Category: Journal

Thuiswerken heeft ook echt voordelen, maar dag in dag uit: saaaaaai…

Als dit opeens mijn uitzicht is, ben ik al lyrisch.
Maar…daar is toch niks te zien?

FOUT! Want normaal is dit mijn uitzicht. Zoek de verschillen…
Precies! Een extra ‘bobbel’ in de schaduw. Dat betekent: een VOGEL! ER IS LEVEN BUITEN!!

Dit brengt me op een idee. Ik hang een zadenklokje bij mijn raam om meesjes te lokken. Een gouden greep.

Zó gezellig! Elke dag komen er meesjes snoepen. Het beste idee uit de lockdown.

Nu heb ik ook een zadenstok opgehangen bij mijn vogelhuisje om meesjes alvast de weg naar het kastje te wijzen. Hopelijk kunnen ze het dan straks in het voorjaar vinden om een nestje in te maken.

Ik heb zomaar het idee dat dit een lange serie wordt 🙂

Elke dag even naar buiten… Mooi streven, maar soms moet de lat gewoon lager. Als er geen tijd was voor een pauze en er nu iets in de oven staat bijvoorbeeld.

Vandaag reken ik mijn balkon ook goed.

Twee vrouwen ontmoetten elkaar op straat en begonnen een praatje. Een had een forse donkerbruine hond aan de lijn, de ander liep met haar dochter van een jaar of drie. Het meisje was precies even groot als de hond. De twee liepen naar elkaar toe en keken elkaar recht in de ogen. Er zat maar zo’n twintig centimeter tussen beide koppies. Het baasje hield de lijn strak en de adem in. Klaar om in te grijpen. Spanning ook op het gezicht van de moeder.

WAF!

…brulde de peuter in het gezicht van de hond.

Office with a view hoor, die werkkamer van mij. Wat een traktatie!

Verder word ik ook wel blij van dit supervlijtige liesje. Heeft even gemist dat het al november is.

Een postume ode aan mijn oude mixer voor jarenlange trouwe dienst.

Niet te lang bij stilstaan, want de nieuwe mixer is GEWELDIG! Kijk! Met losse handen!

Ook met losse handen:

In plaats van handen, moet je hier je elleboog inzetten… waar je ook in hoest en niest. Ik denk om er voor te zorgen dat echt niemand deze knop nog met zijn vingers aanraakt.

“JONGEDAME!”

“Ook dat nog'” denk ik terwijl mijn poging om direct overeind te komen, mislukt. Het hengsel van mijn tas blijft achter het zadel hangen en ik moet dat eerst oplossen voordat ik zelf op kan staan.
De politieagent die mijn geworstel gadeslaat, is duidelijk jonger dan ik. Flapdrol. Met zijn ‘jongedame’.

“Ik had een aanvaring met de spiegel,” verklaar ik. De agent inspecteert de zijspiegel van het politiebusje dat breeduit op het fietspad staat geparkeerd. Ik kon er nog nét langs. Althans, dat dacht ik, maar de spiegel stak blijkbaar meer uit dan voorzien.
“Ah,” zegt de man, “nou, die spiegel kan wel tegen een stootje.”
“Ik ook,” grijns ik en stap weer op mijn fiets.
“Niet gewond?”
“Nee hoor. Gaat goed. Fijne avond!” en ik fiets zo snel ik kan naar huis.

Hoe gênant.

Pas thuis ontdek ik de flinke schaafwond op mijn knie. Mijn legging ligt aan flarden. Ik ontsmet de boel goed met 70% alcohol. Het steekt niet eens. Dat is dan weer het voordeel van alcohol in het bloed. Met verbonden knie en gedeukt aanzien val ik in slaap.

Veel te druk.

De TO DO lijst groeit en groeit en er valt niet tegenop te werken. Aan vormgeven kom ik niet eens toe door de voortdurende stroom mails. Tóch nog een correctie, sorry, echt de laatste. Ja, je hebt het druk he…. maar… kan dit alsjeblieft nog even tussendoor?
Deze klussen zijn voor de vorm als vraag verpakt, maar ‘nee’ is geen optie want er is geen alternatief.
Het is zó veel dat mijn reacties steeds korter en botter worden.

Toen er vanmorgen iemand belde met exact dezelfde vraag als waar ik eerder voor een collega al van alles voor had uitgezocht en nooit meer reactie op had gehad, ontplofte ik bijna. Volkomen onterecht natuurlijk, want ik snauwde tegen de verkeerde.

Uit pure karma sneed de kaasschaaf een plakje duim voor me af.

Om de moed erin te houden, ben ik nu begonnen met het sluiten van weddenschappen. Komen er écht geen correcties meer, dan stuur ik je een chocoladeletter. Toch nog een aanpassing, dan is die letter voor mij.

Ik verwacht mijn schoenen goed te vullen dit jaar.

Vannacht droomde ik over een nieuw effect van de coronacrisis. Over de hele wereld hebben mensen het zwaar. Nu had een wetenschapper ontdekt dat als we een geestelijke last dragen, we ook fysiek zwaarder zijn! Individueel niet merkbaar op de weegschaal, maar de gehele wereldbevolking gaf een behoorlijke extra druk op de aardbol. Heel slecht voor de bodem en de vraag was of de aarde dit nog veel langer aan kon.

Ik droomde er ook nog bij dat dit verschijnsel in de Middeleeuwen algemeen bekend was, en dat daar alle gezegden als ‘een zwaar gemoed hebben’ en ‘a heavy heart’ vandaan kwamen, maar dat men dit in de Renaissance afgedaan had als dom bijgeloof. Sindsdien waren we het vergeten. Met deze wereldwijde crisis was het nu echt gemeten en wetenschappelijk bewezen.

De media berichtten er uitgebreid over en dat vond ik uiterst onhandig. Zo zadel je mensen met nog meer ellende op: een neerwaartse spiraal.
Ik werd ook echt een beetje bozig wakker.

Negen van de tien keer dat ik een appel doormidden snijd, snijd ik het steeltje ook in tweeën. Helemaal per ongeluk. Waarschijnlijk zou het niet eens lukken als ik het doelbewust probeerde. En misschien gebeurt het vanwege deze post vanaf nu ook nooit meer.