Category: Journal

Speciaal een uurtje eerder van mijn werk vertrokken om langs de bloedbank te kunnen, blijkt de bloedbank toch pas om 17.00 uur open te gaan. Ik wist dat – alleen zit mijn hoofd al in vakantiemodus. Om 18.00 uur vertrekken we alsnog, getapt en al. We komen bij Zoet of Zout Aad en Jetty tegen, gezellig! Zij zijn juist onderweg naar huis omdat wij de stacaravan komen bezetten.

In Ouddorp aangekomen, staat daar een mooi veldboeket op tafel in de tuin.

Wat een heerlijke tuin met kwetterende vogels (een luidruchtige koekoek) en heel veel kruiden. Basilicum, tijm, een reuzenstruik salie, majoraan, twee soorten munt, rozemarijn en zelfs twee plantjes koriander. Hoe dat kan, is mij een raadsel, overlevingskans van koriander is bij mij max 3 dagen.

Ik pluk elke dag verse munt voor in ons waterflesje, en diverse melanges voor het avondeten. Zo lekker!

Op Hemelvaartsdag maken we een klein rondje door de Kwade Hoek en bemachtigen we uiteindelijk in een strandtent een plekje. Eenmaal terug op de camping drinken een glaasje Agua de Valencia.

Martijn vindt altijd dat ik zo vroeg moe ben. Maar ík ben overdag meestal wakker ;)

Kijk, dit zijn de beste champignons.

Ondertussen bakt de BBQ-master de beste gehaktburgers voor door de spaghetti.

‘s Nachts kijken we nog even naar de sterren. Wat een verschil met de Randstad! We horen ook kikkers :) Eigenlijk wil ik de hele nacht buiten blijven.

Vrijdag willen we naar Zierikzee of Brielle, al naargelang de wind staat. Met Noordoosten wind wordt het Brielle. Zo hebben we de kont tegen (zadelpijn) maar de wind mee op de terugweg.

Mooi, die Haringvlietdam.

Ik houd ook heel erg van windmolens. Zo sierlijk!

In Brielle kunnen de vogels op hun gemak hun kostje bij elkaar sprokkelen, want van enige efficiëntie bij het bedienend personeel is geen sprake.

We lopen nog even over de vestingswerken van het stadje. In de singel rondom zwemmen enorme vissen. Karpers?

Na 58 km op de fiets in de brandende zon hebben we het vooral HEET. Even afkoelen.

Zaterdag fietsen we weer naar de Kwade Hoek, ditmaal om een grotere lus te wandelen. De brandnetels nemen ons te grazen (ik ontdek ook een grote bult op mijn voorhoofd en nog een muggenbeet in mijn gezicht, grrr) en het is erg warm.

Het strand sist en borrelt alsof er iemand een bruistablet over de vlakte heeft uitgestrooid. Als we dichterbij kijken, zien we dat het wemelt van de kleine wurmpjes die in het zand bellen omhoog laten borrelen.

We lopen via Havenhoofd naar de visafslag in Stellendam.

Kibbeling! Bremzout, maar erg lekker met een blikje cola.

Hahaha, geweldig, dit.

We treffen dit kapotte eitje aan. Wat zou er gebeurd zijn? Moeder merel komt poolshoogte nemen. Toch niet de koekoek..?

Onze huizenruil met Amsterdam viel precies in de periode van het Amsterdam Light Festival met 35 verschillende lichtobjecten langs een wandel- en een vaarroute (ook gewandeld).

Deze vond ik betoverend mooi. Dunne slierten licht draaiden rondom de bomen en veranderden daarbij van kleur. Als het niet zo koud geweest was, had ik me hier gerust de hele nacht aan kunnen vergapen.

We ruilden met een prachtig grachtenpand, met hoge plafonds en een heel kleurrijk interieur.

Man maakt vuur.

Hapje, iemand?

We maakten uitstapjes naar o.a. de Oba (Openbare Bibliotheek Amsterdam), waarvan het gebouw op zich al de moeite waard is. Er hing een tentoonstelling “inktspot”, met de beste spotprenten van 2016.

Ook konden we daar Het Muizenhuis bewonderen, een soort poppenhuistoren met allemaal piepkleine kamertjes door muizen bewoond. Erg leuk.

