Gulliver’s Travels III – Dublin

De bus zet ons af in Newry, alwaar we een gratis busje kunnen nemen naar het afgelegen treinstation. Het raarste treinstation ooit. Er is een soort hokje waar wij denken dat we de kaartjes moeten halen, maar iemand voor ons aan het loket komt een pakketje ophalen. Het duurt uren! Uiteindelijk snauwt een tweede bediende wat we daar moeten en Erwin stamelt dat we graag treinkaartjes zouden hebben naar Dublin. Alstublieft. De bediende snauwt de prijs. Wij proberen het kleingeld dat ik zo zorgvuldig voor de busreis verzameld had, maar Erwin op het moment supreme niet aan de buschauffeur overhandigd had, kwijt te raken (in Dublin betaalt men weer met euro’s, dus de ponden moeten op), maar ik vraag in een helder moment hoe laat de trein eigenlijk gaat. Over twee minuten ongeveer. Vergeet het kleingeld, we moeten rennen. De trein is superdeluxe met eigen tafeltjes en een mooi systeem dat vertelt bij welke halte de trein zich bevindt. Ik vraag me nog even af of we niet per ongeluk in de eerste klasse verzeild geraakt zijn, maar Erwin had daar lampjes op de tafeltjes gespot. En wij hebben geen lampjes. We merken niks van de grens met Ierland, behalve het verschijnen van plaatsnaambordjes is zowel engels als gaelic.
In Dublin is het hostel niet ver lopen. Het personeel is erg onaangenaam en beweert dat we meer moeten betalen dan afgesproken. Gelukkig hebben we printjes als bewijs bij ons en we krijgen de kamer voor het afgesproken bedrag. Plus 4 euro borg voor onze sleutelpasjes. De kamer is klein, maar we zitten op de 4e en hoogste verdieping en dat is weliswaar een hele klim, maar we hebben het voordeel van niemand boven ons en we hebben een dakraam. En de beloofde power-shower. En er liggen warempel handdoeken! We zitten vlakbij uitgaanswijk Temple Bar en daar eten we op een terras, want het is heerlijk weer. Er zijn verschillende straatartiesten, de meest spraakmakende een vijftal rastagasten die acrobatiek doen.
Vrijdagochtend ontbijten we in Apaches pizza, een pizzeria keten die ‘s morgens dienst doet als ontbijtzaal van het hostel. Het is een buffet met sinaasappelsap zo waterig dat je de sinaasappel niet proeft, thee, cornflakes, keuze uit bruin of wit toast en voor de apartementhouders (d.w.z. eigen badkamer) bagels met cream cheese en bacon. Deel je een badkamer, dan kost zo’n bagel 2 euro. Ik bestel een bagel met alleen cream cheese, en dat duurt dan weer een half uur om klaar te maken. Vandaag staat het verplichte cadeautjes shoppen op het programma. Ik vind dat altijd leuk, maar het is jammer dat er maar één grote keten souvenirwinkels is, dus alle winkels hebben hetzelfde. Pennen, asbakken, monsterlijke beeldjes waarvan niemand zou weten wat hij ermee eigenlijk mee moet, t-shirts, sleutelhangers, kortom, niks origineels. En we moeten alles nog inslaan. Als we de gekochte buit naar onze kamer brengen, blijkt de deur door de schoonmakers opengelaten! Bovendien ligt er een ranzige pluk haar op bed die niet van ons was. Erwin gaat klagen tegen dovemansoren, want ze vragen aan de balie niet eens om welke kamer het gaat. We gaan weer op pad, liggen een tijdlang in het gras van St Stephen’s Green en luisteren naar straatmuzikanten.

We bekijken de bruggen over de Liffey en lopen naar een uitkijkpunt, een schoorsteen waar je in naar boven kunt. Helaas is het al dicht.

De volgende dag bezoeken we Trinity. We krijgen een rondleiding van een student op slippers en in korte broek, die zo duidelijk en bekakt praat dat het lachwekkend is. Maar op zich wel fijn, want in plat Iers versta je echt geen woord. Hij vertelt een hoop interessante dingen over het gebouw. We worden losgelaten bij de tentoonstelling van het Book of Kells, een zeer rijk geïllustreerde versie van de 4 evangeliën.
Daarna willen we naar de Christ Church Cathedral en besluiten dit te doen in combinatie met een bezoek aan het Dublinia, een museum over de geschiedenis van Dublin, met ingerichte kamers en straattaferelen uit de Middeleeuwen en een sectie over de Vikingen. Wel geinig. In de kerk zelf bekijken we de treasury in de crypte, maar dat zegt me niet veel. Wel leuk vind ik de gemummificeerde kat en muis, die in het orgel gevonden zijn. De kat had de muis bijna te pakken, maar god moet ingegrepen hebben en ze zijn als versteend in die houding bewaard.

