Autopilot

Ik vind het hartstikke eng!
Mijn eigen Kanarie staat te wachten op een nieuwe uitlaat en een keuring en moet een nachtje bij de garage blijven slapen. Gelukkig mag ik de auto van mijn vader lenen. Zuchtend pak ik de sleutel aan. “En het is zo’n makkelijk ding,” zegt mijn moeder verbaasd als ze mijn gezicht ziet. Objectief bekeken is deze auto inderdaad veel beter, hij rijdt fijner en is makkelijker te bedienen. Maar als je iets anders gewend bent…

Stuurbekrachtiging lijkt dan alsof je je fiets in de hoogste versnelling gezet hebt; het gaat wel lekker soepel, maar je BLIJFT draaien om de bocht door te komen.
De versnellingspook is enigszins gekanteld en het schakelen voelt heel raar. Bovendien moet ik de bochtjes die ik gewend ben in de derde versnelling te nemen, nu echt in z’n twee doen.
In zowel de koppeling als de rem zit een behoorlijke vering. Ik ben gewend acuut stil te staan als ik rem en meteen weg te rijden als ik optrek, maar als ik nu de koppeling loslaat en gas geef, gebeurt er vrijwel niets. Ik denk al een paar keer dat de auto per ongeluk in z’n vrij staat in plaats van in de eerste versnelling.
De richtingaanwijzer zit globaal wel op dezelfde plek, maar door zijn andere vorm moet toch anders aangetikt worden. Ook schrik ik steeds van het lampje dat net onder mijn stuur op het dashboard knippert.

Maar dan het allerergste: er is geen radio!

Overweldigende stilte.

Geen Edwin Evers, geen Tori op cassetteband, niks om mij nog een beetje te laten ontspannen. Goed voor de buikspieren hoor, zo’n leenauto. Maar goed, hij staat nu keurig ingeparkeerd voor de deur en als ik morgen de Kanarie ga ophalen dan ben ik maandag vast weer helemaal gewend.