Hemelsgroen.nl

Ook bij regen en ontij lopen we een rondje.

Ditmaal doen we de Max Liebermannroute in Noordwijk. Het uitzicht dat wij hebben is bijna nergens meer gelijk aan dat van de schilder. Maar op sommige plekken kunnen we ons er nog een voorstelling van maken.

Het pad is bezaaid met slakjes. Zij houden wel van een beetje regen.

Deze paarse bloemenzee met de rode muur en berkenstammetjes leent zich ook wel voor een schilderij.

Langs de kust veel hotelflats waarbij de termen mondain en grandeur te binnen schieten.

De laatste twee kilometer is het droog en we besluiten de route de route te laten en nog even over het strand te lopen.

Op deze zonnige zaterdag lopen een 12 km route door Rijnwoude/Hoogmade.

Kijk, wat leuk, een kaasautomaat!

Ik zie het perfecte stuk achter deurtje nummer 12 liggen. Hoe vierkanter, hoe beter. Ik wil geen waaier met kilo’s korst.
Maar.. we hebben nog flink wat kilometers te gaan en het is warm. Dus misschien beter als we hier ná de wandeling nog even heen lopen.

Het is broeierig warm met een dreigende lucht.

Na de kaasautomaat treffen we ook nog een melktap. In dit warme weer lusten we wel een slokje.

Lekker romig, die rauwe melk.

Blijkbaar functioneert een boom gewoon nog met een half stuk stam met een gat erdoor.

Aan het eind van de route beginnen we de wandeling opnieuw om ‘mijn’ stuk kaas op te halen.
HET IS WEG! Neeeee….
Dan nummer 21 maar, ziet er ook goed uit.

Inpakken en wegwezen.

NB: vorige week liepen we een rondje bij Hank. Daarvan hieronder nog drie foto’s, die qua kleur en sfeer weer helemaal anders zijn dan de Hollandse weilandbeelden van vandaag. Mooi die variatie.

Alles in huis voor havermoutbrood!
Tenminste, dat denk ik. Blijkt de havermout op… #fail
Nou ja, zo gekocht.

Ik voeg nog dadels toe aan het recept om het wat zoeter te maken. Dit brood ben ik gaan bakken als gezonder alternatief voor de ontbijtkoek die ik elke dag at. Zoveel suiker! Dit recept heeft nul suiker of honing en ook geen boter of olie, maar de eerste die ik bakte, smaakte wel érg gezond saai.

Kan iemand mij vertellen waar dit ‘takje’ voor is? Het zit altijd bij dadels, maar ik begrijp de functie niet. Als het een soort prikkertje is, waarom dan geen simpeler vorm? De pitten waren er al uit… ik snap hem niet.

Zo. Ziet er gezond uit, he? Smaakt als een feestje.

Ook een feestje: op de Hesseplaats trakteren mijn ouders me op een heerlijk zachte haring.

Ik bracht voor mijn moeder kersenjam mee. Ze had ook nog wat voor mij:

😀

Waar er lege plekken ontstonden door afgelaste reclamecampagnes, heeft Rotterdam deze opgevuld met ruim 400 posters met kunstwerken. Wat een goed idee. Elke kunstenaar krijgt een oplage van acht stuks om te verkopen à 35 euro. Leuk! Ik ga er eentje uitzoeken.

Dat valt nog niet mee, want elke keer dat ik op de site kijk, vallen me weer andere werken op. Ik vind zoveel mooi!
Eerst de plek waar de poster komt te hangen maar eens uitzoeken. Hier in het trappenhuis. Die vissenkom mag weg.

Een van de eerste posters die ik aanklik, is van Joris Kuipers.

Hé wat grappig, ik heb al eerder werk van hem gezien. Sterker nog, er staat nog een foto van in mijn telefoon!

Deze zag ik tijdens CODA Paper Art 2019 in Apeldoorn. De foto bewaarde ik omdat het zo’n fijne dag was en ik dat blije gevoel terugzag in de zonnige kleuren.

De poster van Joris vind ik heel mooi, maar ik weet dat het werk meer indruk maakt als het in de ruimte hangt. De diepte waardoor het kunstwerk steeds verandert als je er langsloopt, mis ik op de platte poster. Ik zoek verder.

Deze van Driessens & van den Baar maakt ook grote kans. Alleen wel heel erg binnen mijn comfort zone. Felle kleuren, mooie vormen: altijd goed.

Uiteindelijk kies ik deze. Omdat ik erom moet lachen. Het is iets totaal anders dan waar ik normaal voor val, geen kleur, symmetrisch… maar mijn ogen worden er steeds weer naartoe getrokken. En kunst heeft de taak om je af en toe wakker te schudden.

