Eenzelfde foto met krullende katjes maakte ik vijf jaar geleden ook. Dat was toen zo’n blije dag dat ik sindsdien elk jaar opnieuw vrolijk word van de groene minislingers op straat.
En er is meer feestelijks in de lente!
Continue reading “De slingers liggen op straat”
In Eguisheim stuiten we per ongeluk op een wijnfestival. Voor 4 euro krijgen we een speciaal glaasje én toegang tot het dorp. Het is een pittoresk dorp met gekleurde vakwerkhuizen. 
Continue reading “Eguisheim, Colmar en Freiburg”
In Vogtsburg wonen we tijdelijk in een zeshoekig Biohaus van hout, waar we constant kleine wespjes aan horen knabbelen. Het is een gezellig geluid, maar we zijn wel bang dat de beestjes op den duur het hele huis opvreten. Op sommige plekken ligt behoorlijk wat ‘zaagsel’. We hebben hier een eigen tuin met diverse kruiden en een reusachtige vijgenboom. 
Continue reading “Vogtsburg im Kaiserstuhl”
Goedemorgen, Sancerre!
Dit is toch uniek wakker worden. Wat een droom, vanuit bed kunnen uitkijken over de Loirevallei en de wijngaarden.
Nog lang en breed in Nederland en er staat Köln op de borden. Niet Keulen dus. Op zich best een goed idee om alle vertalingen van steden af te schaffen en alleen de oorspronkelijke naam te gebruiken, maar dan wel consequent.
Hoe dan ook, nu komen we de grens niet over want we stoppen in Well, Limburg bij een fijne B&B. Idyllische plek met een grote tuin met overal zitjes, en een hoop gezellige beesten. Geitjes en kippen in de tuin, en aan de overkant van de weg is nog een stukje privébos waar de varkens en de hertjes uit je hand komen eten. Hoewel de hertjes dat wel erg spannend blijven vinden. Er zit ook nog een kalkoen in het bos.
Er zijn ook twee honden. Niet mijn favorieten, maar ja, wij wel die van hen 🙂 Gelukkig waren het heel lieve beesten.
Ondanks de cocktail van P20 zonnebrand en anti-mug met DEET die we braaf smeren, weten de muggen ons goed te vinden. Ik heb nog zo’n zelfde cluster op mijn rechterarm, en nog wat losse bulten op in de elleboogholte en op mijn linkerschouder, pink en buik. Het kost behoorlijk wat inspanning om NIET te krabben. Martijn zit ook helemaal onder.
Onze dagen beginnen met een heerlijk ontbijtje in de tuin. Daarna op pad! We lopen behoorlijk wat kilometers door het prachtige, afwisselende landschap van natuurgebied De Maasduinen. En wat een mazzel met het weer! Het enige jammere is dat mijn wandelschoenen somehow te klein zijn (zijn mijn voeten gegroeid?! Zijn de schoenen door verkeerd opdrogen gekrompen?) en ik op een bepaald moment zo’n pijn heb dat ik op mijn espadrilles verder moet. Mijn nagels zijn inmiddels blauw geworden.
Kijk, een hertje!
Trekpontje op de route is nog best zwaar werk. Zeker als er drie extra oude mannetjes instappen die zich eens lekker laten varen.
‘s Avonds nog een half uurtje lopen naar het restaurant.
Heerlijke vakantie.
We sluiten hem af met het decadente borrelpakket van Wijnhoeve De Kleine Schorre waar Martijn al jaren wijnstokken least. Proost!
Wat een genot.
De zon schijnt, ik kan gewoon op mijn balkon ontbijten, ik ben de komende week vrij én al mijn allerliefsten zijn nu minstens 1x geprikt. Ikzelf mag morgen. Een gevoel van opluchting sijpelt langzaam mijn hoofd in.
Tijdens een heel vroege wandeling zag ik deze twee lieverds hupsen. Saampjes! Ik dacht dat er nog maar eentje was overgebleven in het parkje, maar ze hebben elkaar gelukkig nog.
Ik eet nu zo vaak mogelijk asperges. De rest van het jaar is dat er niet meer bij, dus ik neem het er nu van.
Door allerlei omstandigheden (voornamelijk het WEER!) waren we nu pas bij de kikkers.
Eerst zagen we ze wel maar hoorden nog niks.
Uiteindelijk kregen we toch een klein concert.
Ook nog twee hertjes gezien een paar mooie grote kevers. Die onderste was enorm! Wel twee vingerkootjes.
Vanavond gaan we voor de eerste kadeBBQ van het jaar.
De zon schijnt.
Zo ziet mijn versie van geluk eruit. Ik word zo blij als ik hiernaar kijk!
We mochten een week logeren bij Casper, mits hij genoeg geknuffeld werd. Geen probleem! Overdag werkten wij in het gezellige kantoor-aan-tafel, eind van de middag nog even in de zon op het bankje in de voortuin en ‘s avonds dirigeerde Casper ons naar de bank. Dan lag hij uren op schoot te spinnen en te slapen.
