Zij was haar sportschoenen kwijt, de rek was uit mijn sportbroek en hoe laat spraken we ook alweer altijd af?
Na anderhalf jaar gingen we eindelijk weer eens squashen.
Mijn tactiek: de patronen-duizeltruc. Je moet wat, van mijn conditie kon ik het zeker niet hebben.
Bij de bal was ook alle fut eruit. Onze sportschoolvriend hielp ons heel lief aan een nieuw balletje. Het hele pand was trouwens vernieuwd. We herkenden het bijna niet meer terug!
Gelukkig stond geen enkele klok op de juiste tijd (er stond er ook nog een op drie uur), dat gaf nog iets vertrouwds.
Ook als vanouds: onze inspanningen. Nog steeds rennen we op elke onhaalbare bal. Nog steeds spelen we drie potjes waarvan ik er twee verlies en eentje win. Nog steeds kletsen we ondertussen heerlijk bij. Het woord corona is misschien wel gevallen, maar het verdronk tussen de koetjes en kalfjes.
Zo ga ik sporten nog leuk vinden!
(Ha! Wishful joking, bestaat dat ook?)/
Heb hier heerlijk om moeten lachen, die patronen-duizeltruc heeft vast geholpen en sporten is erg leuk, in ieder geval tennissen!
Haha, heel slim, met die patronen! Ik ben zo’n type dat met tennis letterlijk geen bal raakt, dus squash laat ik maar aan me voorbij gaan.
Ik heb het mn broer zien doen en besloot toen dat het niks voor mij was. Dat balletje lijkt me pijnlijk respect dat je gegaan bent!