550 Euro mocht ik afrekenen voor de gerepareerde Kanarie. Contant. En een gespecificeerde bon? Nee, daar beginnen we niet aan. Dan zouden er nog kosten bijkomen.
Met mijn vader en 11 briefjes van 50 stond ik voor de deur te wachten op de -dan maar niet gespecificeerde- bon. Ook al had ik die al van tevoren telefonisch aangevraagd, hij moest toch nog even ter plekke geschreven worden. Het regende zacht, het waaide hard en de bon liet vreselijk lang op zich wachten.
“Heb je de sleutel?” vroeg mijn vader opeens.
Ik opende even mijn hand die de sleutel omklemde.
“Ja.”
“Heb je je papieren?”
“Ja.”
We wisselden een veelbetekenende blik.
RENNEN!!!
Dat had je gedroomd!
Heb je niet betaald?!