk. Ik wil mij niet verslikken in een combinatie die installateurs niet ondersteunen als er straks iets mis is met de Optifor of de ventilatie. Dan volgt deze reactie:
“Sinds oktober 2018 is het verboden om een ander merk CV-ketel te installeren, Ferolli heeft een rechtszaak aangespannen en gelijk gekregen.

De garantie op de CV-ketel is standaard fabrieksgarantie, ik geef geen garantie op de CV-ketel zelf en op de werking met de Optifor. Alle garantie kwesties gaan via Ferroli, ik neem geen enkele verantwoording voor dit merk.”

Juist.
Terug naar installatiebedrijf A.

“Moet ik dit bedrag direct in één keer pinnen?”
“Het liefst wel.”
“Maar? Wat is het alternatief?”
“Contant. Dus als u er even rekening mee houdt dat u uw pinlimiet aanpast… dat lukt tegenwoordig heel makkelijk hoor, gewoon via de website van uw bank.”

Hallo, roodborstje! In de beeldentuin van Kröller Müller komt dit nieuwsgierige beestje gezellig naast ons op het bankje zitten.

We komen eigenlijk niet voor de beelden, maar voor de schilderijen. Wat een collectie.

Hé, in de 17e eeuw at men ribbelchips als ontbijt! Kunnen we best weer invoeren.

Het weekendje huizenruilen met Arnhem begint stressvol en rommelig doordat mijn cv-ketel op de valreep dienst weigert. Gelukkig treffen we het met een flexibele ruiler en een fijn, licht huis waar we ons meteen thuis voelen. Niet dat we veel binnen zitten, want er is teveel moois in de omgeving. Zaterdag wandelen we in Nationaal Park Veluwezoom.

SNEEUW!

ZON!

HEIDE!

LAMMETJES!!!

DROL…?
Lopen we nu op de drol-route? Is het een peul? Wat betekent dit bordje?

Zondag fietsen we door de Hoge Veluwe. We zien boomklevers, een kwikstaartje en wilde zwijnen.

Bij de pijl ook nog een berg kleintjes, maar mijn telefoon kan dit niet aan.

Turks restaurant de Blauwe Hoek zit helemaal vol. Teveel lekkers op de kaart dus we besluiten meerdere voorgerechtjes te nemen in plaats van een hoofdgerecht. Voor extra sfeer valt tijdens het eten het licht in het restaurant uit. Er wordt druk heen en weer gebeld en gerend, maar dat halve uurtje met kaarslicht is eigenlijk juist gezellig. Groot applaus als het licht uiteindelijk weer aanfloept.

Boligbytte is Deens voor huizenruil. We ruilen ditmaal met Kopenhagen.

Vanaf het vliegveld nemen we een rechtstreekse metro naar ons huis in Vanløse. De metro is onbemand. Je kunt dus helemaal voorin gaan zitten en vooruit kijken in de tunnel. ZO LEUK!!! Maar het zal wel wennen, want alleen kinderen waren net zo enthousiast als wij :)
Martijn maakte een mooiere foto.

We maken elke dag een lange wandeling door de stad. Zo komen we de meeste landmarks vanzelf tegen en wij vinden het een fijne manier om een stad te leren kennen. Op dag 1 bezoeken we Den Hirschsprungske Samling, een relatief klein museum met een mooie collectie 19e eeuwse Deense kunst. We zien het heldere licht van buiten terug in de schilderijen.

Kopenhagen heeft een prachtig stadslogo, dat overal terugkomt.

Deze putdeksel trekt ook mijn aandacht:

We lopen langs Tivoli, dat nog dicht is, en eindigen in Torvehallerne, een soort Markthal, waar we neerploffen voor een wijntje en wat te eten.

Op vrijdag lopen we via Nyhavn naar Broens voor de opening van het streetfoodseizoen. We eten smørrebrød en proosten met glaasjes van 9 euro per stuk. Dat is overal zo, dus stoppen met omrekenen en gewoon genieten.

De Deense taal is grappig. Als je het leest, denk je eerst: “hier begrijp ik geen snars van”. Dan probeer je het hardop uit te spreken en valt het kwartje. Spreekt een Deen het vervolgens uit, ben je weer terug bij af. Klemtonen liggen consequent op de meest onlogische lettergreep, letters worden ingeslikt, verwisseld of gewoon erbij verzonnen… er is geen touw aan vast te knopen. Zo spreekt men metrohalte ‘Fasanvej’ uit als ‘Waar ZIJN we?!’ en zelfs iets simpels als ‘Forum’ kun je niet ontcijferen als je het hoort. Je enige houvast is dus zelf hardop lezen:

De Denen zijn wel bikkels. Ze zijn niet onder de indruk van kou. Zodra de zon schijnt, zitten ze buiten op het terras of zelfs op een picknickkleedje op de grond. Ook bij 7 graden en soms zelfs in t-shirt en korte broek.

We zagen op verschillende plekken mensen gewoon buiten in het water zwemmen. Aan de kant staan saunacabines om daarna lekker op te warmen.

Kijk, daar heb je haar ook!

Op dag 3 leidt de wandeling van de leuke buurt Islands Brygge naar vrijstad Christiania. Het eerste stuk van Christiana is wel grappig, maar ontstijgt het hippiecliché niet echt. Het is allemaal wel erg 60s/70s themapark. Het smalle stuk boven het toeristisch centrum is voornamelijk bos, met een paar kleurrijke Pippi Langkoushuizen. Hier vooral veel troep, Tibetaanse vlaggetjes en zelfgemaakte kunst. Dit doet een stuk echter aan.

We lopen langs de kassen van restaurant Noma naar Reffen, een ander streetfoodfestival op eiland Refshaleøen. Geweldige buurt!

Nog een drankje aan het water, een laatste etentje bij Madklubben bistro-de-luxe en de volgende dag alweer naar huis.

Ik kreeg last van mijn rug zittend op de grond, en ik heb geen ezel, dus ik bedacht een opstelling met strijkplank en plastic ijslollystokjes. Ideaal.

Uiteindelijk moet je ergens stoppen en ik ben er zo tevreden over. Mijn schilderijen worden altijd minder gedetailleerd dan ik in mijn hoofd heb, maar ik ben nou eenmaal niet van het precisiewerk.

Nog enkele details: