Op jacht naar het ultieme hemelsgroen

Het Noorderlicht: een droom om dat eens te mogen zien. Maar ja, donker en koud en sneeuw enzo… duur ook, zo’n tripje. En dan nog met het risico dat je niks te zien krijgt. Het kwam er nooit van. Tot ik vorig jaar het idee kreeg om samen met mijn vader te gaan. Hij had ook al een levenslange Noorderlichtwens. En mochten we het fenomeen missen, dan wordt het in elk geval een bijzondere avontuur met zijn tweeën.

Last minute wordt onze bestemming Tromsø, omdat de reisorganisatie onze oorspronkelijke boeking naar Kiruna cancelt.
In mijn klas op de HKU is een enorme corona uitbraak en ik werk de laatste lessen prompt met iemand samen die daarna ziek wordt… dus het is tot op het laatste moment enorm stressen of alles wel door kan gaan.

Het wonder gebeurt: WE GAAN!!! Whoehoe!

Op de luchthaven van Trondheim, waar we moeten overstappen, klokken wij met smaak ieder een wijntje van 17 euro weg (ja, echt per glas!) en als we aankomen in Tromsø is het inmiddels donker.

Des te verrassender het uitzicht als we wakker worden. Prachtig!

De eerste dag verkennen we het stadje. ‘s Avonds met de bus op aurorajacht. Door wagenziekte en een lange film die wordt afgespeeld, kom ikzelf in elk geval groen uit de bus, maar nog geen licht te bekennen. Wel veel sterren. Gunstig, want het is dus helder. Het turen kan beginnen. Rusteloos word ik ervan. Het gaat steeds harder bewolken en de activiteit neemt ook nog af… om 22.00 uur krijg ik er een beetje een hard hoofd in. Maar de gids komt ons een foto laten zien van een groene streep! Jaaaa!!! Vol goede moed scannen wij de lucht, maar eerlijk gezegd: als de gids het niet had aangewezen, hadden we het gemist. Het Noorderlicht was op deze avond niet groen. Heel vaag zien we een iets lichtere hemel.

Links hoe wij het ongeveer zagen, rechts de foto die de gids maakte.

Gek he, dat het op de foto zo groen kleurt! Het is geen trucage want ik leg de groene waas zelf ook vast met mijn mobiel op nachtstand. Toch SUPER dat we het gezien hebben.

De volgende ochtend vroeg uit de veren voor een huskytocht. Behoorlijk streng legt de gids de do’s maar vooral de don’ts uit. Bergafwaarts REMMEN, bij stilstand DE REM VASTHOUDEN en bergopwaarts meehelpen. En: TE ALLEN TIJDE MET BEIDE HANDEN de slee vasthouden. “Heb je de stang goed vast, pap?” “Jaha”, zegt mijn vader, terwijl hij met één hand aan zijn muts zit te prutsen…

Aaah, wat een lieverds. Mensen die mij kennen, vallen nu van hun stoel want ik hou écht niet van honden. Behalve van herders en husky’s dus. (Maar: ze stinken wel. Poehee!)

Het Noorse landschap is volledig kleurloos maar o zo prachtig.

Op dag drie gaan we ijsvissen. Zelf een meter ijs doorboren (spierballen AAN!) en dan maar wachten tot er iets hapt.

Niks gevangen. Topdag voor de vissen, topdag voor ons.

Nog een laatste rendiermaal (heerlijk! Met preiselbeeren, die had ik lang niet gegeten) en de volgende dag alweer naar huis. Wat een fantastische reis met mijn lieve pap.