Geïnspireerd door de reisverhalen van Nina en Bart heb ik besloten mijn verslag te doen van de Ierland reis.
De ideale vluchttijd maakt het op 26 mei mogelijk dat Erwin en ik op ons gemak naar Schiphol kunnen reizen. Eerste klas met de trein, dankzij een gratis opwaardeer actie van de NS. Easyjet is krap maar vliegt op tijd en in Belfast nemen we de bus naar het centrum en gaan te voet naar het guesthouse. Pearl Court blijkt een topfotograaf in de arm genomen te hebben voor het realiseren van de website. De kamer die wij krijgen staat duidelijk niet tussen de kamers die het tot de gallery geschopt hebben. Het kleine raam kan niet open (vanwege onbegrijpelijke brandveiligheidinstructies) en de ventilator is stuk. Het guesthouse wordt schijnbaar gerund door één persoon, een vriendelijke jongen, die ons de volgende ochtend van ontbijt voorziet. “Toast?” vraagt hij. Wij knikken en vullen onze magen met geroosterd brood en vieze cornflakes. Naast ons wordt de tafel tot mijn verbazing voorzien van een compleet Iers ontbijt, met eieren, bacon, worstjes… en komt de gastheer vragen of wij ook zoiets lusten. Nu niet meer nee. Maar ik verheug me alvast op de volgende dag.
In Belfast bekijken we verschillende muurschilderingen van de onrustige Ira tijden en de hongerstaking in de jaren ’80 en we zien ook de Peace Line, een stukje “muur” om de protestante en katholieke wijken van elkaar te splitsen.
Niemand heeft mij ooit kunnen betrappen op enige interesse in de politiek, maar nu ik daar zo loop, wil ik toch wel graag weten hoe, wat en waarom. Erwin geeft zo goed mogelijk tekst en uitleg, maar eerlijk gezegd lopen er in mijn idee teveel dingen door elkaar. Afscheiding van het Verenigd Koninkrijk of zelfstandigheid, protestant of katholiek, arm of rijk en in welke combinaties.. ik begrijp er bar weinig van. Maar de schilderingen zijn indrukwekkend. En de stortbui die we op ons neer krijgen ook trouwens. Gelukkig waait die snel over. In het centrum is toevallig die dag de Lord Mayor parade. Een soort zomercarnaval is dat. Het waait nog flink, maar de zon is tevoorschijn gekomen om de rest van de vakantie niet meer weg te gaan. We wandelen nog naar de rivier, waar Belfast ons probeert te overtuigen van het technisch vernuft van de waterkering die ze daar hebben aangelegd, maar als echte Nederlanders zijn wij totaal “not impressed”. De vissculptuur van stukjes beschilderde tegel is wel erg tof.
We wandelen terug via de prachtige universiteit en de Botanische tuin.
De volgende ochtend vraag ik gretig naar mijn Ierse ontbijt en Erwin houdt het bij toast. Het is zondag, vandaag reizen we door naar Newcastle, maar we mogen daar niet voor 16.00 uur aankomen. (De dag ervoor moest ik volgens de brief van gastvrouw Edna Mc Neilly nog even bellen om te zeggen dat we eraan kwamen en om instructies te krijgen over de sleutel van het huisje. Met bonkend hart en prikoksels belde ik zaterdag dus braaf op. Geen gehoor bij het gewone nummer. Dan maar het mobiele nummer proberen. Daar wordt opgenomen, maar het blijft stil. Ik probeer tweemaal een “Hello?…” Dan: “Yes.” Ik leg uit dat ik moest bellen volgens de instructies. Edna zegt nogmaals yes. Verder niks. Ehm… Nou, hierbij mijn telefoontje dus. Edna vraagt of ik weet waar de bus heengaat. Ja hoor, naar Kilkeel! Nee, dat bedoelt ze niet… Zucht. Nou, laat maar, moet ik jullie van het busstation ophalen? Graag! Zucht. Okee. Zucht. Tot morgen dan. Stom wijf.) We moeten ons zondag nog tot een uur of twee vermaken totdat we wegkunnen. Onze bagage staat noodgedwongen nog in het Guesthouse, omdat hier nergens bagagekluizen zijn. In de stad is NIKS open. Okee, de Mc Donalds. Maar vooralsnog weiger ik me daarbinnen te begeven. Het marktje om het stadhuis is ook nog aan het opbouwen en bovendien zijn we daar al geweest. We lopen doelloos door de straten. Uiteindelijk sleep ik Erwin mee de Tourist Information binnen, waar we ons een tijdje vermaken in de souvenirwinkel. Vervolgens ontdekt Erwin tot mijn opluchting een koffiecafeetje dat open is, want ik was niet ver meer van de drempel van de Mc Donalds verwijderd. We kopen nog spaghetti en saus bij de inmiddels geopende Tesco omdat we niet weten of er in Newcastle uberhaupt wat open is op zondag en eindelijk kunnen we dan naar de bus.