Category: Journal

Een klasgenoot vertelde over Drop in Drawing in the National Portrait Gallery. Ik besloot er vrijdag naartoe te gaan.

De sessie begon om 18.30 uur en het was ontzettend druk! Er waren krukjes, borden, papier, potloden en gummen aanwezig en de docent stelde een opdracht, waar je je niet aan hoefde te houden als je liever iets anders deed. De opdracht was om een beeldhouwwerk te kiezen en tijdens het tekenen van positie te veranderen zodat je vanuit verschillende perspectieven naar je portret keek, om zo méér van de persoon te kunnen vertellen in dezelfde tekening.

Laat ik eerst maar eens wat fatsoenlijks op papier krijgen, dacht ik, en werkte het merendeel van de sessie aan dit portet. Zonde om nu van plaats te wisselen en dan een raar vertekend beeld te krijgen.

Uiteindelijk legde ieder zijn tekening op de grond – hier ongeveer eenderde van het totaal aantal werken. Ontzettend leuk om te zien wat iedereen ervan gemaakt had! Er waren heel veel indrukwekkend goede portretten, en ook verrassende invalshoeken, abstracte werken, van alles. Zo leuk om te zien!

Uit al die portretten koos de docent er een stuk of drie om te bespreken. Het publiek mocht er ook nog drie kiezen, en koos als allerlaatste mijn tekening! En dan niet het portret waar ik zo bloedig aan gewerkt had, maar de tweede vlugge schets die ik gemaakt had omdat ik nog een kwartiertje over had en toch ook iets met de opdracht wilde doen. Unieke ervaring!

Het transportmuseum in Londen is het allerdrukste museum dat ik ooit heb bezocht. Niet vanwege de bezoekersaantallen… een enorme hoeveelheid visueel geweld komt op je af zodat je niet weet waar je moet kijken. Voor kinderen is dit een heel leuk museum want er is van alles te ontdekken en te doen. Ik werd er een beetje door overweldigd maar vond het toch de moeite waard.

Schetsen voor moquette design, de stoelbekleding in de metro. Interessant omdat ik werkelijk alle verschillende ontwerpen die ze voeren oerlelijk vind en mij steeds al afvroeg hoe dit dan tot stand komt. De schetsontwerpen vind ik eigenlijk best wel leuk, maar op de een of andere manier verandert dit zodra er echte stof van gemaakt wordt! Curieus.

Een koffertje met schaalonderdelen om situaties te kunnen testen voor nieuwe busstations.

Ondertussen leer ik elke dag op school over narrative, emotional journeys, relational aesthetics en meer. Mooi om dit gelijk in de praktijk te kunnen ervaren.

Dit is een mooi voorbeeld van iets waaraan ik graag had mee gedaan, alleen zijn er verschillende barrières waardoor ik niets doe. Ten eerste is het papier op (een fysieke barrière) en ten tweede hangen er alleen kindertekeningen (emotionele of sociale barrière; ik voel me niet op mijn gemak om daar als enige volwassene tussen te hangen).

Ook dit is een mooi voorbeeld. Deze video waarop de architect uitlegt hoe de golvende vaas naast hem de inspiratie was voor het stationsontwerp, wordt afgespeeld op een scherm dat op ongeveer een meter van de grond hangt. Er zijn geen stoelen in de buurt om te zitten.

Uiteindelijk besluit ik op de grond te gaan zitten.

Oh no!
Een heel drama gaat achter dit varkentje schuil.

Ik ga met Rhys naar een onverwachte tentoonstelling, we dwalen wat door de stad en ontmoeten Sacha om de rest van de avond mee in de kroeg te kletsen over kunst, sport, politiek en meer.

Op vrijdag zit mijn cursus erop! We zijn in de Royal Festival Hall voor onze laatste opdrachten en nemen afscheid van onze docenten Susanne en Pigalle, en alle internationale studenten. We hadden mensen uit Maleisië, Israel, Filipijnen, Argentinië, Spanje, Japan, USA, China, UK, Korea en Libanon.

Het begint met het voorstelrondje. In plaats van jezelf voor te stellen, moeten we elkaar voorstellen. Eerst je buurman of -vrouw ondervragen dus, en dan hem/haar aan de groep introduceren. Een geweldig leuk idee! Dat wil zeggen.. om te bedenken of te observeren. Om te doen… mwah… ik ben gewoon geen groepsmens. Dit is totaal buiten mijn comfortzone. Gedurende de dag krijgen we nog meer groepsopdrachten en omdat ik vind dat ik niet echt iets heb ingebracht, werp ik mezelf maar op als vrijwilliger om iets te demonstreren aan de klas bij een van de oefeningen.

Aan het eind van de dag krijgen we huiswerk mee: verzin een Experience van maximaal 1 minuut waardoor de groep jouw naam zal onthouden en iets over je te weten komt. Leuke opdracht en helemaal zelfstandig uit te voeren, dus je zou denken dat ik in mijn element was, maar ik heb STRESS! Want wat moet ik in godsnaam doen?
In eerste instantie bedenk ik dat ik iedereen zal vragen om zijn studentenpasje in te leveren en het pas terug te geven als ze netjes hebben gevraagd: “Mara, mag ik mijn pasje terug?” Niemand had tenslotte gezegd dat de Experience leuk moest zijn. Maar uiteindelijk bedacht ik dat ik ringen kon knutselen om uit te delen. Ik draag altijd kleurrijke, opvallende ringen dus dat is een herkenningspunt. Iedereen kan mijn naam op de ring schrijven zodat deze gelijk als spiekbrief dienst doet. Alleen.. waar haal ik zo gauw origamipapier vandaan om 7 uur ‘s avonds? De portier stuurt mij in allerijl naar Poundland. Een gouden greep; daar ligt het meest fantastische fluo knutselpapier!

