Vrijdag maken we een fietstochtje naar het nieuwe puntje IJburg, dat nog braak ligt.
Lolaland gaat eigenlijk pas om twaalf uur open maar we zijn voor elven toch al welkom voor koffie en thee. Leuke tent! Of we ook een stukje appeltaart willen? Jammer genoeg is de kwaliteit van de appeltaart omgekeerd evenredig met de gastvrijheid waarmee we worden ontvangen. Mocht je benieuwd zijn wat er eigenlijk mis kan gaan bij appeltaart: Proef dit! Dapper eten we door en kletsen ondertussen wat met het meisje dat ons bedient. We leren dat het hele opgespoten stuk nog bebouwd zal worden met woningen.
Een hoosbui jaagt ons later bij Bagels en Beans naar binnen. Ik heb een lekker gemberdrankje en vraag wat het precies is. Een siroop misschien? De barman ploft direct naast me neer en begint een verhaal af te steken dat begint bij jonge roze gember van de Hanos en uiteindelijk eindigt met het proeven van een klein kokosmakroontje met peper erin. Lekker hoor! Die ga ik eens namaken.
Als we de volgende dag onderweg zijn naar onze vaste cheesecake met Scrypto lopen we een rouwstoet tegemoet. Knalrode kist, fleurig geklede familie en vrienden en een draaiorgel in de straat.
Kanis en Meiland voelt als vanouds als een gezellige huiskamer, al zitten we buiten op het terras. Er is een krantenuitruil tussen de gasten die om beurten met elkaar een praatje komen maken. Ik weet nu alles over het doktersbezoek naar aanleiding van rare plekjes die goed bleken te zijn, hoe je coronakilo’s omzet in spieren en wat je kunt bereiken met de juiste mindset. Ook heb ik geleerd dat er kwartetspellen bestaan die heel laf van één tot en met vier nummeren: “Mag ik van jou van de Zeemeerminnen nummer drie?” Tssk.
Als afsluiter van de vakantie wagen we ons geluk bij het net geopende A la Plancha. Of er nog een plekje vrij is? Ja, dat is er maar er zijn tijdslot en ze hebben alleen een driegangendiner. Prima. We worden naar een tafeltje in de schaduw gebracht. Koud! Het waait namelijk altijd behoorlijk daar aan het water. De parasol staat zo opgesteld dat we de hele avond geen zon meer zullen zien. Brrr…. toch maar vragen of ze nog een ander plekje hebben. Ik voel me nog altijd enorm bezwaard als ik zulk soort dingen vraag. Maar als we eenmaal verhuisd zijn, zit er zo’n wereld van verschil in zitplezier dat ik mezelf inprent tóch altijd over die drempel te stappen. We krijgen een compleet ander menu voorgeschoteld dan besteld, er zijn problemen in de keuken en het loopt her en der in de soep, maar dat is eigenlijk juist de charme van A la Plancha.