Wat een eikels op het Leersumse Veld! De grond lag er vol mee, maar er viel ook nog genoeg van de bomen. We werden aan alle kanten bekogeld met eikels en kastanjes. Het klonk gevaarlijk.
Het was denk ik wel 30 jaar geleden dat ik beukennootjes at. Ik vind ze nog steeds heerlijk.
De heide was uitgebloeid maar het landschap blijft prachtig.
Kijk, een sprookjesexemplaar!
Luxueuze elfenbanken links en rechts de budgetmodellen voor piepkleine kamertjes.
Gelukkig mochten wij ook ergens zitten.
Vanmorgen in de auto wist ik het al: vandaag wordt een geluksdag!
Tijdens onze wandeling zagen we van alles moois: een witte reiger, legio minipadjes die voor onze voeten hopsten, een prachtig veertje (weet iemand van welke vogel?) en een paar reuzenschelpen.
Maar toen ik deze vond, wist ik zeker dat het universum me iets duidelijk probeerde te maken:
Ik heb niet eens een kraslot gekocht.
We liepen de Sprinkhaanzangerroute – 15 kilometer door Nederland op zijn mooist. Groen, groen, groen. En twee purperreigers.
Bij thuiskomst zat deze op het balkon op me te wachten.
Hij zong niet.
Waarom weet ik niet, maar ik sprak Reims altijd uit met Duitse ei. Raaims. Martijn lachte me uit. “Niemand zegt dat. Zeg gewoon Rijms.”
Ik zocht het op. Franse uitspraak: Rrraèems. Niet te doen.
Vanuit onze airbnb keken we uit op de kathedraal waar ‘s avonds een lichtshow zou zijn: Rêve de couleurs. Jaaaaaa, zien! Het was inderdaad een droom van een show. Op muziek, fantastische kleuren en beelden, zo mooi!
De volgende dag hadden we een champagneproeverij bij Pol Couronne, een redelijk jong champagnenhuis. Nog niet in Nederland verkrijgbaar, maar misschien gaan ze binnenkort een deal sluiten met een Rotterdamse wijnhandel (en ik weet welke, dus zal het in de gaten houden). Drie verschillende glazen, met uitleg erbij. Lekker hoor. Alledrie. We kochten ieder een flesje. Niet in de rijrichting in de auto leggen, enkele weken na de autorit laten staan, koelen met water en ijs, niet in de koelkast. Oké.
Reims was alweer onze laatste stop.
Er is geklaagd over regen op hemelsgroen. Nou hadden we inderdaad vrij veel regen, maar zeker ook zon. Wat humeur betreft alleen maar zon eigenlijk. Als bewijs nog wat laatste foto’s.
De wekker staat op 7.15 uur. We willen een lange wandeling maken en hebben ‘s morgens een ferry nodig die ons aan de overkant van het Lac de Monteynard-Avignonet dropt. Vanaf daar lopen we rond het meer en door de bergen terug naar de auto.
Als we wakker worden, klettert de regen op het dakraam. Hard. Oorverdovend hard.
We checken nogmaals het weerbericht.
Juist. Code geel. Hoe graag we het ook willen: 5,5 uur gaan wandelen is gewoon onverantwoord.
Van slapen komt niets meer en we gaan tóch op pad, dan maar het naburig dorp Mens verkennen en naar Grenoble.
Zo mooi, die wolken tegen de bergen aan.
Behalve als we er doorheen rijden. Alles wit.
We wanen ons in Noorwegen.
In het pittoreske Middeleeuwse dorp Mens drinken we warme choco en koffie. Het Café d’Arts is volledig beschilderd, zowel muren als plafonds. Het is druk, een komen en gaan van mannen die een koffie of een biertje nemen en even het nieuws van de dag doornemen.
Grenoble is vast ook heel leuk – in de zon.
Gauw naar huis, de jacuzzi in. Morgen weer een dag.
We zetten de wekker op 7.15 uur.
De laaghangende klamboeconstructie kan worden ontmanteld, we pakken onze koffers en laden de auto vol. Voor het laatst manoeuvreren we de auto uit de parkeerplaats met de gemene paaltjes. Sleutel door de brievenbus. Dag, Aix-en-Provence!
De lavendelvelden staan nog niet in volle bloei maar ik wil ze toch graag zien, dus we maken een ommetje bij Valensole. File. Prima, want we moesten om 11 uur uitchecken, mogen vanaf 15 uur inchecken, en het is maar 3,5 uur rijden. Ik doe de eerste helft.
De dreigende luchten voorspelden het al: noodweer. Gelukkig mag ik na 150 km en twee keer wildplassen van de stress het stuur overdragen aan Martijn, die ons keurig door de hoosbuien en haarspeldbochten loodst.
Het is dat ik mijn blik redelijk strak vooruit moet houden vanwege wagenziekte, maar het uitzicht vanuit de auto is eigenlijk prachtig. Het landschap verandert compleet. Opeens rijden we door de Alpen. Met bjbehorende blokhutten, bergen met eeuwige sneeuw en laaghangende mist. We zijn een kwartier te vroeg en slaan eerst wat boodschapjes in.
Onze airbnb is een waar paradijs. Met verwarmd zwembad. Prachtige tuin. Uitzicht op de bergen. Én jacuzzi.
Het regent nog steeds. Geeft niks.
We hebben nét besteld in een restaurant dat is aangeraden door onze airbnb host, als er een Nederlands stel van rond de 60 aan het tafeltje direct naast ons gaat zitten. Je zit hier niet zoals in de meeste Franse restaurants bij elkaar op schoot, maar echt veel ruimte tussen ons is er ook weer niet, en wij zitten in een hoek. Jammer, maar het is niet anders.
Na een poosje heeft de vrouw het ook door.
Ze zet de menukaart als een muurtje omhoog, duikt erachter weg en sist naar haar man: “hiernaast zitten Nederlanders.”
De man verstaat het niet.
“Hiernaast! Nederlanders!”
“Wat doe je nou raar, je hoeft niet te fluisteren, wat is er?”
“NE-DER-LAN-DERS!!! Hiernaast!”
Waarom de man het nog steeds niet verstaat, is mij echt een raadsel. De situatie is enorm gênant. Wij hebben de avond van deze mensen in elk geval dusdanig verpest dat ze in recordtempo hun maal naar binnen werken (“Ik neem geen toetje, hoor”) en weer opstappen.
Later begrijp ik van Martijn dat de man een gehoorapparaatje in zijn oor had. Ha, had ik mooi naar hem kunnen gebaren wat zijn vrouw zei!
Het regent. We lopen de VVV in voor een goed kaartje van de stad. Mijn oog valt op een tentoonstelling van Nicolas de Staël. Daar wil ik naartoe! Ooit kocht ik al een boek van de Staël, met prachtige schilderijen in grijsblauw.
Deze schilderijen zijn veel feller maar ook hier mooie kleurcombinaties.
Dit voorste schilderij is mijn favoriet. Ik zoek het na en het blijkt pas door Christie’s geveild te zijn voor 2.882.500 pond. Net iets boven mijn budget.
Dit boek kan ik wél betalen. Fijn om thuis na te genieten.
Ik krijg een boterhamzakje met dubbelgevouwen post-its in mijn handen gedrukt met de mededeling: “Hier. Je tanden.”
Ze verpulveren al als je ernaar kijkt, dat is jammer.
Toch lief van die fee om ze zo lang te bewaren.