Een kloddertje roze

De zeurbuurman kan wel een splash of pink in zijn leven gebruiken.

De zeurbuurman is onze oude onderbuurman die altijd zeurt. Over alles. Over je fiets die je niet tegen zijn regenpijp aan mag zetten. Over de werklieden die zijn kozijnen komen repareren. Over de herrie van tien blokken verder. Over de huurverhoging. Over de jeugd van tegenwoordig. Over het weer. Over de politiek. Er is kortom niets waar hij niet over zeurt. En het probleem is, dat hij altijd thuis is en dan vlak naast de voordeur van ons portiek uit zijn raam hangt als we binnenkomen of weggaan. De kunst is om zó snel te passeren dat er alleen tijd is voor een korte groet. Want voor je het weet sta je uren naar zijn klaagzang te luisteren.

Op een zwak moment had hij me laatst weer te pakken. De buurvrouw had een briefje in zijn brievenbus gedaan om te vertellen dat ze haar twee katten in de achtertuinen zou laten spelen. Onze achtertuinen zijn namelijk geheel omringd door huizen en zo kunnen de poezen naar buiten zonder dat ze gevaar lopen van het verkeer. Wat keurig, dacht ik nog, dat ze haar buren daarvan op de hoogte brengt. Maar nee, het was uiteraard van god los! Hij moest die beesten niet in zijn tuin! Nu valt daar best wat voor te zeggen als je een mooie tuin hebt en heel zuinig bent op je plantjes. Maar de tuin van de zeurbuurman is een miserabele bak aarde met hekken eromheen.

Tijd voor een guerilla actie. Wij zaaiden gisteravond in het diepste geheim een zakje roze bloemenmix in zijn tuin! Het was nog moeilijk mikken van bovenaf, maar de weergoden waren ons vannacht gunstig gestemd met een enorme plensbui. Nu maar afwachten 🙂