Category: Journal

We hebben nét besteld in een restaurant dat is aangeraden door onze airbnb host, als er een Nederlands stel van rond de 60 aan het tafeltje direct naast ons gaat zitten. Je zit hier niet zoals in de meeste Franse restaurants bij elkaar op schoot, maar echt veel ruimte tussen ons is er ook weer niet, en wij zitten in een hoek. Jammer, maar het is niet anders.

Na een poosje heeft de vrouw het ook door.
Ze zet de menukaart als een muurtje omhoog, duikt erachter weg en sist naar haar man: “hiernaast zitten Nederlanders.”
De man verstaat het niet.
“Hiernaast! Nederlanders!”
“Wat doe je nou raar, je hoeft niet te fluisteren, wat is er?”
“NE-DER-LAN-DERS!!! Hiernaast!”

Waarom de man het nog steeds niet verstaat, is mij echt een raadsel. De situatie is enorm gênant. Wij hebben de avond van deze mensen in elk geval dusdanig verpest dat ze in recordtempo hun maal naar binnen werken (“Ik neem geen toetje, hoor”) en weer opstappen.

Later begrijp ik van Martijn dat de man een gehoorapparaatje in zijn oor had. Ha, had ik mooi naar hem kunnen gebaren wat zijn vrouw zei!

Ik krijg een boterhamzakje met dubbelgevouwen post-its in mijn handen gedrukt met de mededeling: “Hier. Je tanden.”

Ze verpulveren al als je ernaar kijkt, dat is jammer.
Toch lief van die fee om ze zo lang te bewaren.

Ik hou erg van sproetjes, maar niet op mijn bananen.

Met dit warme weer moet ik de tros in de koelkast leggen en er elke avond eentje uithalen om op kamertemperatuur te laten komen. Zit nog niet in mijn systeem. En dus at ik al twee ochtenden een te rijpe banaan en er zouden er nog drie volgen, elke dag een beetje viezer.

Ik google op bananenbrood met één ei (want ik weet dat ik er eigenlijk drie nodig heb) en vind een recept:

Hoera! Alles in huis.

Het ziet nog een beetje drabbig. Maar dat hoort (denk ik).

Nog even in de oven en mijn ontbijt is gered.

In juli 2016 krijg ik het volgende bericht: “Wow Mara, tijd voor een feestje. Jij bent een van de weinige verhuurders die de Superhost-status vier kwartalen achtereen heeft verdiend! Geniet van deze reistegoedbon van $100 als dank voor de buitengewone gastvrijheid die je je Airbnb gasten biedt.”

Ik zet direct mijn zinnen op deze kunstzinnige Airbnb. Bijna twee jaar later gaan we eindelijk. Bestemming: Krakau.

Het appartement is precies zo geweldig als ik hoopte. Kleurrijk ingericht, bizarre muurschilderingen en bijzondere details. Ik blijf het hele weekend met bewondering kijken.

Dat bruin betegelde ding is een ouderwetse kachel die we hier vaker zien in interieurs. Prachtig!

Jaaaa, een bad in de slaapkamer! Altijd al mijn droom.

Het portiek is ook niet overgeslagen.

Detail van open bakstenen hoog in de muur van de huiskamer.

Het is heerlijk weer. De rijen voor de ijssalons -Lody- zijn absurd lang. De Efteling is er niks bij.

We lopen drie wandelingen. Eén in het centrum, een in onze hippe wijk Kazimierz en een door de wijk Podgórze. Omdat Martijn perfect navigeert, laat ik de route aan hem over. Af en toe vraag ik waar we zijn. “Nu zijn we hier,” is een keer het antwoord. Haha! Nuchtere logica. En tegelijk diep filosofisch.

Elk uur speelt iemand in de toren een deuntje op zijn trompet. Live. We zien hem nog zwaaien.

Als je van je geld af wilt, kun je het hier kwijt. Verder kost Krakau bijna niks. Voor tien tot vijftien euro de man eet je ‘s avonds een uitgebreid maal, inclusief drank en koffie.

Podgórze is het getto waar in de Tweede Wereldoorlog de Joden gevangen gehouden werden. De fabriek van Schindler staat er. Bijna gaan we er naar binnen, maar besluiten dan dat we liever in vrijheid in de zon lopen.

Precies.

Bijzonder bouwwerk met spiegels tegen het ‘plafond’. Je vindt ons in de cirkel.

“Nul paprikasmaak?”…Integendeel! Deze paprikachips smaken naar échte paprika. Niet naar paprikapoeder zoals bij ons.

Rabarbersap. Lekker.

Als je wijn bestelt en de fles staat niet achter de bar, maar moet uit een andere kamer komen dan pas je je aan. Piwo it is.

Veel verkeersborden zijn hilarisch. De verhoudingen kloppen niet helemaal.

Iets te groot hoofd.

Of veel te klein.

We sluiten de trip af met een mooi avontuur: Hoe bestel je een taxi op Ulica Brzozowa?
Dat laten we aan een Pool over! Die vervolgens een taxi regelt waarvan de chauffeur het woord airport niet begrijpt…
En toch zijn we weer thuis.

^{Stoeptekening Noordereiland, artiestje(s) onbekend}

In 1985 is mijn ultieme doel in het leven om ooit zo’n plastic emmertje met dikke staven gekleurd stoepkrijt te bezitten.

Twee theorieën over mijn grote falen:

1. De droom leek me zo onbereikbaar dat ik er nooit over gerept heb.
2. Met een vader die leraar was, hadden wij altijd witte schoolkrijtjes. Misschien dat ik het stoepkrijt toch een keer genoemd heb, want opeens waren er gekleurde schoolkrijtjes. En eerlijk is eerlijk, dit gevulde schatkistje is ook fantastisch. Prima alternatief.

Maar nog altijd lonkt dat plastic emmertje met dik stoepkrijt. Ooit…

Merken zijn dol op méér. Maakt eigenlijk niet uit waarvan. Meer is sowieso beter.

‘Meer dan winkelen’ is de slogan van een winkelgebied. Ik vind het vaag. Wat zijn dan die extra’s? Nou, service bijvoorbeeld. Horeca. Gratis parkeren.
Hm, als je het zo bekijkt: vooruit.
Ook gehoord: ‘Feenstra, meer in huis’.
Kan.

‘Pink Lady: zoveel meer dan een appel.’ Ehm… nee hoor.

Maar er is meer. Meer onzin.

Ici Paris XL. Zoveel méér dan het ideale cadeau.
Eh… wat dan nog meer? Flutcadeaus? Ligt er zoveel in die winkel dat je een volle dag moet uittrekken om het ideale cadeau op te sporen?
Ideaal is al maximum score. Meer dan ideaal bestaat niet.

Neckermann spant de kroon.
Ik haak al af als ik de vrouw tegen haar man hoor zeggen: “schat, moet je echt je rode zwemslip aan?” Zwemslip? Niemand gebruikt dat woord. Maar dit terzijde.
Het gaat om de afsluiter:
Neckermann. Meer dan jezelf zijn.
HUH, WAT? Nee!! Dat wil ik helemaal niet! Wij, bedoel ik. Al mijn persoonlijkheden zijn tegen.

De jaarlijkse papiertentoonstelling in CODA Apeldoorn.

Geniaal idee. Let op de schaduwen van de gekleurde blaadjes.

:)