De Hermitage is één van mijn favoriete musea (in tegenstelling tot de website trouwens, die is vreselijk). Zij hebben daar het vermogen om van de saaiste onderwerpen (denk: Russische tsaren en hun theeservies) de beste tentoonstellingen te maken. Zo knap! Deze tentoonstelling Catharina de Grootste viel een beetje tegen maar ook hier zaten echt leuke oplossingen in. Luisterend naar een sprookjesvertelling bij de kunstcollectie van Catharina de Grote leerde je als bezoeker over de verschillende karaktereigenschappen en het leven van de prinses. De diamanten aan de muur triggerden de audiotour.

Ik heb een museumkaart, maar anders had ik flink moeten slikken bij de entreeprijs van maar liefst 17,50! Gelukkig kostte het mij met kaart “maar” 2,50 en dat was het bezoek het wel waard.

Bij binnenkomst dit enorme werk Beethoven’s Trompet van John Baldessari met daarachter de originele takelgarderobe, waarbij je je jas de lucht in hijst. Ook gaaf: de plannen voor het collectiegebouw van Boijmans, een openbaar depot in een enorm spiegelend bouwwerk waarin straks ook lessen en workshops in gegeven zullen worden.

Phalli’s Field van de Japanse kunstenares Yayoi Kusama. Lijkt enorm, maar is in werkelijkheid een piepklein hokje met spiegels rondom.

Hahaha, dit had mij ook kunnen gebeuren. Oeps.

Naast een heeeeleboel studies en tekeningen, hangen er ook enkele schilderijen van Fra Bartolommeo. Opvallend detail: in de schilderijen staan soms teksten, een soort gedachtenwolkjes. Links staat bijvoorbeeld NOSTRA CONVERSATIO IN COELIS EST wat zoveel betekent als Ons gesprek is hemels ook al leven we op aarde.

Altijd fijn om even langs de vaste collectie te lopen en wat te schetsen. Ik koos De vinger aan de wang van Kees van Dongen. Dom natuurlijk om juist deze in zwartwit te willen vangen terwijl de heldere kleuren me altijd naar dit schilderij lokken. Maar toch een poging.

Het zwembad staat droog, dak en muren bladderen af, ramen en tegels zijn stuk. Tropicana’s vergane glorie ziet er treurig uit. Maar uit de kieren groeit nieuw leven! In het voormalig zwemparadijs huist tegenwoordig Blue City, een verzameling kleine bedrijfjes die zich bezig houden met circulaire economie. Het afval van het ene bedrijf wordt als grondstof bij de buurman weer benut.

We kregen een rondleiding van een botanicus, die zoveel mogelijk verschillende planten wil neerzetten in zijn botanische tuin. De bougainville en nog enkele andere soorten hebben de tien jaar leegstand van het zwembad overleefd; de wortels moeten zich door de bodem gebaand hebben en ergens op een leiding gestuit zijn. Andere planten heeft hij binnengebracht en voor het project Plekkie voor jouw stekkie worden Rotterdammers opgeroepen om hun afgedankte planten te komen brengen. In Blue City krijgen ze dan een tweede kans. Plannen voor een openbare botanische tuin zijn groots, maar zullen nog even duren. De botanicus heeft last van lekkende plantenbedden en veel chloor in de aarde.

Daarna kregen we uitleg over de verschillende bedrijven die zich in het pand verzameld hebben en wat de plannen zijn voor de toekomst. Er wordt leer gemaakt uit mangopulp, tassen van autobanden en de imker levert zijn bijenwas aan een meubelmaker die tafels maakt van sloophout uit de Rotterdamse haven. Er komen werkplekken van klein tot groot en er wordt een uitgebreid laboratorium gebouwd. Een droog laboratorium met een 3D printer en diverse technische machines, een nat lab voor testen met bijvoorbeeld schimmels en algen en een foodlab voor culinaire experimenten.

Het ziet er nu allemaal nog wat houtje-touwtje uit, maar ik hoop dat deze broedplaats van creatief denken een fantastisch succesverhaal zal opleveren. De populaire oesterzwammenkwekerij Rotterzwam gaat alvast als een trein!

Plekkie voor jouw stekkie

Oesterzwammenkwekerij Rotterzwam

Casper de logeerkat was de afgelopen weken mijn favoriete klittenband. Slingerend om mijn benen in de keuken, achter mijn rug op de stoel, languit naast me op de bank of opgekruld op schoot. Hij was bijna altijd hard aan het spinnen of lief aan het slapen. Heel soms kwam er een speelkwartiertje tussendoor.

