Martijn zit nog niet aan het strand in het warme Egypte of ik sta mijn autoruiten te krabben. Lekker dan.
Verderop in de straat staat iemand te prutsen met zakken warm water. Ik leen mijn krabber even uit – gaat iets sneller. Later sla ik me voor mijn kop dat ik de krabber niet gewoon heb gegeven, want ik heb er twee. Dat soort dingen bedenk ik me altijd te laat.
In het leukste winkeltje van Gouda koop ik deze geweldige egelkerstbal.
Hahaha! Die sullige blik!
De meesjes hebben hun nieuwe zaadjesbuffet snel gevonden. Ik vind het ontzettend gezellig als er een vogeltje komt snoepen voor mijn raam als ik thuis aan het werk ben.
En nog iets leuks in mijn thuiskantoor: een adventskalender met allemaal verschillende theetjes. Dankjewel, Iris, echt heel lief!
De week vliegt voorbij en voor ik het weet, zit ik weer in mijn auto te zweten op weg naar Schiphol. Natuurlijk wil ik Martijn graag van het vliegveld halen, maar dat rijden: afschuwelijk. Zo. Vreselijk. Stom. Ik heb al twintig jaar mijn rijbewijs (toevallig deze week verlengd) maar ik vind rijden nog steeds een crime. Ik heb het idee dat er steeds minder lantaarnpalen staan overal. Op de heenweg was het nog donker vanwege vroeg in de ochtend, en nu is het alweer donker vanwege avond. Welke route ik ook neem, ik vind ze allemaal doodeng. Onoverzichtelijk, ik zie niks in het donker, de borden zijn niet duidelijk of spreken mijn navigatie tegen, ik snap de parkeergarage niet. Blegh. Maar zoals altijd speelt de horror zich alleen in mijn hoofd af en kom ik gewoon weer aan op de plaats van bestemming.
Vandaag bak ik pannenkoekjes voor het ontbijt en doe ik verder helemaal niks.
Oké, niet helemaal waar. Ik test of je inderdaad aardappelpuree van een zak chips kunt maken. Ik zag dit langskomen op Facebook en het klinkt zo bizar, dat ik het moet uitproberen. Dus hup, een zak chips in een pan met kokend water.
Even laten doorkoken, afgieten, aanstampen, kaas en paprikapoeder erdoor en proeven maar.
Moet zeggen: Niet lekker. Maar! Ook niet vies. Niet zout, niet vet, echt wel aardappelachtig. Opgegeten maar geen herhaalrecept.
Oh, dat autorijden niet altijd leuk is, herken ik wel. Al heb ik inmiddels zoveel gereden dat het wel over gegaan is. Knap dat je het toch doet! Ik heb nog geen autoruiten hoeven krabben. Mijn ijskrabber ligt nog in de berging. Ik zal hem eens in de auto gooien. Het duurt vast niet lang meer. Die aardappelpuree laat ik even fijn voor wat het is. Brrrr….
nee, dat auto rijden is ook mijn ding niet en krabben hoef ik niet, de auto staat in de garage. Eet de chips maar gewoon zo op, lijkt mij veel lekkerder!
Vies idee die chips!
Ik snap je hoor ik vind dat rijden in het donker ook niks. Iemand zei me eens een bril met knalgele glazen uit te proberen schijnt te helpen in het donker.
Oh, de tijd van krabben begint weer inderdaad! Ik heb het nog niet hoeven doen gelukkig.