Author: Mara

Wat een anti-reclame.
C1000 bestaat 25 jaar en daarom kun je sparen voor een gratis boodschappendoos met 25 totaal overbodige maar o zo begerenswaardige producten als Sorbo Switch doekjes, Milka M-Joy en Cillit bang.
In het spotje mogen mensen raden wat de waarde is van het pakket. Ze schatten het op de helft van de prijs! Gulle gever toch, die C1000.
Maar wat als je deze boodschappen gewoon in je karretje laadt? Is dat even schrikken aan de kassa: C1000 blijkt tweemaal zo duur als verwacht!!!
Zo’n cadeaudoos is natuurlijk een behoorlijke frats. Misschien dat dat scheelt?

Heerlijke homemade* hapjes uit Libanon.

*Excuses voor de taalpuristen onder ons, maar “zelfgemaakte” zou ik echt niet durven beweren. Zelfgeproefd, dat dan weer wel. Zelfverorberd kan ook nooit lang meer duren.

EINDELIJK is hij binnen: mijn tekentablet.
Maar niet dankzij de PC HUT: 17 maart besteld, geleverd op 27 april!!!
Okee, de prijzen zijn laag, maar reken erop een hoop tijd te moeten moet investeren om achter de bestelling aan te jagen. Mijn intensieve mailcontact met Jorg leverde niet veel meer op dan een lusteloos:
“Volgende week wordt hij weer verwacht (binnen 72 uur). Jammer genoeg is hij nu een paar keer niet binnen gekomen. Hoop dat de fabrikant ze nu wel gaat leveren.”
Klantenservice vindt Jorg een moeilijk woord.

Maar beter laat dan nooit, mijn Aiptek (surrogaat Wacom) bevalt tot nu toe goed!

“Neem gerust een paar paaseitjes, hoor. Je moet zo ook echt even een blauwe proberen.”

“Hoezo, lust je die zelf niet?”

Shit.
Ze heeft me door.

“Zullen we straks uit eten gaan?” vraagt Erwin nadat ik herhaardelijk over verveling heb geklaagd en hij door de kattenallergie mijn huis zo snel mogelijk wil ontvluchten. Ik stem in. We moeten nog wel even pinnen vooraf, maar Erwin weet een automaat te staan. Wist te staan eigenlijk, want het ding is van zijn plek verdwenen. Dan maar zorgen dat we het halen met de 37 euro die we nog op zak hebben, dat moet ook best te doen zijn. Het restaurant ziet er verlaten uit. DICHT DOOR BRAND- EN WATERSCHADE lezen we op de deur. We rijden door naar Delfshaven en parkeren de auto aan het water. Het is tot 8 uur betaald parkeren dus ik prop mijn chipknip in een betaalpaal, maar krijg hem er niet meer uit. De paal weigert alle medewerking! Ik onderdruk mijn paniek en na tien minuten krijgen we mijn pas eruit gepeuterd. Op zoek naar een tent waar je met pin kunt betalen. We vinden er een, maar die wil meteen een vermogen van mijn rekening afhalen. We lopen door. Toch maar even pinnen. De cafeetjes waar we langslopen zitten of bomvol, of serveren niks te eten. Ondertussen is het 19.00 uur en rond 20.00 uur worden we in Zevenkamp verwacht voor een housewarming. Erwin stelt voor om patat te halen en in de auto op te eten. Wat ongezellig, denk ik, maar ik zie in dat we niet veel andere opties meer hebben, dus we gaan weer op weg. Nog twee dichte frietkramen passeren we voordat we er een vinden waar ik twee patat met, een kroket, een frikadel en twee blikjes cola bestel. We rijden ermee naar de Westerkade en parkeren daar aan het water. Erwin lacht me uit dat ik nog nog nooit in de auto gegeten heb. Ondertussen geniet ik van mijn patatje en het prachtige uitzicht op de Maas. Weer een ervaring rijker.