Oppas hel

Nu ik toch aan het biechten ben, kan dit vehaal er ook nog wel bij. Dit is gelukkig al heel wat langer geleden, maar als ik aan de avond terugdenk, kruip ik nog steeds het liefst zo diep mogelijk onder de dekens weg.

Ik was een jaar of veertien en werd op een middag opgebeld door een leraar economie van mijn school die ik verder helemaal niet kende. Ik had namelijk geen economie in mijn pakket en waarom hij zijn zinnen op mij gezet had, is me nog steeds totaal niet duidelijk. Ik haalde altijd hoge cijfers ja, maar wat zegt dat over je kwaliteiten als oppas? In ieder geval, hij vroeg me om ‘s avonds op te passen op zijn drie kinderen. Zijn vrouw en hij moesten allebei weg, hun vaste oppas was ziek en ze zaten verschrikkelijk omhoog.

Natuurlijk zei ik dat ik niet wist of hij bij mij nu aan het goede adres was, ik had geen enkele ervaring. Mijn zus paste regelmatig op, maar zij was nog niet thuis dus ik kon het haar niet vragen. Ik durfde geen nee te zeggen en sprak af dat ik bij voorkeur mijn zus zou sturen maar als zij niet kon of niet wilde, dat ik dan zelf zou komen.

Mijn zus had helaas geen trek om voor een voldongen feit gesteld te worden – en terecht – dus ik moest zelf. Ik zag er erg tegenop.

Eenmaal daar bleken de kinderen allemaal al te slapen. De kat werd naar buiten gelaten en ik kreeg instructies. De oudste van 7 vond een nieuwe oppas heel spannend en had mij graag nog even willen zien, maar was toch al in slaap gevallen. Zij sliep op de kamer bij haar broertje van 3, die naar verwachting in de loop van de avond zou gaan jammeren, maar dan hoefde ik alleen maar even naar boven te roepen dat het allemaal goed was of ik kon eventueel heel even naar boven gaan en dan zou hij gerustgesteld weer gaan slapen. De kleinste was nog geen 1 en die zou lekker doorslapen.

Er was voetbal op tv, ik had cola en chips maar ik zat met kloppend hart op de bank. Eerst hoorde ik gekrabbel en gemauw aan de voordeur. De kat wilde naar binnen. Vervolgens ging de telefoon! “Met het huis van de familie…” Het bleek oma te zijn.
Na een tijdje probeerde ik me voorzichtig te ontspannen. Maar hoorde ik nou wat? Nee.. of toch? De deur naar boven zat dicht, er was geen babyfoon en ik herkende geen enkel geluid daar, laat staan jammerende kinderen. Maar langzaam werd het me duidelijk dat er een kind aan het brullen was.

“Ga maar weer lekker slapen, alles is goed” riep ik naar boven. Dat had geen effect. Het kind krijste zo hard dat ik wel even naar boven moest. Het was er donker en ik zag geen steek! Er stond een mannetje rechtop in zijn spijlenbedje als een gek te huilen. Ik kreeg hem absoluut niet rustig. Zijn zusje van 7 was ook wakker geworden en het leek mij voor iedereen wel zo makkelijk als we elkaar zouden kunnen zien, dus ik vroeg haar of ze het licht aan wilde doen. Om het kleinste broertje niet te wekken, leek het me het handigst om de brulkikker even mee te nemen naar beneden. De grote zus keek zo verschrikt dat ik haar ook maar even meegenomen heb. Over het geschreeuw heen probeerde ik haar een beetje op haar gemak te stellen om van alles over school te vragen. Na zo’n tien minuten kalmeerde de puk ook. Hehe…

Maar… hoorde ik nou wat? “Huilt je kleinste broertje nou?” Het meisje begon hard te knikken van ja. Hup, naar boven. Omdat het jochie van 3 alweer hevig begon te pruilen, heb ik ze in bed gelegd, het licht nog aangelaten en gezegd dat ik zo nog even een verhaaltje kwam vertellen als hun broertje gekalmeerd was.

Ook in de kamer van de jongste was het stikdonker en de speen die in de wieg zou liggen, was spoorloos. Even zoeken met het licht aan dan maar.

Op dat moment kwam de moeder van de kinderen rennend de trap op. In alle kamers volop licht en geen van de kinderen sliep…

Het verhaaltje voor de kinderen is er niet meer van gekomen. Ik vond mezelf zo’n slechte oppas dat ik het geld eigenlijk niet wilde aannemen. Maar daar wilde de vrouw niks van weten. Ik heb nooit meer ergens opgepast. Ben trouwens ook nooit meer gevraagd.