Altijd al willen proberen: glasblazen.
Bij Miranda van der Waal in Delfshaven maak je in een middag je eigen wijnglas van een iets voorbewerkte glazen buis.
Smeltend glas moet je blijven draaien, draaien, draaien. Het klinkt echt niet moeilijk. Maar eenmaal achter die brander smelten je hersenen lekker mee. Of in elk geval brandt er duidelijk iets door tussen hoofd en handspieren. Zie die geconcentreerde blik, haha.
Als het glas heet genoeg is, mag je blazen. Niet vergeten te blijven draaien!
Na de eerste sessie heb je een deel van de kelk. De andere kant wordt het pootje (of nou ja, pootJE… zo’n 20 centimeter is best fors).
Bij het trekken van het pootje mag je juist NIET draaien. En dat blijkt even lastig als wél draaien. Mijn pootje is een beetje tipsy. Dat mag best vind ik, met een glas dat altijd halfvol is op de schouders.
Om de voet te kunnen maken, blaas je een mooie, flinterdunne bel.
Miranda zorgt er tenslotte voor dat de kelk open gaat en het glas letterlijk op zijn pootje terecht komt, zodat je het mee naar huis kunt nemen.
Links mijn blaaskunst, rechts die van Martijn
Eenmaal thuis trekken we natuurlijk meteen een fles open om de glazen te testen. Ze doen het!
Daar proosten we op.