Sinds 2006 sta ik ingeschreven als stamceldonor. Nu is de kans dat je hiervoor geselecteerd wordt best klein. Maar nu kreeg ik een oproep om een testtraject in te gaan. Een patiënt ergens ter wereld leek stamcellen nodig te hebben die overeen kwamen met de mijne.
Ik hoopte zó op een match. Stel nou dat je de kans krijgt om iemand beter te maken met jouw cellen! Iets mooiers kan ik me niet voorstellen.
Maar helaas: dankzij de DCIS die ik ooit had, mag het niet. Afgekeurd. Niet voor de ontvanger, maar voor mijn eigen gezondheid. Pfffft… Nou kan ik me nog voorstellen dat het inspuiten van groeihormonen een verhoogd risico op een recidief zou kunnen geven, maar er is nog een andere methode om stamcellen te oogsten. Gewoon met een naald. Wat levert dat dan voor extra risico op? Een ruggenprik overleef ik heus wel hoor. Snap er niks van, ik ben kerngezond.
Kerngezond en diep teleurgesteld.