Author: Mara

Om er zeker van te zijn dat er in de herfst geen lijken uit de kast gaan vallen, opende ik vandaag voorzichtig het voormalig mezenpaleis. Pfew, niks aan de hand hier. Ik laat het nestje verder liggen, mochten de ouders nog puf hebben voor een tweede leg, dan hoeven ze in elk geval niet helemaal opnieuw te beginnen.

Ik had helaas wel een eggcident vandaag. Toen ik de overvolle boodschappentas op mijn rug deed, hoorde ik een heel zacht… krak.

Krak is meestal niet goed.
Continue reading “Eggcident & the Sporkful”

Update: vandaag is het zover. Ze kleine pluizebolletjes zijn op avontuur!

Er moet een scriptie uitgepoept worden, vandaar nauwelijks updates op Hemelsgroen.

Tot mijn grote geluk heb ik een nestje minimeesjes in het kastje dat achter mijn slaapkamermuur op het balkon hangt! Ik ben helemaal in de ban van de mezenouders, die van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat af en aan vliegen met voer. De kleintjes hebben onstilbare honger, ze piepen zo lief!

Ouders Mees hebben zich mijn balkon helemaal toegeëigend en ik laat ze ook lekker met rust. Tenzij ik even een kauw of Vlaamse gaai moet komen verjagen. Inmiddels hoor ik precies wanneer er paniek in de tent is, het gaaienalarm klinkt net wat indringender dan de gewone mezenzang.

Ik verwacht al een week dat de jongen gaan uitvliegen en elke ochtend om zes uur ben ik intens blij als ik de meesjes weer hoor en zie. Ja, ook zie, ik slaap expres met het gordijn een stuk open. Ze zijn er nog steeds!

Wat is dat toch met series en films tegenwoordig? Ik zit constant naar een zwart beeldscherm te staren. Alles wordt in het donker gefilmd, lijkt wel. Afleveringen lang nacht. Waarschijnlijk om de kijker mee te nemen in het verhaal maar ondertussen zit ik in een zwart gat te staren of, erger nog, naar mijn eigen hoofd in de weerspiegeling.

Continue reading “Duistere zaken”

Kleurrijk dagje vandaag. Ik zag een heleboel lammetjes waardoor ik zelf bijna aan het huppelen sloeg (als ik heel eerlijk ben, moet ik dat ‘bijna’ schrappen). Ze waren zo lief en nog heel klein. Er was ook een zwart lammetje bij dat een wit broertje of zusje had, en een zwarte moeder. Zou het witte lammetje zich dan het zwarte schaap van de familie voelen?

Ik wilde vandaag na het eten nog met de auto naar huis, dus geen alcohol voor mij. Wat goed en lief bedacht om dan in plaats van een borrelplankje een theeplankje te maken. Typisch een Martijn verrassing, precies inschatten waar ik behoefte aan zou hebben.

Mijn balkon kreeg vandaag nog meer kleur met een serie nieuwe vlijtige liesjes.

En ik kocht ook een beetje lente voor binnen.

Maandagen… verschrikkelijk. Elke week moet ik opnieuw wennen lijkt het. Mijn mailbox is ontploft na mijn studiedag vrijdag en vanmorgen had de computer ook nog kuren. Om mezelf weer wat op te beuren, hier de hoogtepunten van vorige week.

Een tweelingeitje! Dit heb ik nog nooit gezien, wat leuk. Wel goed dat ik het ei niet gebruikte om mee te bakken, want dat luistert nauw.
Continue reading “Vorige week”

Nog even over de verkiezingen…
Continue reading “SOP’70”

Katten zijn gestoord.
Maar ga lekker daar zitten als je er zin in hebt. 🙂
Continue reading “De kat, de fakir en de stoppenkasten”

Deze post dacht ik al lang geplaatst te hebben, maar blijkbaar niet. Alsnog!

Ik niet hoor. Maar moest erom lachen in de trein.

Voor de betere poëzie moet je in de toiletblokken van de HKU zijn.

Tegenwoordig maak ik vaak foto’s van heel kleine tekstjes, die ik zonder (of zelfs mét!) bril niet meer kan lezen. Met de telefoon kan ik dan lekker inzoomen.

Leuk, een bedankkaartje van Plan. Ben al 10 jaar trotse sponsor van Naidelyn, een prachtig meisje uit Ecuador.

Geen tekst en ik heb er ook geen uitleg voor.