Op uitnodiging van Stijn mocht ik een lezing bijwonen van Marleen van Rijswick, hoogleraar Europees en nationaal waterrecht aan de Universiteit Utrecht. Zij vertelde het verhaal van deze kolossale walvis, die begin dit jaar in de Catharijnesingel opdook. Het kunstwerk van StudioKCA (NY) is gemaakt van plastic afval uit de oceaan bij Hawaï en vraagt aandacht voor de plastic soep. Ik vind het zo’n goed icoon omdat het idee geen uitleg nodig heeft. Het trekt de aandacht vanwege het formaat, je herkent er een walvis in en dan zie je al dat plastic. Eén en één is twee.
Van Rijswick zag de walvis in Brugge en wilde hem graag naar Utrecht halen. Maar hoe pak je zoiets aan? In de lezing volgen we het traject van wens tot uitvoering. Hoeveel partijen daarvoor nodig zijn en dat het effect van al deze samenwerkingen het primaire doel van bewustwording nog overstijgt. Hoeveel vergunningen er nodig zijn. Dat de hoge veiligheidsnormen in Nederland allemaal extra materialen voorschrijven- waarvoor ook weer vergunningen vereist zijn. Dat de oplossing van één probleem gelijk drie nieuwe creëert. En hoe het uiteindelijk toch voor elkaar komt.
Het kunstwerk neemt komend weekend afscheid van Utrecht en zal in Singapore weer boven water komen.