Nee, dat kan ik zo niet zien

“Kruidvat?! Neeee… verzin maar iets leukers hoor!”
Maar ik koop mijn make up bij Kruidvat en bovendien, met een Douglasbon kan ik misschien één oogpotlood kopen terwijl ik hier de halve winkel in mijn mandje kan laden.

Mijn collega’s achten de reden gegrond en geven me toch een Kruidvat cadeaucard voor mijn verjaardag. Eerst maar eens kijken hoeveel er eigenlijk opstaat, dat vermeldt de kaart nergens.
De cassière kijkt me glazig aan: “Nee, dat kan ik zo niet zien, dan moet u eerst iets afrekenen.”
Ik frons. “Dat lijkt me niet erg logisch, aangezien ik dus niet weet voor welk bedrag ik iets kan kopen.”
“U heeft hem cadeau gehad?”
“Ja.”
“Als het goed is, staat het bedrag wel op de bon van degene die het voor u gekocht heeft.”
“Ja, dat lijkt mij ook.” Ik verbaas me erover dat ze er “als het goed is” bij zegt.
“Misschien kunt u diegene dan even bellen om het te vragen?”
Ik kijk haar doordringend aan in de hoop dat ze haar idee bij nader inzien ook belachelijk vindt. Helaas… niets.
“Dat is toch onbeleefd?! Het is een cadeau!”

Het meisje roept er een collega bij.
“Kun jij misschien kijken hoeveel er op deze kaart staat, die mevrouw durft degene van wie ze hem gehad heeft niet op te bellen.”

De collega steekt hetzelfde verhaal af. Niet te geloven! Ondertussen beginnen mensen in de rij al te opperen dat ik alvast een tasje van 15 cent afreken op de kaart. Maar dat weiger ik. De manager moet eraan te pas komen en zij weet gelukkig hoe het moet. Mijn shoppingspree kan beginnen!!