Finding my way

Het begint met het voorstelrondje. In plaats van jezelf voor te stellen, moeten we elkaar voorstellen. Eerst je buurman of -vrouw ondervragen dus, en dan hem/haar aan de groep introduceren. Een geweldig leuk idee! Dat wil zeggen.. om te bedenken of te observeren. Om te doen… mwah… ik ben gewoon geen groepsmens. Dit is totaal buiten mijn comfortzone. Gedurende de dag krijgen we nog meer groepsopdrachten en omdat ik vind dat ik niet echt iets heb ingebracht, werp ik mezelf maar op als vrijwilliger om iets te demonstreren aan de klas bij een van de oefeningen.

Aan het eind van de dag krijgen we huiswerk mee: verzin een Experience van maximaal 1 minuut waardoor de groep jouw naam zal onthouden en iets over je te weten komt. Leuke opdracht en helemaal zelfstandig uit te voeren, dus je zou denken dat ik in mijn element was, maar ik heb STRESS! Want wat moet ik in godsnaam doen?
In eerste instantie bedenk ik dat ik iedereen zal vragen om zijn studentenpasje in te leveren en het pas terug te geven als ze netjes hebben gevraagd: “Mara, mag ik mijn pasje terug?” Niemand had tenslotte gezegd dat de Experience leuk moest zijn. Maar uiteindelijk bedacht ik dat ik ringen kon knutselen om uit te delen. Ik draag altijd kleurrijke, opvallende ringen dus dat is een herkenningspunt. Iedereen kan mijn naam op de ring schrijven zodat deze gelijk als spiekbrief dienst doet. Alleen.. waar haal ik zo gauw origamipapier vandaan om 7 uur ‘s avonds? De portier stuurt mij in allerijl naar Poundland. Een gouden greep; daar ligt het meest fantastische fluo knutselpapier!

Ondertussen heb ik een magnetronmaaltijd weg zitten werken waarvan de verpakking er echt goed uitzag, maar toch gewoon vies smaakte. Ik heb namelijk wel de beschikking over een keuken, maar niet over pannen om daadwerkelijk te kunnen koken. Gelukkig had ik een bordje, een beker en bestek meegenomen, maar verder niets.

Om kwart voor tien lig ik uitgeput in bed.

Dat moet anders. Van alle dingen die veel energie kosten in zo’n week vol nieuwe ervaringen, kan ik er het best een paar schrappen. Zo moet ik het idee laten varen dat ik het kunstacademiegebouw onder de knie krijg. Ook de verschillende routes om er te komen: gewoon niet doen. Lekker elke dag met dezelfde metrolijn gaan, dezelfde trap nemen naar het lokaal, dezelfde toiletten gebruiken… scheelt bakken energie.

Ook bedacht ik me dat ik weliswaar in de klas moet socializen, maar dat het echt niet nodig is om in de pauze of na de lessen met mijn klasgenoten op te trekken. Last van mijn schouders.
Ik ga naar de House of Illustration, waar originele tekeningen hangen van Quentin Blake. Zo mooi!

Ook houd ik tijd en energie over om goed en lekker te eten. Ik maak gepofte zoete aardappel met cream cheese, garnalen, pepertje, lentebui, koriander en basilicum en heb nog genoeg lekkers over om morgen zelfgemaakte broodjes mee te nemen voor lunch.

Veel beter zo. Getting there.