Nu is hij opgehaald en ben ik ook weer blij met een opgeruimd huis en de vrijheid om te gaan en staan waar ik wil. Maar ik verheug me alvast op de volgende logeerpartij.

In het kader van 24H Amsterdam konden we deelnemen aan een wildplukwandeling. Altijd al willen doen!

Het was heel druk en veel gewandeld hebben we niet, want de eerste de beste schrale berm gaf al voldoende soorten eetbare planten om uitvoering over te vertellen. Zo weten wij nu dat je álle brassica (koolsoorten) kunt eten, en dat de zwarte mosterdplant heerlijk pittig smaakt. Ook hebben we geleerd dat je de dauwbraam alleen niet moet eten als er een vos aan gelikt heeft of overheen heeft gepoept, maar dat urine steriel is en dus totaal geen kwaad kan. Wat ook geen kwaad kan: de bes van de dodelijk giftige taxus eten. Je moet alleen niet per ongeluk op de pit in het besje kauwen of doorslikken, want dan ben je wél de Sjaak.

Zevenblad behoort tot de schermbloemenfamilie en is goed eetbaar. Pas wel op: hoewel heel veel schermbloemigen eetbaar zijn (venkel, wortel, selderij) bestaan er ook genoeg giftige soorten. De inheemse Berenklauw (ook behorend tot de schermbloemenfamilie) is niet giftig en de zaadjes ruiken lekker sterk naar sinaasappel. Wel oppassen voor grote broer Aziatische Berenklauw, die brandwonden veroorzaakt.

Een klasgenoot vertelde over Drop in Drawing in the National Portrait Gallery. Ik besloot er vrijdag naartoe te gaan.

De sessie begon om 18.30 uur en het was ontzettend druk! Er waren krukjes, borden, papier, potloden en gummen aanwezig en de docent stelde een opdracht, waar je je niet aan hoefde te houden als je liever iets anders deed. De opdracht was om een beeldhouwwerk te kiezen en tijdens het tekenen van positie te veranderen zodat je vanuit verschillende perspectieven naar je portret keek, om zo méér van de persoon te kunnen vertellen in dezelfde tekening.

Laat ik eerst maar eens wat fatsoenlijks op papier krijgen, dacht ik, en werkte het merendeel van de sessie aan dit portet. Zonde om nu van plaats te wisselen en dan een raar vertekend beeld te krijgen.

Uiteindelijk legde ieder zijn tekening op de grond – hier ongeveer eenderde van het totaal aantal werken. Ontzettend leuk om te zien wat iedereen ervan gemaakt had! Er waren heel veel indrukwekkend goede portretten, en ook verrassende invalshoeken, abstracte werken, van alles. Zo leuk om te zien!

Uit al die portretten koos de docent er een stuk of drie om te bespreken. Het publiek mocht er ook nog drie kiezen, en koos als allerlaatste mijn tekening! En dan niet het portret waar ik zo bloedig aan gewerkt had, maar de tweede vlugge schets die ik gemaakt had omdat ik nog een kwartiertje over had en toch ook iets met de opdracht wilde doen. Unieke ervaring!

Het transportmuseum in Londen is het allerdrukste museum dat ik ooit heb bezocht. Niet vanwege de bezoekersaantallen… een enorme hoeveelheid visueel geweld komt op je af zodat je niet weet waar je moet kijken. Voor kinderen is dit een heel leuk museum want er is van alles te ontdekken en te doen. Ik werd er een beetje door overweldigd maar vond het toch de moeite waard.

Schetsen voor moquette design, de stoelbekleding in de metro. Interessant omdat ik werkelijk alle verschillende ontwerpen die ze voeren oerlelijk vind en mij steeds al afvroeg hoe dit dan tot stand komt. De schetsontwerpen vind ik eigenlijk best wel leuk, maar op de een of andere manier verandert dit zodra er echte stof van gemaakt wordt! Curieus.

Een koffertje met schaalonderdelen om situaties te kunnen testen voor nieuwe busstations.

Ondertussen leer ik elke dag op school over narrative, emotional journeys, relational aesthetics en meer. Mooi om dit gelijk in de praktijk te kunnen ervaren.

Dit is een mooi voorbeeld van iets waaraan ik graag had mee gedaan, alleen zijn er verschillende barrières waardoor ik niets doe. Ten eerste is het papier op (een fysieke barrière) en ten tweede hangen er alleen kindertekeningen (emotionele of sociale barrière; ik voel me niet op mijn gemak om daar als enige volwassene tussen te hangen).

