Category: Journal

Sinds april werk ik bij de gemeente Gouda en dus ben ik ambtenaar. Een stap die ik zet om verder te komen, maar mijn imago klettert vanuit de hippe reclamewereld een stoffige kelder in.

Lekker laten liggen.

De waarheid is dat de gemeente mij trakteert op hersenvoer in de meest uiteenlopende onderwerpen. Werken mijn collega’s bijna allemaal voor één afdeling, ik vlieg van afval naar financiën en van jeugdzorg naar de Databrigade. Voor de één maak ik een proces inzichtelijk met een infographic, voor een ander ontwerp ik een flyer die analfabeten ook snappen. Oorkondes, bundels, verkeersborden, bidbooks, bordspellen, presentaties… ik mag mijn tanden overal in zetten. Heerlijk!

Heb je er al beeld bij? Hieronder enkele voorbeelden.

Collage en gedicht bij een stuk over diversiteit en inclusie

Logo voor vergroeningsproject vanuit burgerinitiatieven

Infographic voor het Expertisehuis Communicatie

In Ouddorp kwam ik erachter dat ik naast de benodigde boodschapjes ook mijn geitenkaas meegebracht had. Voor thuis. Die moest weer terug.

Na ons heerlijke weekendje nam ik het pakje braaf mee naar de koelkast van Martijn. Ik nam het de volgende dag mee naar mijn werk en dan moest ik het ‘s middags alleen niet vergeten mee naar huis te nemen.

In de trein naar huis zag ik een reclame voor geitenkaas.
Shit.

De volgende dag zou ik na mijn werk naar Utrecht gaan en dan bij Martijn blijven slapen. Woensdag dan maar. Woensdag echt niet vergeten want donderdag was ik vrij en vrijdag ging ik na mijn werk eten in Alphen en dan was ik het weekend weer bij Martijn. Ik zette een herinnering in mijn telefoon.

O ja, de geitenkaas! Ik was blij met het bliepje van mijn telefoon. Zo gelijk even pakken.

Op het station kwam ik een collega tegen die zich hardop afvroeg wat te koken voor een vegetarische vriendin. Iets met geitenkaas misschien?

….

Morgen poging drie.

Op uitnodiging van Stijn mocht ik een lezing bijwonen van Marleen van Rijswick, hoogleraar Europees en nationaal waterrecht aan de Universiteit Utrecht. Zij vertelde het verhaal van deze kolossale walvis, die begin dit jaar in de Catharijnesingel opdook. Het kunstwerk van StudioKCA (NY) is gemaakt van plastic afval uit de oceaan bij Hawaï en vraagt aandacht voor de plastic soep. Ik vind het zo’n goed icoon omdat het idee geen uitleg nodig heeft. Het trekt de aandacht vanwege het formaat, je herkent er een walvis in en dan zie je al dat plastic. Eén en één is twee.

Van Rijswick zag de walvis in Brugge en wilde hem graag naar Utrecht halen. Maar hoe pak je zoiets aan? In de lezing volgen we het traject van wens tot uitvoering. Hoeveel partijen daarvoor nodig zijn en dat het effect van al deze samenwerkingen het primaire doel van bewustwording nog overstijgt. Hoeveel vergunningen er nodig zijn. Dat de hoge veiligheidsnormen in Nederland allemaal extra materialen voorschrijven- waarvoor ook weer vergunningen vereist zijn. Dat de oplossing van één probleem gelijk drie nieuwe creëert. En hoe het uiteindelijk toch voor elkaar komt.

Het kunstwerk neemt komend weekend afscheid van Utrecht en zal in Singapore weer boven water komen.

De heide staat in bloei. Vast niet speciaal voor mijn verjaardag, maar zo voelt het altijd wel.

Bestemming van dit zonovergoten weekend is de Kalmthoutse heide.

We lopen de routes Haas en Mier.

Het landschap is zo prachtig. En stralend weer. Ik loop het hele weekend te stuiteren van geluk.

Dit!
Wow.

Ook nog kikkers.

We eten onze boterhammen op een kleedje onder een boom.

Mierenperspectief.

En wie ligt er weer te tukken?

Tegen het eind van de route drinken we een koude cola op het terras. Op naar het hotel!

