Vanwege knuffelzin vroeg ik aan Daphne of Casper misschien mocht komen logeren. Het mocht!
En zo begin ik het nieuwe jaar met een paar heerlijk luie dagen. Het is dat mijn rug op den duur gaat protesteren, anders kwam ik helemaal niet meer van de bank. Zó fijn met een bundeltje slapende poes in je armen. Of op schoot. Of op een onmogelijke positie waardoor er langzaam ledematen afsterven.
Dankjewel lieve Daphne, dat je Casper zomaar uitleent voor een knuffelvakantie.
En verder sta ik af en toe in de keuken om wat nieuws te proberen, zoals deze shortbread met een bodem van dadels en een vulling van zoete aardappel.
Of juist voor good old comfort food, zoals erwtensoep of warme chocolademelk met slagroom en een scheut PX sherry, kaneel en chili.
We gingen ook nog naar Delft, voor de tentoonstelling van Pieter de Hooch. Leuk, deze Delftsblauwe klinkertjes die her en der de straat opvrolijken.
Grappig: de Hooch maakte best veel vierkante schilderijen. Zeer Instagrammable.
Deze vond ik ook mooi groen en anders dan de rest. Zo te zien krijgt het meisje bezoek.
Mijn tentoonstellingsgewoonte is om ansichtkaarten te kopen van de werken die mij aanspraken, maar meestal hebben ze die dan precies niet. Of zijn ze zo slecht van kwaliteit, dat de kaart niet meer op het schilderij lijkt. In dit geval hadden ze een kaart van het vierkante schilderij van de moeder die haar kind zit te luizenpluizen, maar ze hadden er delen afgehakt tot liggend formaat en de kleuren waren zo donker en dof dat ik er niets meer bij voelde. Jammer. De afbeeldingen hierboven plukte ik daarom van Wikimedia Commons.