In de bibliotheek

Een nieuw te lenen boek uitzoeken vergt een hoop geduld. De keuring geschiedt als volgt:

Ik scan met mijn ogen de ruggen van de boeken. Ik kijk of er een uitspringt qua kleur of vormgeving. Ik richt me vooral op ruggen van gemiddelde dikte.
Vervolgens lees ik de titel. Deze bestaat naar mijn smaak het liefst maar uit één woord en moet mij nieuwsgierig maken. Titels als Tijd van liefde of De avonturen van een zeemansdochter vallen af.
Als de titel me aanspreekt, trek ik het boek half uit het schap om de voorkant te bekijken. Negen van de tien boeken duw ik meteen weer terug op zijn plek. Waarschijnlijk laat ik in deze schifting een heleboel juweeltjes liggen. Maar, denk ik dan, de schrijver heeft best wat te zeggen over de cover van zijn boek. En als hij dit heeft goedgekeurd, heeft hij geen smaak.
Van die ene overgeblevene lees ik de achterkant. Jammer als daar niks staat over de inhoud en slechts bestaat uit lofuitingen van respectabele kranten en tijdschriften. In dat geval begin ik er niet aan. Na de achterkant lees ik ook altijd de kernwoorden op het kaartje aan de binnenkant van de cover.
Bevalt het boek me nog steeds, dan blader ik wat door het boek heen. Er moeten absoluut hoofdstukken in het boek zitten! Ik kan niet lezen in een boek zonder hoofdstukken. Als ik een stamboom voorin het boek ontdek, gaat het boek ook weer terug in het schap; ik haat terugbladeren om te kijken wie ook alweer wie was.
Tot slot lees ik her en der een alinea om de schrijfstijl te proeven. Ik wil graag begrijpelijk Nederlands. Geen hoogdravende woordkeuze, geen pagina’s lange uiteenzettingen over de geur van het haar van de achternicht van de postbode en geen zinnen die ik niet in één adem kan lezen (zoals deze, met allerlei komma’s en -nog erger- veel zinnen tussen haakjes erin).
Pas als de schrijfstijl door mijn beugel kan, durf ik het aan met het boek.

Het is dus eigenlijk een klein wonder dat ik na ieder biebbezoek toch met nieuw leesvoer naar huis ga.