Het is druk in de tram.
Er komen twee pubers binnen. De ene ploft naast mij neer, de ander moet staan.
“Weet je wat ik altijd doe in de trein?” zegt de jongen die moet staan tegen mijn buurman. “Zet ik mijn capuchon op. Dan komt er nooit iemand naast me zitten.”
De jongen naast me zet prompt zijn capuchon op.
“Eh… je snapt dat dat nu niet werkt?” merk ik op.
Geen reactie.
Bij herfstkleuren denk ik vooral aan oranje en rood maar gisteren in het bos viel mijn oog op deze prachtige combinatie van gele, bruine en blauwgrijze blaadjes. Ik maakte er een foto van.
Nu ontdek ik dat mijn ixxi van het Meisje met de Parel van Vermeer hetzelfde palet heeft.
Mooi.
Als dit je uitzicht is, dan weet je dat je in Parijs zit.
De e-step is het helemaal hier. Maar wij gaan gewoon op de fiets.
Nou ja, gewoon… op twee kinderfietsjes, lijkt het. Maar daar komen we ook op vooruit.
Picasso Bleu et Rose. Mooie tentoonstelling in het Musée d’Orsay.
We eten délicieux: Martijn heeft een fles champagne meegesmokkeld en haalt elke ochtend verse croissants. De taartjes in de etalage van de boulangerie pâtisserie blijven net zolang naar ons knipogen totdat we overstag gaan en parmentier de crabe blijkt een prima dagschotel.
Lopen we er allemaal weer af. Te voet zie je toch het meest.
Zoals de voorbereidingen voor een Hindoestaanse bruiloft: witte hartjesstickers plakken op de trouwauto.
Onverwachte tentoonstelling met bijzondere “dubbelbelichte” schilderijen. In een soort gymzaal.
En ook: Place des Vosges. Dit plein is ontstaan door overmoed van Henri II. Hij versloeg hier een heleboel tegenstanders en omdat hij zo lekker bezig was, dacht hij het ook nog wel op te kunnen nemen tegen Montgomery… helaas doorboorde een lans zijn oog. Om hem te redden werd alles uit de kast gehaald: ter dood veroordeelden werden versneld onthoofd om als reservemateriaal voor het lichaam van Henri te dienen. Na tien dagen van operaties en intensieve zorg stierf hij alsnog. Zijn vrouw liet het paleis waar haar liefje gestorven was plat gooien en ze liet hier dit plein bouwen. Het plein, dat indertijd Place Royale heette, heeft allemaal dezelfde rode gebouwen op twee na: het konings- en het koniginnegebouw, die tegenover elkaar staan.
Goed verhaal.
Alle beelden op het Hôtel de Ville (dus niet alleen deze dame, maar ook alle mannen óp de gevel!) hebben wit met rode pakjes. Een mooie reclamestunt? Waarschijnlijk is het kerstdecoratie.
Met de spectaculaire lichtkunst in Atelier des Lumières sluiten we ons weekend af. We lopen door de werelden van Klimt en Hundertwasser in een ruimte vol kleur en muziek. Aanrader!
Nog een laatste chocolat chaud. A bientôt, Paris!
Wat een eikels op het Leersumse Veld! De grond lag er vol mee, maar er viel ook nog genoeg van de bomen. We werden aan alle kanten bekogeld met eikels en kastanjes. Het klonk gevaarlijk.
Het was denk ik wel 30 jaar geleden dat ik beukennootjes at. Ik vind ze nog steeds heerlijk.
De heide was uitgebloeid maar het landschap blijft prachtig.
Kijk, een sprookjesexemplaar!
Luxueuze elfenbanken links en rechts de budgetmodellen voor piepkleine kamertjes.
Gelukkig mochten wij ook ergens zitten.
For the love of bouillabaisse, she kissed her better half goodbye.
Epic romance that got the chef crying, too.
Food for Illustration Friday.
Vanmorgen in de auto wist ik het al: vandaag wordt een geluksdag!
Tijdens onze wandeling zagen we van alles moois: een witte reiger, legio minipadjes die voor onze voeten hopsten, een prachtig veertje (weet iemand van welke vogel?) en een paar reuzenschelpen.
Maar toen ik deze vond, wist ik zeker dat het universum me iets duidelijk probeerde te maken:
Ik heb niet eens een kraslot gekocht.
We liepen de Sprinkhaanzangerroute – 15 kilometer door Nederland op zijn mooist. Groen, groen, groen. En twee purperreigers.
Bij thuiskomst zat deze op het balkon op me te wachten.
Hij zong niet.
