En opeens deed mijn OV-chipkaart het niet meer. Geen enkel poortje reageerde op mijn pasje. Terwijl ik toch twee uurtjes geleden nog moeiteloos gebliept was. Ik ging mijn trein missen. En de volgende ook.
Aan het informatieloket vonden ze het heel vervelend, maar konden ze niets voor me doen. “U moet naar de servicebalie, maar waarschijnlijk kunnen ze u daar ook niet helpen en moet u een nieuwe kaart aanvragen.”
Om niet ook de derde trein te missen, kocht ik een kaartje met een toeslag van € 1,00 bij de automaat. Gelukkig kwam de conducteur onderweg langs, aan wie ik mijn verhaal voorlegde. “Hm, nee, bij mij scant hij ook niets. Ik raad u aan om naar de servicebalie te gaan, misschien kunnen zij u verder helpen.”
De servicebalie op het aankomststation was dicht.
Vandaag fietste ik speciaal naar de servicebalie.
“Nee, hij doet niks. U zult het servicenummer moeten bellen en een nieuwe kaart moeten aanvragen. U kunt erbij vertellen dat u bij de servicebalie geweest bent en dat de kaart niet is beschadigd. Misschien krijgt u dan het geld voor een nieuwe terug.”
Ik belde het servicenummer. Aan de tergend trage stem van degene die opnam, kon ik direct horen dat dit geen fijn gesprek werd.
“Mijn OV-chipkaart doet opeens niks meer, hij is niet beschadigd en ik ben al langs de servicebalie geweest.”
“Oké. Dan kan ik een nieuwe voor u bestellen, dat kost eenmalig elf euro, mevrouw.”
“Dat vind ik vreemd, aangezien ik er niets aan kan doen dat de kaart opeens weigert. De chip is blijkbaar stuk, en ik zou de kaart graag kosteloos vervangen hebben. Bovendien heb ik nu een los kaartje moeten kopen met een toeslag van € 1,00 en als de nieuwe kaart niet snel genoeg komt, dan zal ik dat nogmaals moeten doen. Kan ik die kosten ook declareren?”
“Eens kijken…nee, dat kan helaas niet. U kunt wel de kosten voor de kaart terugvragen, maar u moet eerst akkoord gaan met een automatische incasso voor elf euro.”
(…Hier een lang en saai stuk waarbij heel omslachtig mijn akkoord officieel als mondelinge toezegging opgenomen moest worden en waarbij mijn rekeningnummer na driemaal herhalen eindelijk geaccepteerd werd.)
“Oh, ik zie dat uw kaart ouder dan twee jaar is dus u krijgt uw geld voor de nieuwe kaart ook niet terug.”
“Oké, dan wil ik graag van u weten hoe ik een klacht kan indienen want dit vind ik echt belachelijk.”
“Dat moet u via de website doen, mevrouw, via het contactformulier.”
“Kan ik de defecte kaart niet opsturen zodat u zelf kunt kijken wat er aan mankeert en hoe dat komt?”
“Ja, dan moet ik u een formulier toesturen. Wilt u dan uw aanvraag cancellen?”
“Ik begrijp uw vraag niet. Kan dat niet tegelijk?”
“Dat kan ook. Dan stuur ik u een formulier op.”
“Graag.”
“Heeft u verder nog vragen, mevrouw?”