De kamer is van een ongekende lelijkheid. Hoewel, ongekend… zo zien hotelkamers er eigenlijk best vaak uit.

Om het licht aan te krijgen, moet je hetzelfde pasje gebruiken als waarmee je de hotelkamerdeur openmaakt. Maar: het Sanquinpasje doet het ook!

Coole gast. En nee, de Aperol Spritz doet daar niets aan af ;)

We eten op het terras van De Teerkamer in Bergen op Zoom. Let op de weerspiegeling in het linker wijnglas. We zitten op een leuk pleintje. Wat vreemd is: blijkbaar krijg je hier als je auto chic genoeg is (cabrio/ SUV) vergunning om dwars over het plein te rijden en er te parkeren.

Dag twee. Slecht geslapen. Geeft niet. Ik heb heb er nog even veel zin in.

Het is zo mogelijk nóg warmer dan en even mooi als gisteren.

Een stokoud echtpaar komt ons hand in hand tegemoet. We moeten over een afzetting van schrikdraad. Er staat een trapje, maar voor het hoogbejaarde stel is dat wel een gehannes. Ze wachten tot wij er overheen geklommen zijn, zodat ze alle rust hebben om elkaar er overheen te helpen. Zo lief. Martijn belooft mij over het hek te dragen als het me later niet meer lukt. Fijn! Maar ook een rolstoel met schietstoel-functie is een optie.

We lopen Rups, Duin, een extra lusje, Lama (OK, Hertje) en Schaap.

Af en toe roept iemand: “Ik zie een schaap!” duidend op een routepaaltje van de route Schaap.
Opeens roept Martijn: “Ik zie een lijk!”

Ehm, ja… ik ook.

Nog wat mooie plaatjes:

Welke kleur is mosgroen?

Google levert geen eenduidig antwoord.

De RAL waaier en Flexa muurverf zeggen ook wat anders.

Tijdens het wandelen zie ik altijd de meest fantastische kleuren en kleurcombinaties.

Dit bijvoorbeeld. Roodbruin met een licht grijzig mintgroen. Zelf verzin je het niet.

Nu deed ik studie naar de kleur van mos.

Geen peil op te trekken, dat mos. Maar mooi is het wel.

“Had ik de deur nou op slot gedaan?” Dit heb ik wel 100x gedacht als ik op de wc zat op mijn vorige werk. En laat die wc ruimte nou zo diep zijn (en mijn armen zo kort) dat ik niet even kon checken.

Tadaaaa!! Zie dit briljante systeem op mijn huidige werk! Aan de binnenkant zit óók een rood bolletje. Dat zit wel zo rustig.

Ook handig: een extra flipje aan het lusje van mijn horlogebandje, dat in een gaatje valt. Zo blijft alles precies op zijn plek.

En dan de missers.
De fietsenstalling van mijn werk, waar op zo’n beetje elk fietsenrek een bordje “verboden voor fietsen” hangt.

Willen ze ons gek maken?
Het blijkt bedoeld om aan te geven dat je je fiets niet vóór het rek mag plaatsen. Volstrekt onduidelijk.

En de winnaar in de categorie Huh?!: Mijn nieuwe strijkijzer geeft duidelijk aan tot waar je het met water moet vullen. Alleen is het reservoir niet transparant…

Op zoek naar avontuur?
Loop dan nu de Aalkeet buitenpolderroute tussen Vlaardingen en Maassluis.
De route is op meerdere plekken afgesloten, maar dat wisten wij van tevoren niet. En de gps is nergens bang voor.

Het werd een bloederige bende.

Waarschijnlijk wordt door de afsluitingen de route niet onderhouden. Neem je machete maar mee!

Zie jij het pad nog?

Zie jij Martijn nog?

Zodra het zomer is, gaat Martijn in korte broek. Nooit handig qua kriebelend hoog gras, maar hij zet koppig door. Naast hoog gras, waren er vandaag ook klitten, zeeën vol distels en brandnetels tot aan de oksel. Beelden van zijn gehavende onderbenen kunnen als schokkend ervaren worden, dus die kan ik niet plaatsen.