Aaah…kijk nou wat een leukerds!
Een brutale kauw pikte de jonkies in de vacht. Waarom deed hij dat? Leek heel gemeen, maar hij was bezig met het verzamelen van zacht materiaal voor zijn nestje. Mooie reminder dat elk verhaal meerdere kanten heeft.
In het weekend en op Koningsdag maakten we lange wandelingen. Bij het wandelen stuiten we tegenwoordig erg vaak op afgesloten paden. Vanwege broedseizoen, vanwege werkzaamheden of vanwege corona. Ditmaal liep er een pad langs huizen dat volgens een bord ‘te smal’ was voor recreanten in coronatijd. Toegang alleen voor bewoners. Pfff. Lag midden in de polder, aldus dit stadsmens.
Hier kreeg ik ook de kriebels van.
Eerste ijsje van het seizoen:
En ook eerste terrasje van het seizoen! Ja, we zaten meteen de 28e op het terras. Niks gereserveerd, we besloten spontaan te gaan en bemachtigden zomaar een plaatsje in de zon.
En verder spaarde ik EINDELIJK alle weetjes van de Ommetjes app bij elkaar.
Mooi, gelijk account verwijderd. Stond al weken bovenaan in de collegacompetitie. Collega die tweede in de ranglijst stond, appte me al waarom ik haar motivatie om zeep geholpen had, haha. Bovenaan staan is lastiger dan iemand op de hielen zitten. Ik snap dat.
Dus ook in Amsterdam.
En zo voelt een normaal weekje werken toch een beetje als vakantie. Ander dagelijks ommetje, andere supermarkt, heerlijk.
We zitten aan het IJ en het weer is op zijn zachtst gezegd onstuimig. De lucht is dan weer effen grijs, dan weer een show van Hollandse meesters.
Je zou kunnen denken dat corona de lat steeds lager legt maar eerlijk gezegd denk ik dat ik hier onder normale omstandigheden net zo hard van geniet.
Ehm, nee bedankt.
Lekker Portugees wijntje. Smaakt naar vuurwerk. Echt! Een soort kruitsensatie, zoals het met oudjaar buiten ruikt. Prachtige kurk ook.
Zodra we de voordeur opendoen, hebben we een aanwaaipoes. Wat gezellig! Hij komt op meerdere dagen buurten.
Ik zie je wel! Tijger 🙂
We storten ons op een behangklus. Er is weinig dat ik viezer vind dan behangplaksel met klonten. Vooral als het niet meer alleen in de emmer, maar ook aan het handvat van de roller, aan je vingers en achter je oren zit. Maar goed. Missie geslaagd.
Dus. Beetje voortmaken graag.
Koud, nat en guur was het toen we de auto uitstapten.
Diepe zucht.
“Wil je wel wandelen?”
“Ja, dat wel. Ik wil alleen geen regen.”
De bui, en daarmee ook mijn bui, verdween na drie minuten. Jacob rolde zijn lopers uit en later zagen we zelfs nog zon. Koud bleef het wel, maar na een warme douche en een kop hete thee zitten we nu voldaan binnen. Klaar voor de avondklok.
Best fris, zo ‘s morgens om 8.30 uur op het bankje voor de caravan in Ouddorp.
Maar ingepakt als een eskimo met een dampende mok thee gaat het best. Als de zon eenmaal over de heg piept, warmt het vlug op.
Missie: een deel van het schuurtje in de beits zetten.
Honderd punten voor de fotograaf die mijn korte pootjes hier tot lange stelten getransformeerd heeft! Jammer van die aanstellerige hoofdtooi. Maar als je na slechts één keer rollen de witte spetters uit je haar staat te poetsen met terpentine, snap je hier meteen de noodzaak van.
Verder luieren wij lekker in de tuin en laten we ons toezingen door alle vogels. Roodborstjes hebben twee tunes ontdekken we. Ze kunnen heel mooi melodieus zingen, maar ze hebben ook een soort repeterend getik: dat is het Neurootborstje (mooi nieuw character voor een ASN commercial).
Martijn bemoeit zich met de barbecue en ik pluk verse kruiden uit de tuin voor door de boter en de salade. Wat een leven.
Zaterdag wandelen we bij Rockanje door bos en duinen (schoenen AAN) over strand en door de branding (schoenen UIT).
De zoomfunctie van Martijns camera tovert een batterij zeehondjes tevoorschijn die met het blote oog wat stippen op de zandbank in de verte zijn. Wat leuk!! En wat veel!
Die man in het water verderop, heeft hij ook wat in het vizier? Ik tuur steeds in zijn richting maar we hebben fel tegenlicht. Pas als we vlakbij de man zijn, zie ik opeens een piemel bungelen. O help, hij is in zijn blootje! En ik maar staren…
“Het is echt jouw weekend, he,” grijnst Martijn.