Squash

Mijn vriendin had een baan gereserveerd van zeven tot half acht. Een half uurtje was genoeg voor beginners, had de man aan de telefoon haar verzekerd. Maar we konden beter op tijd komen, want dan hadden we nog tijd genoeg om de spelregels door te nemen.
Spelregels? Ik dacht dat squashen gewoon inhield dat je om de beurt de bal tegen de muur sloeg.
Gewapend met twee rackets en een balletje stapte mijn vriendin de auto in. O ja, daar had ik niet eens aan gedacht! Maar goed dat zij die dingen in huis had.
Aan de balie werden we te woord gestaan door iemand die meer verstand had van… tja. Ik zou zo 1,2,3 niet eens kunnen bedenken waar die jongen verstand van zou hebben. In elk geval wist hij van geen spelregels af, wees half op een folderbak, waar niks tussen stond, en reageerde verder ook niet meer op vragen.
De baan op dan maar. Mijn vriendin ging informeren bij onze buurbanen of de bal nou één of twee keer mocht stuiteren, dit bleek één keer te zijn.
Best vermoeiend! Ik raakte flink buiten adem van het rennen en voelde ook her en der spiertjes bíjna verrekken. Mijn billen vonden het halve uurtje inderdaad zat. En dan vooral achteraf bekeken; twee dagen later kon ik bijna niet meer heen of weer van de spierpijn.
Dat moeten we dus vaker doen. En dan volgens de spelregels, die ons bij vertrek vanaf de toonbank lagen op te wachten.