Om 7.00 uur kan ik me niet langer beheersen. Naar buiten!
Als eerste lopen in zo’n volmaakte witte laag blijft heerlijk. Het is natuurlijk nog stil op straat. Opletten waar je loopt. Stoeprandjes zijn niet meer zichtbaar dus af en toe zink je wat dieper weg dan verwacht.
De wind blaast een fijne miezersneeuw rond. Terug is het aanzienlijk aangenamer lopen dan heen. Straks als het licht is nog een rondje.
Ik vraag me dan telkens af wie er iets tegen al die absolute onschuldige zuiverheid kan hebben en er onmiddellijk wil doorlopen.
Ik vind het zelfs zielig dat we de stoep moeten vegen.
En als Luc vanaf de achterdeur naar het koerke gelopen is … zeg ik er ook niks van.
😉
br, jij liever dan ik zo vroeg, ik kijk wel uit het raam, ook mooi