Bijzondere ervaring: je kunt materialen uit de collectie van het Rijksmuseum opvragen om van dichtbij te bestuderen. Ik wilde eigenlijk ‘Photographs of British Algae’ bekijken, een boekje met blauwdrukken van Anna Atkins, maar dit was helaas van te fragiele kwaliteit. In plaats daarvan mocht ik drie losse werken van Atkins bestuderen als ik wilde. Nou.. graag!
Continue reading “Studeren in het Rijksmuseum”
Steeds als ik langs dit bord fiets verbaas ik me erover. Het hangt in de buurt van Diergaarde Blijdorp, dus de betekenis is me duidelijk. Maar is dit écht het allerduidelijkste icoon van een olifant? Het doet mij denken aan zo’n Chinese draak waar twee mannen in zitten. In plaats van een draak dragen ze hier een olifantenlijf en kop met slurf.
En dan de grootte van het icoon… zeer teleurstellend voor zo’n majestueus dier, toch?
Continue reading “Ieniemini olifant en vogelperspectief”
Ik hoor een piepje. Echt! Het is 4.15 uur en ik zweer dat er ergens een batterij van een rookmelder leeg is. Al eerder dacht ik dit te horen en was ik op een onmogelijk tijdstip op rookmelderpatrouille door mijn huis gegaan (er hangen er nogal veel over 4 verdiepingen), maar toen moest ik constateren dat geen van mijn melders piepte. Maar nu hoor ik het wéér. Duidelijk! Ik ga nogmaals op inspectie en nu ontdek ik dat het geluid op mijn balkon het hardst klinkt. Het komt dus uit een ander huis! Zie je. Ik ben niet gek, ik ben de prinses op de (knal)erwt.
Wat irritant zeg. Hoe lang zou het duren voordat het gepiep uit zichzelf stopt?
Gelukkig beginnen de vogels langzaam wakker te worden en overstemmen zij de rookmelder. Zonsopkomst brengt deze zuurstoklucht.
Continue reading “Goud in de mond”
Een hele kofferbak vol nieuwe vlijtige liesjes! Zo fijn, weer wat kleur op mijn balkon.
Continue reading “Groenvoorziening”
Ben de afgelopen tijd helemaal opgeslokt door mijn nieuwe baan. Man, wat kost dat veel energie in het begin! Dwalen door gebouwen, kennismaken met weet ik hoeveel nieuwe collega’s en dan nog geen fractie hebben ontmoet, uitzoeken welke taken nou precies bij mij horen en welke niet.
Continue reading “Ik ben er nog hoor”
Marathondag!
Martijn deed mee (nee, niet de mijne. Andere Martijn.) dus wij gingen hem even toeschreeuwen op de Westblaak. Op bijna 30 km huppelde hij nog vrolijk voorbij… dat zou wel goed komen, met een supermooie tijd. Zo knap!
Wij besloten door te lopen naar de Kunsthal, zonder te weten welke tentoonstellingen er eigenlijk waren. Ook wel eens leuk om je te laten verrassen.
Continue reading “Martijn, Alexander, Job, Joris en Marieke”
Op vrijdagavond zit ik in modus afhaalpizza.
Zeldzame modus voor mij. Na een hectische laatste week in Gouda, donderdagavond nog naar Utrecht voor een les ‘Creating Crossover Collaborations’, en dan gelijk vrijdag mijn eerste werkdag in Rotterdam, kan ik geen pap meer zeggen. Ik besluit op de fiets naar huis alvast een pizza te bestellen bij La Gaetano zodat ik hem op de route meteen kan ophalen.
Continue reading “Rookie One”
De schaduw van de torens verklapt al waar ik sta: in De Rotterdam, één van de locaties van gemeente Rotterdam. Vanaf komende vrijdag ben ik adviseur interne communicatie bij Stadsbeheer. Vanmiddag mocht ik al aanschuiven bij een borrel. Zo voel ik me direct welkom in het team. Fijn!
Continue reading “Nieuwe baan!”
Vanaf de luchthaven van Tromsø naar de stad kom je in een tunnel met rotondes. De optie dat een tunnel ook een gangenstelsel kan zijn in plaats van een enkele richting, had ik nog nooit bedacht. Leuk! Ik maak helaas geen foto.
Brunost wordt vertaald als bruine kaas. Getver! Maar het is een soort gecondenseerde melk die tegelijk ook hartig is. Wat een verrassing en eigenlijk best lekker! Je schaaft het spul met een kaasschaaf voor op een wafel of tussen de lefse (een soort zoete wrap met brunost, kaneel, boter en suiker).
Nog meer eten: dit is de lekkerste vissoep die ik ooit heb gegeten. Geen bijzondere ingrediënten, maar het was verrukkelijk.
Hier heb ik gebiologeerd naar zitten kijken: wandelschoenen met inklapbare spikes. Briljant!
De gidsen die wij ontmoeten, komen uit Canada, Nederland en Italië, maar alle buschauffeurs zijn Noorse oude mannen. Echt oud hoor! Wit haar en minimaal tien jaar met pensioen. Behalve dat ze dus niet met pensioen zijn. Op zich geruststellend, al die ervaring, want de wegen zien eruit als ijzige rodelbanen.
