Lekker, nuttig, stom

In een fancy restaurant kregen we laatst popcornboter bij ons broodje vooraf. Superlekker! Het smaakte eerlijk gezegd vooral naar gezouten mais, dus ik had meteen een idee hoe ik dat zelf ook kon maken.

Mais koken in slagroom… Slagroom kloppen… Oei. Waar ik geen rekening mee gehouden had is dat eenmaal gekookte slagroom zich niet meer stijf laat kloppen. Maar, zo redeneerde ik, als je maar lang genoeg klopt, gaat de boel uiteindelijk hopelijk toch schiften.

En zo geschiedde.

Wei afgieten, spoelen in ijswater, zout erbij en we hebben een heerlijk stukje ‘popcorn’boter.

Gisteren at ik basilicumboter. Ook goddelijk, en zo heb ik weer een nieuwe missie.

Met de lange zomeravonden en geen studie meer, ben ik langzaam wat dingetjes aan het opruimen. Toegegeven, ik kijk uren naar B&B vol liefde (mijn god, wat een figuren!) maar zodra ik een flinter opruimdrift voel opkomen, maak ik er gelijk gebruik van. Eerst mijn kledingkast.

Deze berg gaat weg. Meteen in zo’n container stoppen, voordat ik me bedenk.

En Martijn heeft na bijna tien jaar nu zijn eigen plankje! Ik heb er bij hem al drie geclaimd, maar nu heeft hij bij mij ook iets fatsoenlijks.

Dan een kastje met voorraad toiletspullen.

Wat hebben deze tandenragers toch veel plastic! Ze zijn van plastic, met een plastic dop en dan ook nog apart verpakt in plastic. Dat laatste is echt niet nodig en zorgt bij mij voor ergernis.

En daar heb ik er nog één van, een ergernis!
Dit boek wilde ik graag lezen, maar ik haak na drie bladzijden al af. Niet vanwege het verhaal, maar omdat er nergens aanhalingstekens staan bij de gesprekken.


Dat maakt het boek wat mij betreft volstrekt onleesbaar. Heeft niemand anders daar dan last van? Waarom is deze keuze gemaakt? Ik snap er helemaal niks van. Gelukkig is er altijd een volgend boek.