Category: Journal

“Nu!” dacht ik.

Pas later las ik dat er niet ‘uitgedroogd’ stond.

“Aardappel..”
Ik hoor het Mien Dobbelsteen nog tegen haar man verzuchten. Koosnaampje.

Ik maakte afgelopen weekend nasi from scratch, met eigen boemboe en kipsaté.

En pizza met pesto van hazelnoot en babyspinazie, courgette, olijfjes, rauwe ham en mozzarella.

De lokale horeca wil ook wat. Daarom haalde ik een DIY pakket Bistecca Sandwich bij Guliano en twee heerlijke taartjes bij Lof der Zoetheid.

Een hertje!

Dat was een onverwachte ontmoeting in het weiland langs het Merwedekanaal op de Sprinkhaanzangerroute. En de camera was er nog op tijd bij ook! (foto ©Martijn)

Verder heel veel kleine beestjes, pulletjes, lammetjes, broedende zwanen, roofvogels en een huppende haas. De sprinkhaanzanger hebben we ook gehoord. Een vorstelijke dag.

Er stond gelukkig weer water in het Leikeven bij De Moer, en we kregen een van de beste concerten in jaren 🙂

Die anderhalve meter kon ik zo’n anderhalve maand overzien. Wanneer we de muurtjes tussen ons in mogen gaan afbreken, is nog niet bekend. Dat stemt mij somber. Er gaat tijd verloren die ik niet zelf kan invullen. Die ik wil doorspoelen naar later. Zonde, want ik leef nu. Op dit moment moet ik mijn best doen om de moed erin te houden.

En dus zet ik mijn wekker om de vallende sterren Lyriden te spotten om vier uur ‘s nachts. Ik heb wel wat te wensen! Ik wil op het dak klimmen, maar bedenk me dat ik zelf waarschijnlijk de politie zou bellen als ik midden in de nacht iemand op het dak zou horen of zien en besluit vanaf mijn balkon te kijken. Mijn wachten wordt na een minuut of twintig beloond met de prachtigste vurige vallende ster die ik ooit gezien heb. Een felle lichtstreep.

Toppunt van gezelligheid van mijn dag (klinkt onbedoeld sarcastisch) is dit duifje, dat heel even komt buurten bij het raam. Ik hoor hem gedempt koeren.
Bij Martijn in de buurt zit ergens een specht en dat is ook zo’n blij geluid.

Precies wat ik nodig heb, een sunkit. In de mijne zat een zonnebril en een boek, en ik ga er even mee aan de kade zitten.

Hee, daar heb je mijn vriendje ook weer.

Jaaaa, voor het eerst dit jaar rabarber in de schappen! Can you hear my belly rumble? Het is tijd voor rhubarb crumble!
Tijdens mijn “uitje” naar de garage voor een bandenwissel haal ik een verse vrolijke bos voor op kantoor en verder maak ik alvast kook-en wandelplannen voor het weekend (iets met nasi en kikkers).

Vers uit de supermarkt open ik het doosje en tref twee lege snoeppapiertjes…

Iemand had er trek in en heeft slim nagedacht over het bewijsmateriaal.
Ik hoop maar dat mijn traktatie gesmaakt heeft.

“In de supermarkt waan ik me in een soort levend Pac-Man,” zei ik tegen Eske, “in elk gangpad loert gevaar, ik moet de route meermaals omgooien, toch weer terug voor overgeslagen spullen…”

Eske zag het meteen voor zich:
“Hahaha! Nou, dan hoef je je alleen maar te verkleden als spookje en iedereen rent van jou weg!”

Briljant!
Pac-Man muziekje onder dat laken verstoppen, filmen met je mobiel en klaar is je viral.

Dan heb je nul drollen op de stoep. En altijd een bord van een poepende hond voor je raam.

Geeft dit meer levensgeluk dan nul borden en een verhoogd drolrisico?