Eerder deze week bedachten we: zaterdag gaan we wandelen, no matter what.
De voorspellingen varieerden van een plens regen tot code geel, dus wij waren voorbereid. Bij Leersum lieten we droge kleren en een thermosfles hete thee in de auto achter en trotseerden de nattigheid voor een wandeling van 11 km.
Het bleek het beste idee in tijden. We kwamen op één verdwaald stel na niemand tegen. De witte wolken staken fel af tegen de donkergrijze lucht, het gras was groener dan groen. En het rook heerlijk.
Het was een afwisselende wandeling door bos, langs meertjes en over heide. We zagen veel verschillende paddestoelen.
Ik moet wel even klagen over de routebeschrijving. Het zal deels echt aan mij liggen hoor, ik ben nou eenmaal slecht met oriëntatie, maar de omschrijving kan op zijn minst kloppen. Dus niet zeggen dat we het pad moeten volgen als het pad naar links afbuigt, terwijl we dan stiekem rechtdoor moeten. Martijn, die geen aanwijzing leest maar op het kaartje kijkt, gaat in zo’n geval automatisch rechtdoor en sleurt mij tegensputterend mee. (“Er staat: het pad volgen! Het pad buigt hier af! Ik weet zéker dat we zo fout gaan.”)
Uiterst frustrerend als hij dan wéér gelijk blijkt te hebben.
Ook vind ik “aan het einde op een ruiterpad ga je LA” wezenlijk anders dan “aan het einde van dit pad ga je LA het ruiterpad op”.
Echt.
Anders.
Tot zover mijn klaagzang.
Nog maar wat mooie plaatjes.
Kijk, een mierenzebra. Ook gek!