Onze Italiaanse gids Paolo kletst de hele dag vol. Zo vertelt hij o.a. dat hij als student kunstgeschiedenis altijd dacht dat de bomen van de grote Vlaamse schilders fantasiebeplanting was, of in elk geval wat ‘opgepoetst’ à la Bob Ross of een magisch Instagramfiltertje. Totdat hij voor het eerst in België kwam en tot zijn verbazing precies de bomen uit de schilderijen zag. Ze bestaan echt! haha.
Een ander verhaal is treuriger. Paolo gaat regelmatig met een Sami chauffeur mee op excursie. Er zijn van oudsher grofweg twee groepen Sami: vissers en rendiernomaden. De betreffende chauffeur behoorde tot de vissers. Zijn vader vroeg op een gegeven moment of hij het familiebedrijf wilde voortzetten. Ze visten voornamelijk op kabeljauw en dit was best een zwaar bestaan: hard werk en het bracht weinig op. Dus de chauffeur besloot: ik stap uit de visserij en ga mijn leven anders invullen. Prima, de familie verkocht de boot. Een jaar later arriveert de Koningskrab in de Noorse wateren. Vissers verdienen daarmee nu in één maand hun jaaromzet en kunnen de rest van het jaar freewheelen…. omdat deze handel zo lucratief is, is het nu volstrekt onmogelijk om aan een geschikte boot of spullen te komen. De chauffeur heeft nog elke dag spijt… zo sneu.
Het Noorderlicht: een droom om dat eens te mogen zien. Maar ja, donker en koud en sneeuw enzo… duur ook, zo’n tripje. En dan nog met het risico dat je niks te zien krijgt. Het kwam er nooit van. Tot ik vorig jaar het idee kreeg om samen met mijn vader te gaan. Hij had ook al een levenslange Noorderlichtwens. En mochten we het fenomeen missen, dan wordt het in elk geval een bijzondere avontuur met zijn tweeën.
Last minute wordt onze bestemming Tromsø, omdat de reisorganisatie onze oorspronkelijke boeking naar Kiruna cancelt.
In mijn klas op de HKU is een enorme corona uitbraak en ik werk de laatste lessen prompt met iemand samen die daarna ziek wordt… dus het is tot op het laatste moment enorm stressen of alles wel door kan gaan.
Het wonder gebeurt: WE GAAN!!! Whoehoe!
Op de luchthaven van Trondheim, waar we moeten overstappen, klokken wij met smaak ieder een wijntje van 17 euro weg (ja, echt per glas!) en als we aankomen in Tromsø is het inmiddels donker.
Des te verrassender het uitzicht als we wakker worden. Prachtig!
De eerste dag verkennen we het stadje. ‘s Avonds met de bus op aurorajacht. Door wagenziekte en een lange film die wordt afgespeeld, kom ikzelf in elk geval groen uit de bus, maar nog geen licht te bekennen. Wel veel sterren. Gunstig, want het is dus helder. Het turen kan beginnen. Rusteloos word ik ervan. Het gaat steeds harder bewolken en de activiteit neemt ook nog af… om 22.00 uur krijg ik er een beetje een hard hoofd in. Maar de gids komt ons een foto laten zien van een groene streep! Jaaaa!!! Vol goede moed scannen wij de lucht, maar eerlijk gezegd: als de gids het niet had aangewezen, hadden we het gemist. Het Noorderlicht was op deze avond niet groen. Heel vaag zien we een iets lichtere hemel.
Links hoe wij het ongeveer zagen, rechts de foto die de gids maakte.
Gek he, dat het op de foto zo groen kleurt! Het is geen trucage want ik leg de groene waas zelf ook vast met mijn mobiel op nachtstand.
Toch SUPER dat we het gezien hebben.
De volgende ochtend vroeg uit de veren voor een huskytocht. Behoorlijk streng legt de gids de do’s maar vooral de don’ts uit. Bergafwaarts REMMEN, bij stilstand DE REM VASTHOUDEN en bergopwaarts meehelpen. En: TE ALLEN TIJDE MET BEIDE HANDEN de slee vasthouden. “Heb je de stang goed vast, pap?” “Jaha”, zegt mijn vader, terwijl hij met één hand aan zijn muts zit te prutsen…
Aaah, wat een lieverds. Mensen die mij kennen, vallen nu van hun stoel want ik hou écht niet van honden. Behalve van herders en husky’s dus. (Maar: ze stinken wel. Poehee!)
Het Noorse landschap is volledig kleurloos maar o zo prachtig.
Op dag drie gaan we ijsvissen. Zelf een meter ijs doorboren (spierballen AAN!) en dan maar wachten tot er iets hapt.
Niks gevangen. Topdag voor de vissen, topdag voor ons.
Nog een laatste rendiermaal (heerlijk! Met preiselbeeren, die had ik lang niet gegeten) en de volgende dag alweer naar huis. Wat een fantastische reis met mijn lieve pap.