“U heeft een beetje reflectie” zegt de fotograaf discreet en overhandigt me een wc papiertje.
AARGH, IK GLIM! Met het papiertje dep ik op aanwijziging van de fotograaf mijn voorhoofd en het puntje van mijn neus. Het papiertje blijft kurkdroog. Ik kom weliswaar aangefietst, maar had al niet het idee dat ik overdreven aan het zweten was ofzo. Ik vind het een beetje raar en moet een grijns onderdrukken. Mijn mond moet dicht blijven namelijk. De nieuwe regels voor een paspoort foto zijn hysterisch streng (de eisen zijn als zes (!) pagina’s tellende PDF te downloaden) en ik wil straks niet een uur in de rij bij het loket staan om vervolgens mijn foto te laten afkeuren.
“Ik zie nog steeds reflectie en moet u verzoeken om wat te poederen.”
“PARDON?!” denk ik, maar ik zeg: “Prima, heeft u poeder? Ik heb de allerlichtste kleur nodig die u heeft.”
Was ik maar zo’n vrouw met een make up setje paraat voor noodgevallen zoals dit. Ik had vanmorgen meer aandacht besteed aan mijn haar, dat had ik keurig in model geföhnd en met wax verstevigd. Na de fietstocht was het model echter voor het grootste deel al weggewaaid en wat ervan over was moest ik achter mijn oren proppen omdat de regels voorschrijven dat je ooraanzetten zichtbaar moeten zijn.
Qua make up dacht ik vanmorgen met een blik op de spiegel dat een beetje mascara zou volstaan. Totale zelfoverschatting! Nu ben ik blijkbaar een glimmende paling.
Ik krijg een watje en een poederdoos voor me en een spiegel. Ik kijk. Nog eens. Kritischer! Geen glim te bekennen. Braaf poeder ik mijn hoofd en neus met het spul. Gadverdamme wat stinkt dat! Ik loop nog de hele dag met de vieze parfumlucht op en als ik eenmaal thuis ben moet het er allang afgeregend zijn, maar ik neem het zekere voor het onzekere en maak mijn gezicht grondig schoon.
De fotograaf zegt me nadrukkelijk het bonnetje te bewaren, hij verwacht geen problemen hoor, maar als ze de foto toch afkeuren dan kan ik gratis nieuwe laten maken. Ik bekijk het resultaat.
Mijn voorhoofd en het puntje van mijn neus glimmen me licht tegemoet.
Opnieuw een herkenbare log…
De dag voor we naar Kroatië wilden gaan (twee weken terug dus), kwam ik er achter dat ik mijn paspoort kwijt was. Gelijk de volgende dag een nieuwe aangevraagd en vlak ervoor nieuwe pasfoto’s laten maken. De baliemiep bestudeerde de foto aandachtig en accepteerde deze. Voor iets meer dan 40 euro extra (bijna 90 gulden ja) mocht ik m’n paspoort de volgende dag al komen ophalen.
Als ik een dag later weer bij het loket sta, krijg ik te horen van een andere baliemiep dat de pasfoto alsnog is afgekeurd. Volgens baliemiep #2 was dat niet de schuld van baliemiep #1, want zij weten immers heel goed of een foto goed of fout is. Zelfs als die later wordt afgekeurd.
Ik accepteer toch het paspoort, want ook al is deze niet goed en eigenlijk dus illegaal, wil ik toch per se die dag naar Kroatië. Als ik bij de grens van Kroatië aankom, word ik zonder problemen doorgelaten. Zelfs al is mijn hoofd op de foto te groot.
Volgende week mag ik weer een nieuw paspoort gaan regelen. Dit keer hopelijk met een wat kleiner hoofd. Ik zal alleen wel het volle pond moeten betalen, want het bonnetje van de fotograaf heb ik niet meer. Direct nadat mijn pasfoto door baliemiep #1 was goedgekeurd, verloor het bonnetje voor mij al zijn waarde en heeft het naar alle waarschijnlijkheid hetzelfde lot ondergaan als mijn oude paspoort.
volgens mij had die fotograaf een oogje op jou en kon zodoende langer naar jou kijken!!