Ondertussen heb ik een magnetronmaaltijd weg zitten werken waarvan de verpakking er echt goed uitzag, maar toch gewoon vies smaakte. Ik heb namelijk wel de beschikking over een keuken, maar niet over pannen om daadwerkelijk te kunnen koken. Gelukkig had ik een bordje, een beker en bestek meegenomen, maar verder niets.

Om kwart voor tien lig ik uitgeput in bed.

Dat moet anders. Van alle dingen die veel energie kosten in zo’n week vol nieuwe ervaringen, kan ik er het best een paar schrappen. Zo moet ik het idee laten varen dat ik het kunstacademiegebouw onder de knie krijg. Ook de verschillende routes om er te komen: gewoon niet doen. Lekker elke dag met dezelfde metrolijn gaan, dezelfde trap nemen naar het lokaal, dezelfde toiletten gebruiken… scheelt bakken energie.

Ook bedacht ik me dat ik weliswaar in de klas moet socializen, maar dat het echt niet nodig is om in de pauze of na de lessen met mijn klasgenoten op te trekken. Last van mijn schouders.
Ik ga naar de House of Illustration, waar originele tekeningen hangen van Quentin Blake. Zo mooi!

Ook houd ik tijd en energie over om goed en lekker te eten. Ik maak gepofte zoete aardappel met cream cheese, garnalen, pepertje, lentebui, koriander en basilicum en heb nog genoeg lekkers over om morgen zelfgemaakte broodjes mee te nemen voor lunch.

Veel beter zo. Getting there.

Aangezien ik gisteren zo’n 16x verdwaald was, leek het mij slim om de route naar school alvast eens te maken. Het lukte in één keer (wat NIETS betekent voor morgen! Moet ik vanuit de andere metro naar een andere uitgang, dan ben ik verloren). Hoewel ik toch echt al eens een week lang student was aan Central Saint Martins, herkende ik nul komma nul. Maakt niet uit, het was er gezellig en ik heb zin in de cursus.

Nike heeft er een winkel in de buurt, en claimt gelijk ook maar de hele subway naar de metro toe. Compleet met veranderende lichtjes. Nike bezuinigt niet.

Bij Spitalfields wordt er gedanst.

Een gezellig samenzijn. Overigens staat het licht hier op groen voor allerlei soorten liefde:

Haha, wat grappig, zo’n zwevende Yoda…

Totdat blijkt dat de Yodakostuums in de bonus waren!

Meneer draagt een shirt van Le Coq Sportif. Misschien volstaat Le Coq.

Tachtig verschillende kijkdozen in de tentoonstelling Van Gogh Mini’s in het MOTI museum in Breda. Sommige echt ouderwets in een schoenendoos (merk van de schoenen er nog op), met knipgaatjes en crêpe-papier. Andere waren van hout of glas gemaakt. Tachtig verschillende kunstenaars hadden de opdracht gekregen om een kijkdoos te maken, geïnspireerd op Vincent van Gogh.

Iedereen had daar zijn eigen interpretatie aan gegeven. Sommige waren gebaseerd op een bekend schilderij van van Gogh, andere dozen toonden het leven van de kunstenaar, of gaven commentaar op de hedendaagse commercie van het merk dat de schilder inmiddels geworden is (met een subtiel afgehakt oortje van een theekopje uit de merchandise collectie). Er waren dozen gefocust op het onhandige perspectief van de slaapkamer van Vincent, zijn voorliefde voor Japanse prentkunst, zijn waanzin of de diepte en beweging van zijn Sterrennacht. Er waren knipsels van papier, kleisels van epoxy, bewegende projecties, caleidoscopen, VR-brillen en ijzerdraadjes opgelicht in blacklight. Wat een wonderlijke verzameling!

Van het kijken door de kleine gaatjes en het diepte effect van de dozen werden we wel een beetje misselijk. Het vergde wat concentratie. Maar echt alle moeite waard!

Als toetje liepen we nog een rondje door de andere tentoonstellingen en daar zagen we dit werk van Studio Smack, “Paradise”, overduidelijk gebaseerd op de Tuin der Lusten van Jeroen Bosch, maar dan in een modern jasje. Het werk was een animatie op een levensgroot scherm, elk karakter had zijn eigen loop zodat het beeld voortdurend veranderde. Je kon er naar blijven kijken! Erg goed en we hebben hardop zitten lachen om de bizarre figuren in de setting.

Ik legde een kassastopper op de band en dacht nog… had ik dat ding niet zojuist al neergelegd?

De Erasmusbrug is 20 jaar oud. Om dat te vieren zijn er een heeeeleboel oranje vlaggetjes opgehangen. Het is even een klusje, maar het ziet er reuzegezellig uit.
Proost op de volgende 20!

Het kwam door het bad van Leander. Ik heb zelf geen bad en kan mij enorm verheugen op een half uurtje dobberen in heet water, kopje thee bij de hand, tijdschrift om in te bladeren… Met een weekendje Amsterdam-mét-bad in het vooruitzicht, dacht ik: “Misschien slim om even op Marktplaats te kijken of iemand nog een stapeltje leuke tijdschriften heeft liggen.”

Even sjouwen en dan wéken in bad.

Waarvan enkele gram wurm.