Twee beeldduo’s van buiten.
Nu we liefst binnen moeten blijven, krijgt buiten extra betekenis.
Elke dag even naar buiten. De zon in. Frisse lucht. Het beetje vrijheid dat ik met beide handen aangrijp. Ik vind het fijn buiten.
Tegelijk betekent buiten ook: opletten! Afstand houden. Er lopen andere mensen rond, en mensen zijn gevaarlijk. Nou ja, het virus is gevaarlijk, maar dat zien we niet dus iedereen is verdacht. Ikzelf nog het meest. Smetvrees heb ik nooit gehad, en ik moet mezelf er continu aan herinneren dat elk knopje of handvat besmet kan zijn of raken. Met een knoop in mijn maag loop ik in een boog om mensen heen. Ik onderdruk een kriebel in mijn neus want niezen op straat is not done.
Na tien minuten op eieren lopen, ontspan ik een beetje.
En dat betekent direct dat ik de regels vergeet! OPLETTEN! Afstand houden! Het is echt belangrijk en ik wil het graag goed doen, maar de maatregelen druisen zo tegen mijn natuur in, dat ik niet kan wachten tot we ze weer los mogen laten.
Buiten blijft het guur en troosteloos. Het is hard werken om er niet somber van te worden. Lekker koken en eten geeft mijn humeur altijd een boost. Spaghetti met knoflookballetjes, mmmm…
Om de lente binnen alvast te forceren, koop ik tulpen en daarna een prachtige magnoliatak.
Eerst nog in de knop.
Maar nu zijn alle bloemen open. Ik kan er naar blijven kijken. Zo mooi.
Wil je ook vaker een weekendje weg? Ga latten! Altijd onderweg… #minivakantie
Vroeger, toen Hemelsgroen nog het alleenrecht had op mijn webspinsels, plaatste ik ook vaak heel korte posts met alleen een fotootje of een gedachte die bij me opkwam. Deze zijn in de loop der jaren verplaatst naar Instagram en Facebook. Zonde eigenlijk.
Vanaf nu probeer ik ze ook weer hier te plaatsen.
(Als ik de statistieken bekijk, komt het merendeel van de lezers hier via Facebook terecht, en slechts een heel klein deel typt direct hemelsgroen.nl in. Ik gok zomaar dat dat kleine deel niet op Instagram zit, maar mocht ik het mis hebben: sorry voor de dubbele content.)
Veel te vroeg wakker in het weekend. Dan alvast maar naar de supermarkt. Als ik een duif was, zou ik hier ook gaan wonen.
Wandeling Graveslootpad (klompenpad). Opeens liepen we door een kippenhok.
Aanplakzuil is reclame spuugzat.
Wandeling Tweemanspolder – Molenviergang aan de Rotte.
It’s beginning to look a lot like Christmas.
En toen begaf de laptop het en kon ik geen stukjes meer schrijven vanuit Spanje.
Inmiddels ben ik thuis, heb ik gisteren bijna de hele groenteafdeling van de Jumbo in mijn fietstassen gepropt en werd ik vanmorgen vroeg met een heel blij gevoel wakker. Ik ben nou eenmaal een huismus. Een huismus met een drang naar avontuur, dat wel.
We hebben nog genoeg beleefd!
Cómpeta, een prachtig wit dorpje in de bergen, was de volgende bestemming. Wel een beetje een Engelse enclave, merkten we. We hadden een airbnb waar de eigenaresse in de wintermaanden zelf woonde. Goed te merken aan de zorg en liefde die aan de kamers besteed was. Dat woont gewoon prettiger.
De buurpoes kwam regelmatig binnen om kopjes te geven en zich te laten aaien. 🙂
Ook had dit huis allerlei terrassen, een jacuzzi en een buitendouche met warm water. Heel bijzonder om te douchen onder de sterrenhemel!
Ons oude overbuurvrouwtje had het helaas niet zo op de jacuzzi en de buitendouche. En eigenlijk ook niet zo op toeristen. Of expats. Of op het leven in het algemeen. Ze jammerde aan een stuk door in rap Spaans tegen ons aan. Martijn heeft met zijn engelengeduld een half uur aandachtig staan luisteren of hij er wijs uit kon. Ik was vooral bezorgd dat ze lekkage had, of dat we op een andere manier schade veroorzaakten en appte de eigenaresse, die de zaak meteen ophelderde.
Het huisje was hoog en smal, met allemaal trappetjes. Ik slipte vanaf de tredes naar de keuken en belandde met mijn rug op de betegelde rand. Auw! Gelukkig kwam ik er met een schaafwond en drie dagen flinke spierpijn in rug en nek vanaf. Ik denk dat het blijven bewegen (de volgende dag maakten we alweer een lange bergtocht met rugzak op) het herstel bevorderd heeft. En niet te vergeten de jacuzzi! Een weldaad voor de rug en vermoeide voeten.
Lopen, lopen, lopen. In Cómpeta deden we een leuke route langs alle mozaïeken van het dorp.
En in de bergen rondom het dorp maakten we ook de nodige kilometers. Soms miste er een loopbrug die wel in de route beschreven stond. Schoenen uit en gaan!
Mijn voeten kregen het wel te verduren: een zwarte nagel wegens te krappe wandelschoen en op de andere voet een muggenbeet. Grr…
De grotten van Nerja zijn enorm! Erg mooi, alleen de manier waarop je verplicht in een kudde van een man of dertig door de grotten gedirigeerd wordt, deed echt afbreuk aan het bezoek.
Op naar Sevilla!
