Hemelsgroen.nl

Vandaag voor het eerst best wel blij dat ik niet door weer, wind en donker op de fiets hoefde.

Net thuis uit Ouddorp, nul eten in de koelkast en een drukke week voor de boeg. Nog maar vlug op zondagavond naar de Jumbo dan. Ik fiets de Koniginnebrug over. Net op tijd, want er wordt geseind dat de brug omhoog gaat.

Met 7,5 kg boodschappen op mijn rug, 24 rollen wc-papier aan mijn stuur en enkele flessen wijn in de fietstassen, kom ik terug bij de Koninginnebrug. Hé, alweer open? Of… nog steeds?? O-oh. Die brug staat best vaak in storing. En ik zie al mensen omdraaien. Nergens een boot te bekennen die erdoor moet.

Omfietsen dus. 3,5 km. Heel goed dat ik de urge heb weerstaan om met dit laatste lekkere weer nog waterijsjes in de kar te gooien, want die hadden het niet overleefd. Bij het Poortgebouw sta ik vervolgens ook nog voor een open brug maar deze gaat gelukkig na vijf minuten wél weer omlaag. De Erasmusbrug over, de Boompjes (hé er zit een pop-up bar. Iets met Palmboompjes. geinig. Of het gesponsord wordt door Palm bier is me niet 1-2-3 duidelijk), over de Willemsbrug. Als ik eenmaal het eiland op fiets, staat de brug nog steeds open. Balen voor iedereen die er nog steeds voor staat natuurlijk, maar ik denk alleen: GELUKKIG.

Een levende!!

Mijn beeld van de egel was zo’n platgewalst beestje dat met uitpuilende ingewanden op of langs de weg lag. Ik heb in mijn leven een hoop egels gezien, maar ik kon me niet herinneren dat ik ooit een lévende zag. Het was al een hele tijd een vurige wens.

Dit weekend gebeurde het. Ik hoorde hem eerder dan dat ik hem zag. Egels kunnen blijkbaar niet zo goed sluipen 🙂 Hij was lekker in de bladeren aan het scharrelen. Heb er geen foto van want het was al redelijk donker. Ik zat nog nét even op egelwacht. Dit klinkt heel simpel: ga gewoon ergens in een tuin zitten afwachten en dan rennen de egels vanzelf naar je toe. Maar jullie weten niet hoe vaak ik al vruchteloos op egelwacht zat, in kou en donker. Ook de volgende avond zaten we tevergeefs met gespitste oren in het donker. Toch moet hij zich ‘s nachts over het gras verplaatst hebben. Ziehier het bewijsstuk.

Zodra ik wakker ben, open ik de verjaardagskaartjes die een dag te vroeg in de bus lagen. Ik hou zo van kaartjes! Voel me direct jarig.

Martijn bakt van die fluffy pannenkoekjes. Met bramen.

Verder sta ik op mijn gemak in de keuken om een cake te bakken, een pan soep en wat hapjes te maken voor ouders en schoonouders die aan de kade coronaproof komen borrelen. Als het niet gaat hozen. Dat blijft tot het laatst onzeker maar we hebben mazzel: het blijft droog.

De volgende ochtend vertrekken we vroeg naar de heide. Eerst wandelen op de Sallandse Heuvelrug, daarna door naar Dwingeloo, Drenthe.

De Sallandse Heuvelrug heeft by far de mooiste heide die ik ooit heb gezien. Eén grote paarse zee. Geen enkele foto of video doet recht aan de kleur en de diepte van de eindeloze velden.

Het weer valt mee. De lucht switcht van dreigend maar stralend en vice versa. De eerste twee dagen voelen we drie spetters en de laatste dag een flinke regenbui. Die de heide eigenlijk nóg magischer maakt.

De heide bij Dwingelderveld is totaal anders. Dit is een soort steppelandschap. Weinig paars, toch erg indrukwekkend.

Veel sporen in het zand. Mooi licht in het bos.

De derde dag gaan we terug naar de Sallandse Heuvelrug. Waar je me rustig kunt achterlaten tot de heide is uitgebloeid.

