Category: Journal

Bij gebrek aan een goede kapper met inzicht, knip ik mijn haar meestal zelf. Of eigenlijk, ik snij het zelf. Met een chirurgenmesje. Toen ik nog thuis woonde en ik een tijd lang mijn haar rood verfde, merkte mijn moeder na een knipbeurt vaak op dat ze weer plukjes vos in de prullenbak aangetroffen had. Daar denk ik nog altijd aan als ik weer een complete pruik van mijn haar heb afgesneden.
Maar aangezien ik zelf niet voor kapper gestudeerd heb, is er in het restant op mijn hoofd totaal geen model te ontdekken. Ik voel simpelweg met mijn hand waar mijn haar te zwaar is, en haal daar het overschot aan plukken weg. Geen wonder dat ik altijd na een tijdje weer behoefte krijg aan een vakman, die na de nodige berispingen een soort van model op mijn hoofd tovert. Waar ik dan weer een tijdje mee uit de voeten kan als amateur bijknipper.
Geen van de uitgeteste kappers had echter tot nu toe een creatief idee om eens wat heel anders met mijn kapsel te doen. Ik geef ze namelijk altijd totaal de vrije hand en iedere keer knippen ze mijn haar toch weer nagenoeg hetzelfde. Dat kan natuurlijk ook betekenen dat ik mijn ultieme kapsel al bereikt heb, en dat niks anders beter bij mijn hoofd past. Maar ik ben toch altijd weer een beetje teleurgesteld en neem dan de keer erna weer een kapper van een ander merk.
Vandaag besloot ik de kapsalon op 2 straten bij mij vandaan te proberen, misschien lag de schat al die tijd al voor het oprapen! Maar vanaf de straat kon ik door het raam al de donkerbruine lipliner van de ene en de blonde permanent van de andere dame waarnemen en keerde meteen huiswaarts.
Okee, misschien hadden zij iets geheel anders dan gewend kunnen knippen. Maar dan hou ik het geloof ik toch liever bij het oude.

Mijn lieve ouders vriezen voor mij altijd de porties eten in die ze over hebben, zodat ik af en toe lekker niet hoef te koken. De bakjes zijn keurig voorzien van etiket met daarop inhoud en datum van invriezen. Meestal zijn het complete maaltijden, maar soms ook losse ingrediënten. Vandaag had ik mijn zinnen gezet op dit bakje. Ik was nog gewaarschuwd:

Helemaal waar. Ik ben nog steeds aan het nablussen.

Toch was dit niet het allerscherpst dat ik ooit gegeten heb. Met stip op de eerste plaats staat nog steeds het broodje tonijn met harissa in Tunesië. Het zweet gutste mijn zus en mij van het hoofd tijdens het eten van dit broodje aan het strand in de brandende zon. We hadden het niet meer van de hitte en van de slappe lach!

Vanuit deze herinnering beland ik bij de gedachte aan het allerVIESte dat ik ooit gegeten heb. Of eigenlijk gedronken. Ook dit heb ik namelijk met mijn zus op vakantie beleefd. Dit keer in Turkije op een busstation. Dat we er drinken aangeboden kregen, waren we inmiddels wel gewend. Maar tot nu toe was het thee geweest. Ditmaal kwam een vriendelijke man aan met een “lekker fris” drankje dat we echt eens moesten proeven. Hij had voor ieder een Ayran gehaald:
VIES!!!
Ayran is een soort zure, verdunde yoghurt met zout erin. Het was walgelijk. Verwoede pogingen om het spul uit beleefdheid op te drinken, mislukten jammerlijk. Pitti zag de prullenbak als eerste. Toen de man op zo’n afstand was dat hij de inhoud van onze bekers niet meer kon zien, namen we ieder nog nepslok, glimlachten de man vriendelijk toe dat we het op hadden en gooiden onze bekertjes in de prullenbak. Alleen: de prullenbak lekte.
We waren verraden.

Wat is het smerigste dat jij ooit gegeten hebt?