Ik zat erop te wachten, op commentaar.
Nadat de Kanarie het begeven had, ik een uur half in de berm, half de weg blokkerend op de Wegenwacht gewacht had en daarna nog eens drie kwartier op de sleepdienst.
Nadat ik tevergeefs mijn ouders geprobeerd had te bereiken en dus maar autoloos naar huis gegaan was.
Nadat ik de rest van de middag besteed had aan boodschappen doen, strijken en vooral aan wachten op telefoontjes die niet kwamen.
Na, kortom een rotmiddag, toen ik ‘s avonds alsnog met de metro naar mijn ouders moest en besloot onderweg bloemen te plukken voor mijn moeder, verwachtte ik een lading commentaar.
“Geen geld voor een echt bossie?”, “Die bloemen zijn niet van jou, hoor” of “Mooi, he, de natuur” zijn voorbeelden van de opmerkingen die ik de afgelopen jaren heb moeten incasseren. Als je de leeftijd van 12 gepasseerd bent, word je blijkbaar geacht bloemen te verkrijgen met geld in plaats van moeite.
Dat kan er vandaag ook nog wel bij, dacht ik en snoeide met mijn schaar een mooie struik met roze bloempjes. Kom maar op!
Maar niets. Het bleef bij verbaasde blikken dit keer.
Ik moest er gewoon van glimlachen.