In plaats daarvan een foto van Grote kattenstaart.
We zagen ook een heeeeeleboel dieren, waaronder een wezeltje. Lief!
Ik jaagde een fazant de stuipen op het lijf toen ik per ongeluk te dichtbij kwam en Martijn liet een haas schrikken.
Verder heel veel verschillende vlinders, laagvliegende zwaluwen en spreeuwen die vanuit het hoge gras en masse opvlogen zodra wij eraan kwamen.

Nadat we een eerste afsluiting mooi hadden opgelost, botsten we op dit obstakel. Omringd door water dus het was klimmen of terug. Na twee klimpogingen (een eerste verkenning en een poging zonder schoenen) en nog wat losse slimme ideeën (als ik mijn schoen nou tussen zo’n gat wurm, dan kunnen we die als trede gebruiken), besloten we toch maar om te keren. Gelukkig vonden we al snel een alternatief door een koeienstal. Een uitbreiding van de route van slechts 1,5 km.

De Nachtwacht, die ken ik wel.
Dacht ik.

Voor hun project Nachtwacht 360 maakten Julius Rooymans en Hans Ubbink het beroemde schilderij van Rembrandt tot in de kleinste details na als foto. Ze gingen op zoek naar look-alikes van de afgebeelde figuren, kopieerden de kostuums en reconstrueerden de lichtval van het atelier van Rembrandt.

En zo kwam het dat ik door het kijken naar de foto dingen ontdekte die mij in het origineel nog nooit waren opgevallen. De schaduw van de hand van Frans Banninck Cocq bijvoorbeeld, die op de kleding van Willem van Ruytenburch valt. Is dat ook zo op het schilderij? Jazeker! Had ik nog nooit gezien.

Of het tweede kind dat schuilgaat achter het meisje dat de show steelt in de voorstelling. Altijd gedacht dat dat vleugels waren, en dat het meisje een engel was.

Hans Ubbink vertelde honderduit over het hele proces, de moeilijkheden waar ze op gestuit waren, de details die moesten kloppen. Erg leuk! Sommige helmen blijken nooit te hebben bestaan. Die heeft Rembrandt er zelf gewoon bij verzonnen en zijn nu voor het eerst in 3D gemaakt.

Nog even ter vergelijk het origineel van Rembrandt.

Maar nu waar het de makers eigenlijk om te doen was: de achterkant van het schilderij. Het schilderij is eigenlijk alleen nagemaakt om een kijkje te kunnen nemen aan de keerzijde van de opstelling. Hoe zag het er van achter de schutters uit? Hoe stond Rembrandt erbij? Hoe ging het er in de maatschappij aan toe?

Hoewel ook hier veel aandacht aan de details gegeven is, konden de makers zich aan deze kant meer vrijheid permitteren. Zo tonen ze hier veel symboliek uit de zeventiende eeuw, maar integreren ook hedendaagse visies op de geschiedenis. Zowel Saskia, Geertje als Hendrickje staan erop, net als Rembrandt zelf. Blijkt het schilderij loodrecht op de opstelling te staan! Logisch natuurlijk, maar ik had er nog nooit over nagedacht.

Hendrickje Stoffels onderhandelt met de regenten. Op de achtergrond Geertje in het spinhuis.

Naast de voor- en achterkant van het schuttersstuk, zijn ook alle personages nog los geportretteerd.

Een goed idee perfect uitgevoerd levert de beste tentoonstellingen op.

“Comfort food is rustgevend en hartverwarmend, het is eten waar je blij van wordt.”

Ik vergeet het regelmatig, maar voor mij werkt eten máken beter. Comfort cooking dus eigenlijk.

Niet dat koken mij altijd ontspant. Als ik voor een gezelschap moet koken, heb ik stress en paniek.

Comfort cooking is wat mij betreft in het weekend op het gemak een brood bakken of een simpel kaasje maken. Weinig moeite, groots effect. Als je eenmaal een zelfgemaakte pesto hebt geproefd, hoef je er nooit meer een uit een potje.

Daarnet maakte ik uit heel weinig ingrediënten Naanbrood en hummus. Zelfrijzend bakmeel, yoghurt, kikkererwten, citroen, olie en kruiden. Dat is alles!

De smaakmakers komen uit mijn kruidenhoekje. Verse kruiden van balkon of uit de koelkast. In het Naanbrood: karwij- en komijnzaad, za’atar en zout. In de hummus knoflook, paprikapoeder, koriander (poeder en vers) en chilivlokken.