Maandag mag ik het allerlaatste exemplaar ophalen in het atelier van Petra Laaper. Ben benieuwd of het in mijn trappenhuis op zijn plek zal zijn.

Mijn linker wandelschoen is al een keer professioneel opgerekt, maar is nog steeds wat te krap en staat nu met een schoenspanner maat 42 (hopelijk) uit te rekken. Maar om onduidelijke redenen zijn de linkerschoenen van mijn espadrilles (diverse kleuren) juist allemaal te gróót. Heel irritant, want die vallen dus steeds van mijn voet.

Heb nu een oplap-oplossing bedacht. Zeer effectief.

VOOR:

NA:

Wat nieuwe spulletjes, oude meubels in een nieuw jasje, behang en een lik verf; zo is mijn thuiskantoor helemaal naar mijn zin.

Focaccia. Dat wilde ik eens maken. Maar in hamstertijden was er nergens bloem verkrijgbaar en er moest maar liefst een kilo in.
Nu is bloem weer voorradig en vandaag is de dag.

Er moeten twee zakjes gist in. Kneden is geen optie. Ik kom er met de houten spatel al nauwelijks doorheen. Het lijkt wel kauwgom.
In het recept staat “afdekken met een vochtige theedoek” maar ik voorzie problemen als het deeg zich moet verdubbelen en volg Martijns suggestie om er toch maar plastic folie tussen te doen.

De kom staat zoals altijd op mijn convectorverwarming te rijzen.

Geen briljant idee, zo blijkt. Want het deeg groeit gewoon door aan het einde van de kom…

…hup over de rand zo de verwarming in. 🙁

Als ik het deeg op de bakplaat stort, is er een glutengrot ontstaan in de kom.

Maar het resultaat is geslaagd! Het brood ziet er prachtig uit en smaakt heerlijk.

“Hoe vond u het om uw mening te kunnen geven middels deze enquête? Geef een cijfer van 1-10.”

Ik geef een 8.

“Zou u vaker betrokken willen worden bij dit project?”

Nee.

Als je geen held in de auto bent, dan is het niet je droom om 1. naar Ikea te rijden, 2. daar ter plekke te moeten uitdokteren waar het pick-up point precies is, 3. ook nog met een code onder een slagboom door te gaan en 4. met een lading spullen in de achterbak weer naar huis te rijden. Maar: niet durven staat nog steeds los van niet doen, dus maar gewoon gaan.

Achteraf valt alles altijd mee, met als bonus dat ik me dan erg stoer voel.

Alles naar boven sjouwen en zelf in elkaar zetten lukt ook. Alleen ik weet niet wat nou precies de bedoeling is met al die extra materialen bij de scharnieren. Is dat om ze af te stellen? En als ze nou gewoon al goed zitten? Of kan dat niet?

Ik stuit wel op een kleine ‘misrekening’. Als ik pootjes onder mijn kastje wil, dan past het meer niet onder mijn bureau. Ik verzin een opstelling waarbij de twee naast elkaar staan, alleen dan belemmert het bureaublad de deurtjes weer.
Geen pootjes.

Vandaag met een hele auto vol karton naar de papierbak. Kwartiertje stampen en alles zit erin.

Ondertussen ben ik voor mijn werk met een erg leuk project bezig, waar ik energie van krijg. Nodige energie, dat wel, want het is nogal een klus. Ik zit nu nog in de chaos maar mijn thuiskantoor wordt steeds mooier. Bijna klaar.

Een dag zonder plannen, dus ik besluit een kaartje te boeken voor Museum Gouda, waar de tentoonstelling Stilleven te zien is. Er is meteen om 11 uur nog een plekje.

De hond vindt het allemaal best. Hij zit eerste rang.

Leuke tentoonstelling! Jammer dat het nu eenrichtingsverkeer is, ik sluip soms stiekem even terug.

In de museumwinkel verzucht ik dat ze nooit de ansichtkaart hebben die ik graag zou willen. “Tja,” zegt de dame, “soms bestaan er al kaarten van schilderijen en dan is het makkelijk om die te gebruiken en daarnaast worden maar enkele werken uitgekozen. Normaal gesproken kun je natuurlijk makkelijk een foto maken van je lievelingsschilderij, maar dat is nu helaas even niet toegestaan.”
Ik zeg: “Nee, dat is wel jammer inderdaad,” en denk: OEPS…

Uiteindelijk kies ik drie kaarten en ga dan mijn bloemenbon verzilveren bij de bloemist. Blijkbaar was ik toch geïnspireerd:

Hoewel het eigenlijk een bosje van niks is, laat het het zich best aardig fotograferen. Een vrolijk stilleven voor thuis.