Op 12 oktober, Dia de la Hispanidad, werd ik ‘s morgen heel vroeg wakker door gezang. Vanaf ons balkon ontwaarde ik een kleine processie met dragers van een heiligenbeeld en allemaal kaarsen. Speciaal moment, waarvan geen foto’s.
Wel genoeg foto’s van de must-sees Metropol Parasol, Plaza España en de Real Alcázar (waarbij ik onwillekeurig van Real in mijn hoofd steeds ‘echte’ maak in plaats van ‘koninklijk’).
Bovenop Metropol Parasol
Plaza España. Het lijkt bewolkt en dat was het ook, alleen wel bij 34 graden.
Real Alcázar doet niet onder voor het Alhambra. Wat de meeste indruk op mij maakt, is dat er geen ongedecoreerd stukje vloer, wand of plafond te vinden is. En alle tegeltjes en patronen zijn weer anders.
In Córdoba bezochten we nog de Mezquita, dat mij enorm verraste. Zo’n bijzonder gebouw! Prachtig!
Waar we zijn, laat zich niet moeilijk raden.
Onze huizenruil met Middelburg is wegens succes opnieuw herhaald. Inmiddels zijn we helemaal thuis op deze fijne plek.
Top 1 geluksmoment van het weekend:
Lekker in de tuin met Martijn en beide katjes in de buurt. Beter wordt het niet.
Negen frambozen voor de jaarlijkse telling.
Het is niet het allerbeste weer van de wereld, maar het is vrijwel droog dus we gaan zaterdag toch op pad. Een rondje van Westkapelle naar Zoutelande en terug. In Westkapelle is weer zo’n ringsteek toernooi met paarden aan de gang. Iets waar wij als Hollanders niets van snappen.
Westkapelle heeft wel een toffe vuurtoren, gebouwd op een kerktoren. De rest van de kerk is verwoest in een brand.
Wie denkt dat korenaren effen geel zijn, heeft het mis.
Ook de bloemenvelden doen ons duizelen.
De Zeeuwse bolus is een must-eat. Aanrader voor tijdens een wandeling, en voor elk ander moment. Neem wel toetenpoetsers mee als je niet standaard desinfecterende handgel in je tas hebt (zoals ik).
Dit ziet er niet uit alsof we ‘s avonds kunnen barbecuën. Maar dat is precies wat we gaan doen, en de zon doet zijn uiterste best.
Het leuke van huizenruilen is dat je opeens een andere koelkast tot je beschikking hebt. Met eten dat eigenlijk op moet omdat het anders bederft. En een tuin met andere kruiden. Dus gaan er mango en pruimen door de salade en we eten een flink stuk watermeloen. Maar zo’n halve bol krijgen we natuurlijk nooit op… daar maken we jam van. Watermeloenjam met ananas, steranijs en een rood pepertje. Lekker!
Waarom weet ik niet, maar ik sprak Reims altijd uit met Duitse ei. Raaims. Martijn lachte me uit. “Niemand zegt dat. Zeg gewoon Rijms.”
Ik zocht het op. Franse uitspraak: Rrraèems. Niet te doen.
Vanuit onze airbnb keken we uit op de kathedraal waar ‘s avonds een lichtshow zou zijn: Rêve de couleurs. Jaaaaaa, zien! Het was inderdaad een droom van een show. Op muziek, fantastische kleuren en beelden, zo mooi!
De volgende dag hadden we een champagneproeverij bij Pol Couronne, een redelijk jong champagnenhuis. Nog niet in Nederland verkrijgbaar, maar misschien gaan ze binnenkort een deal sluiten met een Rotterdamse wijnhandel (en ik weet welke, dus zal het in de gaten houden). Drie verschillende glazen, met uitleg erbij. Lekker hoor. Alledrie. We kochten ieder een flesje. Niet in de rijrichting in de auto leggen, enkele weken na de autorit laten staan, koelen met water en ijs, niet in de koelkast. Oké.
Reims was alweer onze laatste stop.
Er is geklaagd over regen op hemelsgroen. Nou hadden we inderdaad vrij veel regen, maar zeker ook zon. Wat humeur betreft alleen maar zon eigenlijk. Als bewijs nog wat laatste foto’s.
Nancy – Salon Vivre Côté Sud Avignon – Palais des Papes Roussillon – oker Lac de Monteynard-Avignonet Lac de Monteynard-Avignonet
De laaghangende klamboeconstructie kan worden ontmanteld, we pakken onze koffers en laden de auto vol. Voor het laatst manoeuvreren we de auto uit de parkeerplaats met de gemene paaltjes. Sleutel door de brievenbus. Dag, Aix-en-Provence!
De lavendelvelden staan nog niet in volle bloei maar ik wil ze toch graag zien, dus we maken een ommetje bij Valensole. File. Prima, want we moesten om 11 uur uitchecken, mogen vanaf 15 uur inchecken, en het is maar 3,5 uur rijden. Ik doe de eerste helft.
De dreigende luchten voorspelden het al: noodweer. Gelukkig mag ik na 150 km en twee keer wildplassen van de stress het stuur overdragen aan Martijn, die ons keurig door de hoosbuien en haarspeldbochten loodst.
Het is dat ik mijn blik redelijk strak vooruit moet houden vanwege wagenziekte, maar het uitzicht vanuit de auto is eigenlijk prachtig. Het landschap verandert compleet. Opeens rijden we door de Alpen. Met bjbehorende blokhutten, bergen met eeuwige sneeuw en laaghangende mist. We zijn een kwartier te vroeg en slaan eerst wat boodschapjes in.
Onze airbnb is een waar paradijs. Met verwarmd zwembad. Prachtige tuin. Uitzicht op de bergen. Én jacuzzi.