Met het beklimmen van de toren van de kathedraal viel de noodzaak weg om nog eens naar de schoonsteen uitkijk te gaan en we besluiten in plaats hiervan naar het andere park te lopen. Het Phoenix Park, het grootste park binnen een stad, verslaat zelfs Central Park in New York. Hier zijn Erwin en ik allebei een beetje verbrand. Erwin in zijn nek, en ik op mijn onderarmen, het enige stukje lijf dat niet bedekt was met een laagje factor 30. Op zo’n vakantie loop je altijd marathonafstanden. Wat ben ik blij met de o-zo-lelijke-maar-heerlijk-zittende-loopschoenen van mijn moeder! Ik had na een dag al begrepen dat mijn voeten niet blij werden van mijn mooie zwarte laarzen. Die trouwens ook prima zitten, maar dunne zolen hebben en geen vering. Terug in het centrum zien we iets geels in de rivier drijven. Het blijken duizenden badeendjes te zijn, erin gegooid door een radiozender die live verslag doet van de eendjes race. Het grote waarom is ons niet duidelijk, maar het is wel een vrolijk gezicht.

Met nog een volle dag en alle bezienswaardigheden in Dublin afgevinkt, pieker ik me suf over een dagbesteding. Ik zet in eerste instantie mijn zinnen op een kloostercomplex, waar je volgens de reisgids een hele dag kunt wandelen, maar hier blijken we anderhalf uur heen en anderhalf uur terug voor in de bus te moeten zitten, die trouwens maar op zeer beperkte tijden gaat. We besluiten naar Howth te gaan, een kustplaatsje op een half uur afstand met de trein. Ik hou van de trein, want de trein rijdt op rails en daar word ik lang zo misselijk niet van.
Bij aankomst in Howth op zondag lopen we naar het haventje, waar grote beesten zwemmen die we in eerste instantie niet herkennen. Zeehonden! Ze zien er raar uit omdat ze verticaal dobberen, in watertraphouding. Er zitten er wel vijf in het water, zo leuk.

We lopen over een pier naar de oude vuurtoren en zitten daar een tijdje van het uitzicht te genieten.

Op geringe afstand is een klein eiland, groen en leeg, met één kusttorentje erop en een stuk waar het barst van de vogels. Het is een beschermde broedplek.

Howth heeft zelf ook zo’n kusttorentje, daar lopen we naartoe, het is een soort uitkijkpost. Weer beneden nemen we een ijsje en genieten nog een keer van de zeehonden. Dan is het tijd om terug te gaan. Erwin pakt zijn tas alvast, hij heeft inpakstress want het past niet. Ik lach hem uit maar moet later toegeven dat ook mijn tas het me niet makkelijk maakt. We eten uitgebreid in een traditioneel Iers restaurant waar ik smul van Irish Stew met lam, aardappeltjes, wortels, prei en een dot aardappelpuree en versgebakken brood. Erwin bestelt de zalm, die ook verrukkelijk is. En chocoladetaart toe. Mmmm… deze hele dag hebben we geleefd van het “ijsjesgeld” van de moeder van Erwin. Dankjewel! Het was een fijne dag.
De volgende ochtend vertrekken we na het ontbijt (ik wil vandaag vanwege tijdsdruk geen bagel, maar wel een beetje cream cheese voor op mijn toast, ze hebben die in van die kleine kuipjes zoals de jam… maar dat blijkt een onmogelijke combinatie. Cream cheese kan alleen in combinatie met een bagel, anders valt de grond blijkbaar weg onder de voeten van de bediende… zit ik net mijn toast te beboteren, komt Erwin alsnog aan met zo’n kuipje. Nou ja, die neem ik dan maar mee naar huis) richting het vliegveld. Alles volgens planning, Aer Lingus zit een stuk lekkerder dan Easyjet. Op Schiphol worden we tot onze verrassing opgehaald en keurig thuis afgezet. We hebben nog een middag over om de wasmachine te vullen en bij te komen.
De zon hebben we zoals beloofd mee terug genomen. Graag gedaan.