Zwaluwtjes scheren over het water, en happen allerlei insecten uit de lucht. Zouden zij zich in de haast wel eens verslikken? Of zich net te laat realiseren dat ze iets te pakken hebben dat ze niet lusten? O kak, dat was een hommel…

Het is zo’n jas aan/jas uitdag met felle zon en hoosbuien. Dat geeft de mooiste luchten.

We lopen twee korte rondjes bij de Nieuwkoopse Plassen. Voornamelijk omdat ik had gehoord dat daar otters zitten. We zien ze niet helaas, alleen als silhouet in een waarschuwingsdriehoek ‘Pas op, overstekende otters’. Als ze waarschuwen voor overstekende herten veer ik ook altijd op, maar tot nu toe blijkt dat enthousiasme niet gegrond.
Ergens hoor ik nog wel een otter miauwen, maar dat kan -heel misschien- ook een poes geweest zijn.

Dat heb je ervan als je aan de wandel gaat met een toren spullen. Bespaar me de reden waarom een boterham altijd op zijn besmeerde kant valt, ik heb hier al uitgebreid les over gekregen. Wat ik mij wél afvraag: Wat is de incubatietijd van het geluk van scherven?

Verder over de vloer: ik kan dankzij de hitte tegenwoordig ‘s morgens in huis eerst een rondje dode vliegbeesten rapen.

En dan hoef ik eigenlijk alleen maar naar dit hoekje van mijn kamer, want daar liggen ze dan allemaal klaar. Zou dit hoekje killing zijn? Of kiezen de beestjes dit zelf uit omdat ze het een fijne plek vinden?

Vandaag ontdek ik dat zelfs een wesp er schattig uit kan zien. Het lijkt net of hij lekker ligt te slapen.

NIET over de vloer: mijn kookclub, voor wie ik eigenlijk al sinds maart moet koken. Maar ja. Corona en kookclub gaan niet zo goed samen. Uiteindelijk stond de afspraak gepland, maar durfde ik het toch/weer niet aan om iedereen binnen te ontvangen. En of het lekker weer zou zijn…? Het is steeds zo wisselvallig met hoosbuien tussendoor dat dat ook een te grote gok was. Wat dan? Koken en bezorgen!

Eerst the essentials in huis halen: wijn en bakjes.

Toptip, de perziken even grillen. Geeft behalve een mooie streepjespyjama ook echt extra smaak.

Zo ziet het voorgerecht eruit op mijn bord, maar in zo’n bakje komt het er natuurlijk toch net effe anders uit te zien.

Boboti als hoofdgerecht

Toe dadeltaart met walnoten.

Om toch een beetje samen te zijn en bij te kletsen, eten we dit tijdens een Zoomsessie op. Dat haalt het niet bij een echte ontmoeting maar het is niet anders. Scheelt wel afwas.

Na een autoreis van meer dan ACHT uur dankzij verkeerschaos bij Antwerpen, komen we aan bij de Zenpark garage waar we een plekje hebben gereserveerd voor het komende weekend. Het contrast tussen de frisse website van Zenpark en de daadwerkelijke garage kan niet groter zijn. Het is een soort spookhuis waar we naar binnen moeten. In het aardedonker manoeuvreren we ons naar -1 (zelfs met groot licht aan zagen we het eind van de hellingbaan niet) in een piepklein plekje. Wat je zen noemt.

Zo blij als we om half zes na een worsteling met de sleutel eindelijk in ons huizenruilhuis staan. Maar liefst drie ruime kamers, echt een unicum in Parijs. Geen plek is onbenut gelaten, er is van alles te zien. Leuke, drukke stijl en er hangt een goede sfeer in het huis.

We douchen, doen boodschapjes, borrelen en gaan dan iets simpels eten. Wat een drukte overal hier! Ondanks gespetter zit men gewoon buiten aan de Rue Bichat, redelijk op elkaar gepakt.

De volgende ochtend krijg ik een appje met het volgende bericht:

Neeeee….. moeten we nu rechtsomkeert? Ik probeer de ANWB te bellen maar die houdt me zo lang in de wacht dat ik het opgeef. Op de website van ANWB en Buitenlandse Zaken staat Frankrijk nog gewoon op code geel. Blijkbaar is er een verschil tussen een door Frankrijk gemarkeerde rode zone en het Nederlands reisadvies. Dat natuurlijk wel elk moment aangepast kan worden. Maar we weten helemaal niet of dit gaat gebeuren.