Ook dit is een mooi voorbeeld. Deze video waarop de architect uitlegt hoe de golvende vaas naast hem de inspiratie was voor het stationsontwerp, wordt afgespeeld op een scherm dat op ongeveer een meter van de grond hangt. Er zijn geen stoelen in de buurt om te zitten.

Uiteindelijk besluit ik op de grond te gaan zitten.

Oh no!
Een heel drama gaat achter dit varkentje schuil.

Ik ga met Rhys naar een onverwachte tentoonstelling, we dwalen wat door de stad en ontmoeten Sacha om de rest van de avond mee in de kroeg te kletsen over kunst, sport, politiek en meer.

Op vrijdag zit mijn cursus erop! We zijn in de Royal Festival Hall voor onze laatste opdrachten en nemen afscheid van onze docenten Susanne en Pigalle, en alle internationale studenten. We hadden mensen uit Maleisië, Israel, Filipijnen, Argentinië, Spanje, Japan, USA, China, UK, Korea en Libanon.

Het begint met het voorstelrondje. In plaats van jezelf voor te stellen, moeten we elkaar voorstellen. Eerst je buurman of -vrouw ondervragen dus, en dan hem/haar aan de groep introduceren. Een geweldig leuk idee! Dat wil zeggen.. om te bedenken of te observeren. Om te doen… mwah… ik ben gewoon geen groepsmens. Dit is totaal buiten mijn comfortzone. Gedurende de dag krijgen we nog meer groepsopdrachten en omdat ik vind dat ik niet echt iets heb ingebracht, werp ik mezelf maar op als vrijwilliger om iets te demonstreren aan de klas bij een van de oefeningen.

Aan het eind van de dag krijgen we huiswerk mee: verzin een Experience van maximaal 1 minuut waardoor de groep jouw naam zal onthouden en iets over je te weten komt. Leuke opdracht en helemaal zelfstandig uit te voeren, dus je zou denken dat ik in mijn element was, maar ik heb STRESS! Want wat moet ik in godsnaam doen?
In eerste instantie bedenk ik dat ik iedereen zal vragen om zijn studentenpasje in te leveren en het pas terug te geven als ze netjes hebben gevraagd: “Mara, mag ik mijn pasje terug?” Niemand had tenslotte gezegd dat de Experience leuk moest zijn. Maar uiteindelijk bedacht ik dat ik ringen kon knutselen om uit te delen. Ik draag altijd kleurrijke, opvallende ringen dus dat is een herkenningspunt. Iedereen kan mijn naam op de ring schrijven zodat deze gelijk als spiekbrief dienst doet. Alleen.. waar haal ik zo gauw origamipapier vandaan om 7 uur ‘s avonds? De portier stuurt mij in allerijl naar Poundland. Een gouden greep; daar ligt het meest fantastische fluo knutselpapier!

Ondertussen heb ik een magnetronmaaltijd weg zitten werken waarvan de verpakking er echt goed uitzag, maar toch gewoon vies smaakte. Ik heb namelijk wel de beschikking over een keuken, maar niet over pannen om daadwerkelijk te kunnen koken. Gelukkig had ik een bordje, een beker en bestek meegenomen, maar verder niets.

Om kwart voor tien lig ik uitgeput in bed.

Dat moet anders. Van alle dingen die veel energie kosten in zo’n week vol nieuwe ervaringen, kan ik er het best een paar schrappen. Zo moet ik het idee laten varen dat ik het kunstacademiegebouw onder de knie krijg. Ook de verschillende routes om er te komen: gewoon niet doen. Lekker elke dag met dezelfde metrolijn gaan, dezelfde trap nemen naar het lokaal, dezelfde toiletten gebruiken… scheelt bakken energie.

Ook bedacht ik me dat ik weliswaar in de klas moet socializen, maar dat het echt niet nodig is om in de pauze of na de lessen met mijn klasgenoten op te trekken. Last van mijn schouders.
Ik ga naar de House of Illustration, waar originele tekeningen hangen van Quentin Blake. Zo mooi!

Ook houd ik tijd en energie over om goed en lekker te eten. Ik maak gepofte zoete aardappel met cream cheese, garnalen, pepertje, lentebui, koriander en basilicum en heb nog genoeg lekkers over om morgen zelfgemaakte broodjes mee te nemen voor lunch.

Veel beter zo. Getting there.