In een flits zie ik op de deur van het stadskantoor dat ze tot 15.00 geopend zijn. En het is nu… precies 15.00 uur. Ik vraag aan de receptie of ze echt nu al dicht gaan, of dat ik nog een bonnetje mag trekken. “Nou, dan moet je heel snel zijn”, glimlacht de man… “of nee, sorry, hij is al weg.” Hij doelt op het beeldscherm met het keuzemenu dat ik moet intoetsen om een wachtbonnetje te krijgen. Blijkbaar sluit dat programma zichzelf automatisch af om 15.00 uur.
“Neeeeee! Dat meen je niet” jammer ik, met mijn hand op mijn hoofd bonkend.
“Kan het ECHT niet meer nu?”
De baliemeneer vraagt: “Waar kom je voor?” Ik zie een glimp medelijden op zijn gezicht. Er is hoop!
“Alleen mijn nieuwe paspoort ophalen,” smeek ik, en ik hoop dat de regen in het kleine stukje van de auto naar de deelgemeente flink wat ravage aan mijn verschijning heeft aangericht. Oké, het regent keihard, in beide laarzen klotst een flinke laag water en mijn jurk zit met plakband aan elkaar om een grote scheur bij mijn kont te maskeren, maar diep in mijn hart heb ik eigenlijk een heel prima dag.
De man vraagt aan een medewerkster aan het loket of ik er nog tussen mag en ik voel mijn kansen slinken. Vrouwen doen NOOIT iets uit liefdadigheid, had ik maar eerder moeten komen, regels zijn regels, etc. Ze snauwt: “Nou eigenlijk niet, he, ik ben nog bezig.”
Ik zet mijn stervende-zwaan-gezicht op, maar accepteer ondertussen al lang dat ik volgende week terug moet komen.
Dan loopt de man naar achter het kantoor in, zegt sussend: “wacht maar, ik doe het zelf wel even” en diept het paspoort op. Ik nomineer mijzelf in gedachte voor een Oscar.
Een man naar mijn hart….. de vrouw is dan soms idd een bitch.
de rol van de man heeft meer een Oscar verdiend.
Vrouwen onder elkaar zijn jaloerse krengen. Dat is een feit!