Een lange adem

Sinds juli ga ik drie keer per week ‘s morgens voor mijn werk naar de sportschool.
Het is afzien. Ik vind het nog steeds vreselijk en ik geloof niet dat dat nog zal veranderen. Maar het moet! Het is gezond en het verbetert mijn conditie. Zeggen ze.
Ik begon met twee minuten rennen op de loopband, daarna moest ik dan, totaal buiten adem, twee minuten gewoon gaan lopen. Al snel verdubbelde ik de rentijd, maar na vier minuten kreeg ik enorme ademnood en steken in mijn borst en zij. Ik heb wekenlang het schema vijf maal vier minuten met steeds twee minuten pauze tussendoor moeten volgen. Ik boekte geen enkele vooruitgang. Heel af en toe ploeterde ik zes minuten door, maar dan hield ik de volgende vier minuten weer niet vol.
Doorzetten is prima als het niet al te lang duurt. Maar dit vergde echt een lange adem. En die adem was nou net het probleem.
Een half jaar na mijn debuut op de sportschool heb ik nu eindelijk de eerste horde genomen.
Er is een doel bereikt! Nee, geen centimeter van de omtrek van mijn bovenbenen, dat zou ook mooi geweest zijn, maar dat gaat blijkbaar nog langer duren, als het er überhaupt ooit af gaat.
Ik kan een half uur achter elkaar rennen! Dertig volle minuten (en geen seconde langer!). Stiekem had ik dit al eenmaal gelopen vóór de kerst, maar dat kon nog een toevalstreffer zijn. Na de vakantie van twee weken zou ik misschien weer bij nul moeten beginnen. Maar gelukkig kan ik het nog steeds. Veel langer achter elkaar rennen gaat niet lukken als ik ook nog wil opwarmen van tevoren en op tijd op mijn werk wil verschijnen, dus mijn volgende doel zal toch over die centimeters gaan.