Eén jaar werken op pantoffels

Maar goed dat ik vorig jaar geen idee had van de duur van de corona ellende. Ik vond drie weken thuiswerken toen al bijna niet te overzien.

En als het mocht, fietste ik zo weer in alle vroegte langs de hertjes naar het station om weer ‘naar kantoor’ te gaan. Ook al heb ik thuis een fijne plek en kan ik nu een uur langer uitslapen.

Maar ja.
De pantoffels blijven voorlopig nog aan. Ik kruip in alle vroegte lekker in mijn werkhoekje. Wel gewoon gedoucht en aangekleed, soms heb ik er zelfs al een ommetje op zitten. Elektrisch kacheltje erbij, radio aan… veel comfortabeler eigenlijk dan de stille cleandesk flexplek in het Huis van de Stad. Maar dag in, dag uit alleen zitten, dat getetter tegen je beeldscherm tijdens Zooms, geen nieuws uit de wandelgangen…pfff… ik vind het een dobber.

Ik vraag wel eens aan vrienden wat zij zouden kiezen als ze één coronamaatregel mogen opheffen. Vaak is dat dan ‘de horeca weer open’, of ‘weer mogen reizen’. Zou ik ook allemaal heel graag willen. Maar ik ga voor die anderhalve meter. Daar zijn de meeste mensen al helemaal aan gewend. Vreselijk, toch? Dat je met een grote boog om mensen heenloopt?

Pluspuntjes zijn de opfleurboeketten die ik mezelf tegenwoordig cadeau doe. “Vroeger” kocht ik nooit bloemen voor mezelf, maar ze helpen écht mee aan een beter humeur. Wat werkt er voor jou om jezelf op te vrolijken? Ben benieuwd!