Een grote deegbal.
Zo stel ik me ‘moed’ voor. Een zware massa die ongevraagd je schoenen in zinkt. Direct gaat hangen als je spieren even verslappen. Vast blijven houden is essentieel, maar vergt veel kracht.
“We houden de moed er maar in!” roepen we elkaar toe. Tanden op elkaar.
Vanavond keek ik niet naar de persconferentie. Ik leg de last even neer.
Hij is nog niet verloren hoor, die moed. Morgen pak ik hem weer op.
mijn schoenen worden steeds kleiner!
Hier ook geen pc gezien. Ik kan de gezichten van die gladdekkers niet meer zien, en dan hebben ze hun mond nog niet opengetrokken. Ik houd mezelf voor dat het alleen maar beter kan worden maar ik zou zo graag een datum weten…