Week 13: hoogte- en dieptepunten

DINSDAG
Erwin heeft tentamen maar hij voelt zich niet lekker. Ik ren naar de supermarkt om medicijnen te halen en terwijl ik me een ongeluk haast, vertraagt Erwin juist. Tergend langzaam gaat hij gelukkig uiteindelijk toch op pad en ik sta ondertussen te stampvoeten van frustratie. Als ik ga squashen tovert Han een megadoos bonbons tevoorschijn, die ze heeft meegebracht uit Brussel. Mmmmmm… de stress vloeit uit mijn lijf als ik alleen maar aan de doos ruik.
*
WOENSDAG
Ik besluit zonder plattegrond van Rotterdam te gaan. Ik ben er tenslotte nu al honderd keer geweest en kan het heus wel vinden. Bovendien: ik WOON mijn hele leven al in Rotterdam. Ik weiger dat toeristengedrag. Na een half uur kan ik het niet meer ontkennen: ik ben schandelijk verdwaald. WEER! En nat. Op dit soort momenten regent het nu eenmaal.
*
De koplamp van mijn fiets doet het nooit uit zichzelf maar heeft een paar tikken nodig om op gang te komen. Soms zelfs meer dan een paar; hevig op mijn lamp rammend denk ik dan dat hij het definitief begeven heeft, maar tot nu toe stelt hij me uiteindelijk nooit teleur. Woensdagavond rijd ik in het donker naar huis en ik heb de lamp wel aangezet, maar ik realiseer me pas op de Blaak dat hij natuurlijk nog niet schijnt. Ik sla een paar keer met vlakke hand op het glas en de lamp floept aan. Nog geen 500 meter verderop rijd ik langs een grote fietsencontrole, waar de politie gebaart dat ik gewoon mag doorrijden.
Mocht ik een beschermengel hebben, dan moet ik hem dringend salarisverhoging geven.
*
DONDERDAG
Met ons bedrijf en veel belangrijke klanten gaan we naar de musical Dirty Dancing in Utrecht. Vooraf dineren we in het Beatrix Theater. Onze gastheer heet Eumer. Eumer! Zo noemden wij vroeger een klasgenoot, omdat zijn hond zo heette. Arme jongen! Pas na een tijdje denken kom ik op zijn eigenlijke naam.
De musical is geweldig qua dans en tenenkrommend op acteervlak. Gelukkig vermaak ik me altijd door me aan het decor te vergapen. Lastig te realiseren scènes in de regen of zelfs in het water worden supergoed opgelost.
*
VRIJDAG
Op mijn werk heb ik de hele week al nauwelijks tijd om adem te halen, zo druk is het. Als het weekend begint, moet ik eerst boodschappen doen omdat ik daar nog niet eerder tijd voor gehad heb. Mijn bestelde foto’s zijn zowaar klaar en mijn ouders bezorgen een nieuwe strijkplank en de rode laarsjes waar ik al een tijd tevergeefs naar op zoek was. Leuk!
*
ZATERDAG
Op weg naar de stad haal ik een fietser in die als een profvoetballer net zijn neusgat leegbriest. Mijn kant op. “Sorry!” roept hij me nog na.
*
Ik waag me in het Prijzencircus van V&D. Volgens mij een primeur en zeker niet voor herhaling vatbaar. Mensen staan te graaien in bakken met Allstars alsof het het enige voedsel is dat ze voor het komende jaar kunnen inslaan. Ik vrees dat deze beelden me wakker zullen houden en koop een nieuw hoofdkussen. Het komt in de rij voor de kassa al goed van pas.
*
Met gepast geld sta ik bij een marktkraam te wachten tot ik een bakje frambozen kan afrekenen als er achter me een vrouw de koolrabi’s probeert te bereiken. Ik sta in de weg en schuif een beetje opzij, zodat ze erbij kan. Meteen zwaait ze haar koolrabi voor de neus van de marktkoopman en doet vervolgens een bestelling van wel zeven verschillende groenten.
*
Met stevige rukwinden, een zware rugzak, een hoofdkussen en een prikbord van 50 x 70 cm in de hand en vier kraakzakjes van de markt aan mijn stuur fiets ik naar huis. Nadat ik op de Willemsbrug bijna iemand van zijn fiets sla met het opwaaiende prikbord, moet ik toch afstappen. Jammer, ik had gehoopt op een balansdag.