Na een autoreis van meer dan ACHT uur dankzij verkeerschaos bij Antwerpen, komen we aan bij de Zenpark garage waar we een plekje hebben gereserveerd voor het komende weekend. Het contrast tussen de frisse website van Zenpark en de daadwerkelijke garage kan niet groter zijn. Het is een soort spookhuis waar we naar binnen moeten. In het aardedonker manoeuvreren we ons naar -1 (zelfs met groot licht aan zagen we het eind van de hellingbaan niet) in een piepklein plekje. Wat je zen noemt.
Zo blij als we om half zes na een worsteling met de sleutel eindelijk in ons huizenruilhuis staan. Maar liefst drie ruime kamers, echt een unicum in Parijs. Geen plek is onbenut gelaten, er is van alles te zien. Leuke, drukke stijl en er hangt een goede sfeer in het huis.
We douchen, doen boodschapjes, borrelen en gaan dan iets simpels eten. Wat een drukte overal hier! Ondanks gespetter zit men gewoon buiten aan de Rue Bichat, redelijk op elkaar gepakt.
De volgende ochtend krijg ik een appje met het volgende bericht:
Neeeee….. moeten we nu rechtsomkeert? Ik probeer de ANWB te bellen maar die houdt me zo lang in de wacht dat ik het opgeef. Op de website van ANWB en Buitenlandse Zaken staat Frankrijk nog gewoon op code geel. Blijkbaar is er een verschil tussen een door Frankrijk gemarkeerde rode zone en het Nederlands reisadvies. Dat natuurlijk wel elk moment aangepast kan worden. Maar we weten helemaal niet of dit gaat gebeuren.
Na wat gepieker besluiten we om het even aan te zien. We hebben kaartjes voor Centre Pompidou, daarna kijken we verder. We gaan lopend om de metro te mijden.
Centre Pompidou staat helemaal in de steigers.
Goed bezig, mannen!
Er is een tentoonstelling over Christo en Jeannne-Claude, die postuum in het najaar van 2021 de Arc de Triomphe nog zullen inpakken. De zalen hangen vol met uiterst precies uitgewerkte tekeningen van het Pont Neuf project en we zien het doek en de touwen die gebruikt zijn. Militaire operaties die jaren aan voorbereiding kosten.
De vaste collectie van het museum is ook mooi. Soms klikt de camera precies op het juiste moment! (daar ben ik dan de rest van de dag tevreden over)
De Strawinskyfontein ligt helaas stil.
Mondkapjes verplicht in sommige straten. Ik vind het best druk op straat. In ons buurtje misschien nog wel meer dan in het centrum. En wat een verpletterende hoeveelheid zwervers en bedelaars.
Maar goed, wat doen we? Mijn gut feeling zegt: naar huis. Ik wil óf nu weg, of anders morgenochtend vroeg. En dan maar duimen dat het reisadvies op geel blijft in de tussentijd. Anders moeten we bij thuiskomst nog 14 dagen in quarantaine. Martijn durft het wel aan en zou het liefst blijven, mits ik er ook nog plezier aan beleef. Maar ja, dat is nou net het probleem… We middelen op morgenvroeg weg. En in de tussentijd houden we ons koest. Geen OV, geen bars of restaurants.
We lopen naar Parc des Buttes Chaumont en doen een scrypto.
Overal Boulevards en dan deze Avenue noemen…. gemiste kans.
Onderweg zie ik een meisje tegen een muurtje geleund staan. Een prostituee, denk ik direct, maar spreek mezelf dan bestraffend toe. Hoe kom ik daar nou weer bij?! Er staat gewoon iemand te wachten in het zonnetje! Tsk. Totdat ik bij de volgende oversteekplaats meerdere dames in korte rokjes zie “wachten”. Is dit de tippelzone? Thuis zoek ik het op.
We picknicken langs Canal Saint-Martin met een half gegrild kippetje, druiven, wijn en brood.
‘s Avonds val ik vroeg in slaap van de spanning maar word om 00.30 uur weer wakker. Even het reisadvies checken. Geel. Oké.
Om 6.30 uur houd ik het niet meer uit in bed en sta op. Martijn is zo lief om ook op te schieten. Om 8.10 staan we in Zenpark voor de poort met de app te wapperen (geen bereik in de auto) om de deur te openen. Off we go! We mijden Antwerpen en zijn om 13.30 uur thuis. Ik lig direct anderhalf uur op de bank te slapen. ‘s Middags lees ik het volgende bericht:
Pfffff……. wat een timing.
PS: Restaurant Canard & Champagne dat ik getipt kreeg, bleek gesloten, maar het idee heeft zich al in mijn hoofd genesteld. De Monoprix voorziet ons van ingrediënten en zaterdagavond dineren we in stijl, lekker aan de eigen keukentafel.
Och, je bent er weer ff tussenuit geweest. Een reisje om nooit meer te vergeten….
Gelukkig heb je nog een paar leuke dingen kunnen doen…
krijg het al spaans benauwd, als ik jouw verhaal lees.
Nog even over mijn avonturen met de Monoprix. Leander werkte een jaartje in Parijs en ik ben toen vaak op bezoek geweest. Leander werkte en ik liep van 9 tot 4 over alle boulevards in alle wijken. Ook zorgde ik voor het avondeten. Welnu, vlak bij ons adres was een heel kleine Monoprix. De eerste dagen dat ik daar kwam werd ik bij ieder schap bekeken en gecontroleerd door een ‘gorilla’ die in de gaten hield of ik niet iets gapte. Pas na een week had ik een nieuwe vriend.