Puglia week 2

Ik schrik in eerste instantie van de tweede locatie, Ruffano, want we lijken te zijn beland op een soort industrieterrein. Maar het huis heeft alles wat we zoeken plus een heerlijke tuin met buitenkeuken en er gaat toch een zekere schoonheid schuil achter de treurige façade. We wanen ons afwisselend op de set van een Mexicaanse cowboyfilm, in een Oostblokland en dan toch opeens weer in het 18e eeuwse Italië.

Het gazon van de Airbnb wordt elke ochtend automatisch besproeid. Handig! Ik vraag na of we de planten in pot nog moeten verzorgen, maar ook dat is geregeld. Ergens jammer, ik hou er wel van om wat dagelijkse klusjes te doen in een ander huis. Voor de echte woonervaring.

De voorraad citronellaspiralen had de alarmbellen moeten doen afgaan: muggen. Op dag twee blijkt vooral mijn linkerbil in trek te zijn. Ik kom nog maar 1 beet tekort voordat ik heel Orion bij elkaar gespaard heb. Niet alsof ik in mijn blote kont rondloop trouwens, die krengen priemen dus dwars door kleding heen. Bij nadere studie blijken het tijgermuggen. Behalve astronomische jeuk ook nog kans op allerlei ziektes dus. Great.

Vanuit Ruffano bezoeken we Santa Maria di Leuca, Lecce, Gallipoli, Porto Selvaggio, Otranto en verschillende strandjes aan zowel oost- als westkust.

Ik vind snorkelen geweldig. Soms zie je in eerste instantie weinig, maar als je blijft kijken, ontdek je steeds meer leven. Vooral bij de rotsen zijn er heel veel verschillende kleine visjes, krabbetjes en anemonen. Super!

Hier is de weg naar het beoogde strandje afgesloten vanwege de opnames voor een film. We kunnen wel iets verder doorlopen om vanaf de rotsen rechts van de baai te gaan zwemmen. Dat doen we dan ook, en we kunnen de filmset goed zien. Ergens viel de naam Nicholas, maar ik heb verder geen idee wie en wat er nou werd opgenomen.

Eerder deze vakantie betaal ik al eens 1 euro voor een ontzettend smerige wc, maar de ervaring in Lecce slaat alles. In een park zijn er zes dameswcs, maar nul deuren. De tussenschotjes staan er wel, maar de deuren zijn eruit gehaald. Even hoop ik dat er niemand anders binnenkomt terwijl ik zit te plassen (hang eigenlijk ivm vies), maar helaas. Ik lach maar een beetje, haal mijn schouders op en mompel “sorry, no doors”, maar gênant is het wel. Eigenlijk wil ik een foto maken van de bizarre situatie, maar omdat er nu iemand naast me zit, is dat ongepast. Ik vermoed dat de vrouw die naast me plaatsneemt, wacht tot ik weg ben maar zeker weet ik het niet, want ik kijk nooit meer haar kant op.

Eenmaal thuis is het wassen en strijken geblazen, boodschapjes doen. Altijd VEEL groenten. We hebben weliswaar redelijk veel zelf gekookt deze vakantie, toch heb ik altijd het gevoel dat ik helemaal uitgegeten ben, qua vet, zout en hoeveelheid. Nu weer even normaal eten. En het belangrijkste: Project Fotoboek wacht op me. Een immense klus, maar zo de moeite waard. Ik heb al een beeld bij de cover: ^©Martijn
Nu de rest nog.