Erwin en ik liepen gisteren de Loetbosroute. Vooral veel Loet, denk ik, want bos hebben we nauwelijks gezien. Kaarsrechte kilometerpaden door de weilanden heen met verwarrende routeaanduidingen van de ANWB. Soms moesten we maar een pad gokken om dan pas een half uur later de volgende kruising tegen te komen. Gejuich van opluchting als er dan inderdaad een rood-geel-rood paaltje stond. En koud dat het was! Zonder beschutting van bebouwing of beplanting was de wind extra guur.
Eenmaal thuis brak de zon door, dat zal je altijd zien, en hebben we er een heerlijk luie avond van gemaakt.
Zo te zien is het goed koeientellen in het Loetbos. Loeibos is misschien een betere naam 🙂