Na wat gepieker besluiten we om het even aan te zien. We hebben kaartjes voor Centre Pompidou, daarna kijken we verder. We gaan lopend om de metro te mijden.

Centre Pompidou staat helemaal in de steigers.

Goed bezig, mannen!

Er is een tentoonstelling over Christo en Jeannne-Claude, die postuum in het najaar van 2021 de Arc de Triomphe nog zullen inpakken. De zalen hangen vol met uiterst precies uitgewerkte tekeningen van het Pont Neuf project en we zien het doek en de touwen die gebruikt zijn. Militaire operaties die jaren aan voorbereiding kosten.

De vaste collectie van het museum is ook mooi. Soms klikt de camera precies op het juiste moment! (daar ben ik dan de rest van de dag tevreden over)

De Strawinskyfontein ligt helaas stil.

Mondkapjes verplicht in sommige straten. Ik vind het best druk op straat. In ons buurtje misschien nog wel meer dan in het centrum. En wat een verpletterende hoeveelheid zwervers en bedelaars.

Maar goed, wat doen we? Mijn gut feeling zegt: naar huis. Ik wil óf nu weg, of anders morgenochtend vroeg. En dan maar duimen dat het reisadvies op geel blijft in de tussentijd. Anders moeten we bij thuiskomst nog 14 dagen in quarantaine. Martijn durft het wel aan en zou het liefst blijven, mits ik er ook nog plezier aan beleef. Maar ja, dat is nou net het probleem… We middelen op morgenvroeg weg. En in de tussentijd houden we ons koest. Geen OV, geen bars of restaurants.

We lopen naar Parc des Buttes Chaumont en doen een scrypto.

Overal Boulevards en dan deze Avenue noemen…. gemiste kans.

Onderweg zie ik een meisje tegen een muurtje geleund staan. Een prostituee, denk ik direct, maar spreek mezelf dan bestraffend toe. Hoe kom ik daar nou weer bij?! Er staat gewoon iemand te wachten in het zonnetje! Tsk. Totdat ik bij de volgende oversteekplaats meerdere dames in korte rokjes zie “wachten”. Is dit de tippelzone? Thuis zoek ik het op.

We picknicken langs Canal Saint-Martin met een half gegrild kippetje, druiven, wijn en brood.

‘s Avonds val ik vroeg in slaap van de spanning maar word om 00.30 uur weer wakker. Even het reisadvies checken. Geel. Oké.

Om 6.30 uur houd ik het niet meer uit in bed en sta op. Martijn is zo lief om ook op te schieten. Om 8.10 staan we in Zenpark voor de poort met de app te wapperen (geen bereik in de auto) om de deur te openen. Off we go! We mijden Antwerpen en zijn om 13.30 uur thuis. Ik lig direct anderhalf uur op de bank te slapen. ‘s Middags lees ik het volgende bericht:

Pfffff……. wat een timing.

PS: Restaurant Canard & Champagne dat ik getipt kreeg, bleek gesloten, maar het idee heeft zich al in mijn hoofd genesteld. De Monoprix voorziet ons van ingrediënten en zaterdagavond dineren we in stijl, lekker aan de eigen keukentafel.

Berti heeft gelijk. Hebben we een hittegolf, staat Hemelsgroen nog op onweer. Even wat zomerse plaatjes dus.

In Rhoon is de bramenoogst niet fantastisch, dus ik maak dit jaar geen jam (sorry, mam) maar besluit alles lekker los in te vriezen voor door mijn ontbijt. Overigens heb ik wel meer dan hier op de foto hoor. Volgend jaar gaan we naar Krimpen, daar hangt ook veel.

Op het eerste oog lijkt dit een heerlijk zomers drankje, maar als je beter kijkt naar het linkerglas, zie je al wat drabachtigs… geen echt succes helaas.

Wel een succes: het kleine barbecuetje dat we drie dagen achter elkaar meeslepen naar de kade. Onze vaste plek is bolder 24. Twee tuinstoelen mee, een tas met borden en bestek en een koelbox met salades, stokbrood, kruidenboter en een koel wijntje.

Op zondag lopen we een klein rondje bij de Ackerdijkse Plassen en gaan even te water voor wat verkoeling.